Προσωπικά, όταν ακούω για εστιατόριο σε ξενοδοχείο, δεν ενθουσιάζομαι. Ναι, υπάρχουν και κάποια πολύ καλά, αντάξια της ποιότητας και των υπηρεσιών του ξενοδοχείου που «φιλοξενούνται», όμως τα περισσότερα έχουν συνήθως αυτό που λέμε «ξύλινη» κουζίνα, δηλαδή έναν κατάλογο που θέλει να καλύψει όλα τα γούστα με δυο σαλάτες δυο ορεκτικά, ένα ψάρι, ένα κρέας και κάτι σε pasta. Πηγαίνοντας στο Nolita ένα δροσερό ανοιξιάτικο βραδάκι, περίμενα κάτι καλό μεν, μια και στεγάζεται σε ένα από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία της Αθήνας, όχι κάτι το ιδιαίτερο δε, λόγω ακριβώς αυτής του της σχέσης.
Μπαίνοντας στο lobby του ξενοδοχείου με πληροφόρησαν πως η είσοδος είναι τελείως ανεξάρτητη και εκτός του κτηρίου του Semiramis. Ήταν γύρω στις 21:30 και ένεκα Δευτέρας δεν περίμενα να δω κόσμο, όμως περνώντας τη βαριά βελούδινη χρυσή κουρτίνα της υποδοχής, είδα ότι ήταν σχεδόν γεμάτο. Ατμοσφαιρικό, με γλυκό χρυσό φωτισμό να πλαισιώνει τα τραπέζια, κυριαρχούν το ξύλο και το σχοινί που εναλλάσσονται με στοιχεία που θυμίζουν μαγαζάκια της Νάπολης και της Βερόνας αλλά έχει και πινελιές πιο εξωτικές με φυτά εσωτερικού χώρου.
Αναρωτήθηκα ποιος συνδύασε τόσο αρμονικά όλα αυτά τα υλικά και έμαθα ότι την εντυπωσιακή μεταμόρφωση του χώρου έχει επιμεληθεί το ήδη βραβευμένο αρχιτεκτονικό γραφείο LOT των Λεωνίδα Τραμπούκη και Ελένης Πεταλωτή (το Wallpaper τους έχει συμπεριλάβει στους καλύτερους νέους αρχιτέκτονες του κόσμου), με έδρες σε Ελλάδα και Νέα Υόρκη. Η κουζίνα είναι ανοιχτή και οι μάγειρες σε κοινή θέα κινούνται ήρεμοι και συγκεντρωμένοι πίσω από τον πάγκο. Αν μπορούσε κάποιος να απομονώσει σκηνοθετικά την παρουσία τους θα έδιναν την εντύπωση ότι υπάρχει κάποια χορογραφία σύγχρονου χορού που τους κατευθύνει. Ακριβώς απέναντι το μπαρ, έχει έναν προσεγμένο κατάλογο με κοκτέιλς ενώ τα ξύλινα ράφια με τα κρασιά είναι πλήρως ενημερωμένα, με ετικέτες από την Ελλάδα και κάθε γωνιά της γης.
Σκηνικό- χώρος τσεκ, ποτά τσεκ, εντυπωσιασμένη, πήρα τον κατάλογο στα χέρια μου και πριν καν δοκιμάσω τις γεύσεις έβαλα το «τσεκ» μου και στο φαγητό. Ναι, ο Στέλιος Ιωάννου, ο Δημήτρης και ο Σπύρος Μπαλιάν που βρίσκονται πίσω από αυτό το επιτυχημένο εγχείρημα, κάνουν τη διαφορά. Το μενού του πολύ καλού σεφ Γιάννη Λιόκα, όπως και όλη η εμπειρία, δεν θυμίζουν σε τίποτα «ξενοδοχειακό» αλλά παραπέμπουν σε ότι η έννοια fine dining εσωκλείει.
Έχουμε και λέμε: Η pizza total black με τραγανή ζύμη και αρωματική αυθεντική μαύρη τρούφα σε flakes είναι συγκλονιστική, ο ντελικάτος μπακαλιάρος ποσέ συνδυάζεται άψογα με πουρέ και ρεβιθοσαλάτα για να συναγωνιστούν το αυγό με κρέμα πατάτας και βούτυρο noisette που όμοιό του δεν έχετε δοκιμάσει. Τα spaghetti καρμπονάρα σε ταξιδεύουν στη γείτονα ενώ οι μεσογειακές ταλιατέλες με την καπνιστή μελιτζάνα είναι όνειρο ανοιξιάτικης νυκτός...! Δεν μπόρεσα να μην μπω στον πειρασμό για μια πιρουνιά από το ριζότο με σαφράν και chutney μανιταριών: τέλεια χυλωμένο, με σωστές ισορροπίες στα έντονα υλικά όπως το σαφράν… καταλαβαίνετε, μια πιρουνιά δεν στάθηκε αρκετή. Από τα κυρίως ξεχώρισα το ολόφρεσκο λαβράκι με τον αχινό, και το ζουμερό μοσχαρίσιο φιλέτο με τη σοτέ καραβίδα που τα αρώματα και οι υφές τους «επικοινωνούσαν» τέλεια στον ουρανίσκο.
Δεν υπήρχε ούτε χιλιοστό χώρου, όμως στα γλυκά δια χειρός του pastry chef Διονύση Αλέρτα δεν μπόρεσα να πω όχι. Πανακότα και τιραμισού με αέρινες κρέμες έβαλαν την ιταλική, φινετσάτη τελεία σε ένα δείπνο που όχι μόνο σύντομα θα επαναλάβω, αλλά και σας προτείνω ανεπιφύλακτα.
Κρατηθείτε, έχει και καλύτερο για το τέλος. Τώρα που σιγά- σιγά ο καιρός ανοίγει, το Nolita θα μας υποδέχεται στον εξωτερικό χώρο, σε ειδικά διαμορφωμένο deck γύρω από την πισίνα. Ετοιμαστείτε για μοναδικά γαστρονομικά ταξίδια κάτω από τον ξάστερο ουρανό και… viva Italia!
18°
