Με την τιμή της βενζίνης να έχει φτάσει την τιμή του τετραγωνικού σε ενοικιαστήριο το να ξεκινάς, σχεδόν μια φορά κάθε εβδομάδα, από το Παγκράτι για μια ψαροταβέρνα στα Καμίνια δύο πράγματα μπορεί να σημαίνουν: είτε ότι είσαι σόι Λάτση είτε τρως τόσο καλά που κάνεις γαργάρα το έξοδο. Φυσικά, δεν χρειάζεται να πω σε ποια κατηγορία ανήκω.
Σε δρομάκι παραπλεύρως των γραμμών του τρένου αντικρίζεις πέτρινο σπίτι με τεράστιες γιούκες (δεν παίρνω όρκο) στην είσοδο. Ανοίγεις πόρτα και σου έρχεται αντανακλαστική αντίδραση να τραγουδήσεις «Θάλασσα, θάλασσα τους θαλασσινούς, θαλασσάκι μου/ μην τους θαλασσοδέρνεις θαλασσώνουμαι, για σένα ξημερώνουμαι». Μην φταίνε τα δίχτυα απλωμένα από το νταβάνι; Τα πλοία με σκαρί από όστρακο ως ντεκόρ; Το γαλάζιο χρώμα στους τοίχους;
Και αφού χρειαστείς λίγα δευτερόλεπτα, αν πας για πρώτη φορά, μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως αυτός που σου χαμογελάει δεν είναι ο γνωστός καπετάνιος με το τσιμπούκι, αλλά ο σερβιτόρος με το χιούμορ που ανοίγει κλειστές πεταλίδες («γράψε πως τη διακόσμηση εγώ την επιμελήθηκα, αλλά μην πεις όνομα γιατί δεν θα τους προλαβαίνω, καταλαβαίνεις»), έχεις να διαλέξεις μεταξύ σάλας καπνιζόντων ή μη. Κι εδώ υπάρχουν κανονικές και με το νόμο –όχι, σαν κάτι άλλα εστιατόρια που διαχωρίζουν δήθεν τις αίθουσες βάζοντας τους καπνιστές να καπνίζουν προς τα αριστερά και όχι προς τα δεξιά.
Αφήνεις μπουφάν και πας πλώρη για να διαλέξεις μπροστά στη Μαρία –η καραβοκύρισσα του μαγαζιού στο πόδι της πεθεράς της–, ψάρια, γαρίδες, καλαμαράκια. Κανονική επίδειξη. Εδώ το μέγεθος δεν μετράει αλλά η ποιότητα και η νοστίμια. Τι σφυρίδα, τι ροφούς, τι σαργούς και τσιπούρες ό,τι προέκυψε φρέσκο από Πάρο, Ρόδο, Αντίπαρο. Και όχι ζύγισμα στο βάθος κουζίνα αλλά επί τόπου, να ξέρεις τι παίρνεις. Βάλτε στο μενού μιδοπίλαφο, ψαροσαλάτα, τσίρο και γαύρο, νόστιμες σαλάτες με λάδι Καλαμάτας να δυσκολεύεσαι να κρατηθείς από την παπάρα για να μείνει χώρος για τα κυρίως. Γιατί το ψάρι φρούτο φρούτο αλλά θέλει και άδειο το στομάχι.
Το μενού που παίρνουμε είναι κάθε φορά καρμπόν: Για δύο άτομα μια από την καλή σαλάτα με πατάτες (ντομάτα, κρεμμυδάκι και καροτολάχανο), γύρω στα 500γρ. γαρίδες, 250γρ. καλαμαράκια και 500γρ. κουτσουμούρες (υπολογίστε €20 το άτομο). Ενίοτε με μεγαλύτερες παρέες οι παρασπονδίες απλώνονται και στα κάρβουνα και βουτούν σε μιδοπίλαφα. (Το πολύ να πληρώσαμε €25 το άτομο με χύμα κρασί).
Το καλύτερο. Αν κάθεσαι δίπλα στο τηλέφωνο ακούς τη Μαρία να λέει: «Θα είναι έτοιμη η σουπίτσα». Κι έχω τύχει πολλούς να μπαίνουν στον Καπετάνιο με τα μάτια τους σε σχήμα κουταλιών. Όταν ανοίγει δε η κατσαρόλα με τη ψαρόσουπα… όλοι της σάλας γυρίζουν σαν τα ηλιοτρόπια, με τα ρουθούνια- γίγαντες, για να πάρουν τζούρα γεύσης και με τη μύτη.
