Πότε πέφτει η Ταϋλανδέζικη πρωτοχρονιά; Αποκλείεται να το μαντέψετε αν δεν είστε Ταϊλανδός ή φίλος, οπότε ορίστε: Λέγεται Songkran, είναι κάτι σαν Γιορτή του Νερού, ανοιξιάτικη μάλιστα – γιορτάζεται 13 με 15 Απριλίου. Πριν τρία χρόνια την πετύχαμε ντιπ τυχαία στο Ταϋλανδέζικο εστιατόριο του Πειραιά, το «Rouan Τhai»: μας κερνούσαν ασταμάτητα πιτάκια, ριζάκια, κοτοπουλάκια και άλλα υπερ-νόστιμα υποκοριστικά.
Ξαναπήγαμε προχθές – τα υπερ-νόστιμα είναι εκεί, πικάντικα, καυτερά, αριστουργηματικά πιάτα με σάλτσες τόσο διαφορετικές που χάνεσαι. Το κοτόπουλο με πράσινο κάρι, κοτόπουλο με αμύγδαλο, μοσχάρι με lemongrass, καυτερό χοιρινό, τα πάντα ήταν καταπληκτικά όπως τα είχε καταγράψει η μνήμη μας. Ο κύριος που έχει το μαγαζί έζησε νομίζω 20 χρόνια στην Ταϋλάνδη, παντρεύτηκε μια κυρία Ταϊλανδή, την έφερε στην Ελλάδα και ανοίξανε μαζί το εστιατόριο. Μας τα είχε πει την προηγούμενη φορά, ίσως να σας τα είχα αναφέρει κιόλας. Μας εξήγησε με υπομονή και κέφι Μαμαλακικό ένα-ένα τα πιάτα – ο κατάλογος είναι ατελείωτος αλλά όχι χαοτικός, πεινάς και μόνο που τον ανοίγεις…
Rouan Thai
Το «Rouan Thai» είναι απλό, οικογενειακό – θα μπορούσε να ήταν μια ελληνική ταβέρνα ή μάλλον είναι μια ελληνική ταβέρνα, απλώς με σπιτικό ταϋλανδέζικο φαγητό. Μπορείς να το συνοδεύσεις με μπίρα ή με ταϋλανδέζικο Νερό (ινδικής) Καρύδας σε διάφορες γεύσεις, από μάνγκο, λίτσι ή σκέτο coconut water μέχρι νερό-με-κομματάκια-καρύδας. Το ζουμί που έχει μέσα η καρύδα, που για να το πιεις σου βγαίνει το λάδι, το «γάλα καρύδας» όπως το λέμε εμείς, είναι γεμάτο χρήσιμα πράγματα (ασβέστιο, μαγνήσιο, ποτάσσιο κλπ) όπως και το ταϋλανδέζικο φαγητό, που ΔΕΝ παχαίνει – κάποτε το έτρωγα ασταμάτητα επί 20 μέρες στη μαγευτική Ταϋλάνδη και δεν πήρα δράμι, αντίθετα έχασα βάρος… καλά, μπορεί να μην οφείλεται μόνον στο φαγητό αλλά και στο ότι σφαζόμουν με άτομό μου, ζούσα μια εσωτερική αθλιότητα, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά κολυμπούσα και όλη την ώρα από τα νεύρα μου. Πάντως κατά τον μύθο, όσο και να φας από τα κλασσικά ταϋλανδέζικα πιάτα, δεν παχαίνεις με την καμία. Τον λιβανίζω τον μύθο αλλά εντάξει, ας τον εκλάβουμε ακριβώς έτσι – σαν μύθο. Μη παχύνει δηλαδή κανένας και μου το κρατάει μανιάτικο μετά.
Φάγαμε ένα σωρό πιάτα στο «Rouan Thai», μείναμε κατευχαριστημένοι από την ποικιλία και το βάθος γεύσεων, και πληρώσαμε γύρω στα €18 ο καθένας. Με €16-18 τρως πολύ καλά, σε περιβάλλον συμπαθέστατο, πιο φιλικό δηλαδή θα σε βάλουν και στην κουζίνα τους οι άνθρωποι. Όταν έχει δροσιά μπορείς να καθίσεις έξω, στη στενή πλην όμως ορίτζιναλ οδό Νοταρά που μυρίζει και λίγο θάλασσα, έστω λιμάνι, άμα συγκεντρωθείς πολύ….
Andaman
Στο ίδιο θέμα (Ταϋλάνδη), πήγαμε στο επίσης ταϋλανδέζικο εστιατόριο-μπαρ «Andaman», στο μπαρ στην ταράτσα, για ποτό ένα ζεστό βράδυ από αυτά που ιδρώνεις ακίνητος και σταματάς να ασχολείσαι με τη ζέστη επειδή έχεις λιώσει: υπέροχο μαγαζί, υπέροχη ταράτσα με θέμα (concept ρε παιδί μου), με φοινικόδεντρα, με ταϋλανδέζικα χρώματα, με… τι να σας πω, η διακόσμηση είναι καταπληκτική, ο χώρος μοναδικός στην Αθήνα ίσως και στον κόσμο, ώρες-ώρες αισθάνεσαι σα να βρίσκεσαι μέσα στο Ταζ Μαχάλ το ίδιο (που ναι, ναι, ναι είναι στην Ινδία δεν το έχω χάσει ακόμα. Απλώς την αίσθηση του μαγαζιού προσπαθώ να μεταφέρω. Στο χαρτί, που αλλού; Είναι από τα μαγαζιά που δεν κουράζεσαι να χαζεύεις γύρω σου, και δεν σταματάς να θαυμάζεις…)
Ξέρω τα παιδιά που έχουνε το «Andaman» από άλλα μαγαζιά, από άλλες νύχτες μπορεί και από άλλες ζωές, όλο βάζω στο πρόγραμμα να πάω για φαγητό εκεί αν όχι για να γράψω τουλάχιστον για να φάω αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει καθίσει. Τα κοκτέιλ του είναι υπέροχα, πιο εξωτικά από εξωτικά, και φροντίστε να προλάβετε την ταράτσα τώρα που γυρίζει. Αν και, θα γυρίζει για καιρό ακόμα απ΄ ότι δείχνει ο καιρός…
7°
