Το L’ Abreuvoir, τάραξε τα νερά και σύστησε στην πόλη τη γαλλική κουζίνα.
Το μακρινό 1965 ήταν μια καλή χρονιά για την (ανύπαρκτη ως τότε) εστιατορική σκηνή της Αθήνας. Οι Αθηναίοι τρώγανε στα σπίτια τους και τις Κυριακές το μεσημέρι οικογενειακώς στο «καλό» της γειτονιάς, τα ιταλικά ούτε καν υπήρχαν, η νεολαία τσάκιζε σουβλάκια στο όρθιο, τα ζευγάρια παϊδάκι-κολοκυθάκι-χαλβά του μπακάλη και κρασί στην ταβέρνα, οι ψαγμένες περί τη μαγειρική είχαν μόλις κατακτήσει τη τεχνική στα μακαρόνια ογκρατέν. Το Α., για συντομία, τάραξε τα νερά και σύστησε στην πόλη τη γαλλική κουζίνα: σαλιγκάρια μπουργκινιόν, φιλέ ω πουάβρ και καφέ ντε Παρί, βατραχοπόδαρα (τς… τς… τς…) και κρεπ συζέτ. Προχτές, καλεσμένη, κάθομαι στον κήπο, μόνο και μόνο που το εστιατόριο έχει μισό αιώνα ζωής, βρίσκεται στα χέρια των ίδιων επιχειρηματιών (η δεύτερη γενιά, ο γιος Σπύρος Κώτσης και η αδερφή του Κλαίρη), μαγειρεύει τη γαλλική κουζίνα με την ίδια προσήλωση και ακολουθεί τα ίδια ποιοτικά standards, όλα με κάνουν να το εκτιμώ. Αν είναι κάτι που πολύ μου αρέσει στο Α. δεν είναι μόνο η γαλλική του κουζίνα, παρότι είναι εξαιρετική. Είναι και η ατμόσφαιρα, αυτός ο ονειρικός κήπος, με τις παχιές μουριές· είναι η art de la table και τα μαχαιροπίρουνα με το λογότυπο (το αλογάκι και η ποτίστρα του – abreuvoir γαλλικά)· το προσωπικό που με γαλατική ευγένεια ρωτάει «όλα καλά;». Μια ατμόσφαιρα που συμπληρώνεται από τις χαμηλόφωνες συζητήσεις γνωστών προσωπικοτήτων της πόλης – ε, να χορτάσει και το μάτι...
Προφανώς το δείπνο μας ήταν πριγκιπικό. Ταρτάρ σολομού με σπαράγγια και μια σταλιά τρούφα, φουά γκρα, σουφλέ με καπνιστό χέλι, μπουτάκια κοτόπουλου με σάλτσα πορτοκάλι, σατομπριάν. Προφανώς, συνοδεύσαμε και με τα άπαντα του γαλλικού αμπελώνα. Πολλές από τις πρώτες ύλες –χαβιάρια, σολομό, φουά γκρα– τις προμηθεύονται από την πολύ σοβαρή εταιρεία εισαγωγής προϊόντων γαστρονομίας, τη γνωστή «De Gustibus», ενώ τα κρασιά και τις σαμπάνιες (το 80% είναι γαλλικά, τα υπόλοιπα ελληνικές καλές ετικέτες) τα εισάγει απευθείας ο ιδιοκτήτης που σε συζήτηση μαζί του κατάλαβα ότι την έχει την… τρέλα του με τους Γάλλους παραγωγούς. Δεν είναι φτηνό το Abreuvoir, είναι όμως η περίπτωση εκείνη που συνδέει αρμονικότατα και τίμια την ποιότητα με το κόστος. Κι από την άλλη είναι θέμα γούστου, αλλά και τσέπης. Μπορεί πάντα κάποιος να ανοίξει ένα κρασί-διαμάντι της τάδε χρονιάς και να πληρώσει κάτι (πολύ) παραπάνω, αλλά μπορεί και να δοκιμάσει ένα ωραίο Champlis με 45 ευρώ, όσα δηλαδή και ένα καλό ελληνικό. Μαθαίνω επίσης πως τα μεσημέρια ο δροσερός αυτός κήπος είναι ανοιχτός με εξαιρετικό μενού, μόνο με € 30.
L’ Abreuvoir Ξενοκράτους 51, Κολωνάκι, 210 7229.106, κάθε μέρα
