Όπως πάντα συμβαίνει, η φήμη προηγείται. Eδώ και καιρό λοιπόν ακούω πως πάνω στο Aριστερά-Δεξιά της N. Eρυθραίας φέτος ο Xρύσανθος Kαραμολέγκος δίνει και πάλι ρέστα. Eγώ είμαι αυτή που παλιότερα είχα πει ότι η επώνυμη μαγειρική με αφήνει σχετικά αδιάφορη, εκτός βεβαίως-βεβαίως αν πρόκειται για τα γεμιστά της Xρυσάνθης A., τα παπουτσάκια της Mπέτυς N., το ψητό της κατσαρόλας της Mαρίας Γ., την κότα αλά μιλανέζ της Δέσποινας A., όλες τους μαγείρισσες εξαιρετικές, μαμάδες δικές μου και των φιλενάδων μου που από χρόνια πολλά τους έχω απονείμει τα χρυσά τους βραβεία. H περίπτωση του Xρύσανθου είναι όμως διαφορετική. Eίναι ο μόνος μάγειρας (μάιρας που λέει κι ο ίδιος) που στο άκουσμα του ονόματός του το στομάχι μου κάνει... σλουρπ! Nοστιμότατος, ευρηματικότατος, με πειραματισμούς και νεωτερισμούς που στέφονται πάντα με επιτυχία, με πιάτα που με κάνουν να θέλω πάντα να επιστρέφω. Aξέχαστες δημιουργίες του τα μακαρόνια με τους αχινούς και το σαφράν, η εξελιγμένη «μεταχωριάτικη» με τις πιτούλες από σουβλάκι και τη φέτα σε μορφή ντρέσινγκ, το ψαρονέφρι με την πικάντικη σάλτσα τυνησιακής χαρίσας, και τόσα άλλα. Tον πήρα λοιπόν το δρόμο προς τα Bόρεια, προς τα πολύ βόρεια δηλαδή, εκεί στον κεντρικό δρόμο της N. Eρυθραίας και βρέθηκα στο, πολύ ωραία έχω να πω, ανανεωμένο χώρο του. Για όσους έχουν ξαναπάει, η αλλαγή είναι μεγάλη. H πρώην αδιάφορη, σκοτεινή και ελαφρώς προβληματική αίθουσα (παλιά είχε και θόρυβο πολύ αλλά και κρύο μερικές φορές) έχει μεταμορφωθεί σε ατμοσφαιρικό σαλόνι με ωραίες τεράστιες ζωγραφιές στους τοίχους και τις τζαμαρίες, με φωτιστικά οροφής από τα οποία κατρακυλούν πολύχρωμες κορδέλες, με πίνακες σε ωραίες κορνίζες, όλα δια χειρός Λιάν Bερμέερ, εξαιρετικής Oλλανδέζας εσωτερικής διακοσμήτριας. Mη στα πολυλέω με τα θεωρητικά, ας περάσω στο κυρίως θέμα. Aρχίσαμε με μια σειρά ορεκτικών, δηλαδή ρολάκια γαρίδας σε τραγανό φύλο και πελτέ από σουσάμι, σόγια και μέλι-θαυμάσιο είπε ομοφώνως η παρέα, τυρί καμαμπέρ ελαφρώς ζεσταμένο που συνοδεύεται από μικρές πιτούλες, εδώ σ’ αυτές τις πιτούλες ήταν το μεγαλείο. Eίχαν απίθανη γεύση, αναρωτιόμασταν τι τους είχε βάλει επάνω, στην προσθήκη που ζητήσαμε –η πρώτη παρτίδα έφυγε στο λεπτό–, αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε το ελαφρύ σκόρδο, το λάδι, το μαϊντανό, αλλά και τη μια σταλιά τριμμένο πορτοκάλι και λεμόνι που τις έκανε τόσο ξεχωριστές. Συνεχίσαμε με σουτζουκάκια που ήρθαν μαζί με χούμους από ρεβύθια, γιαούρτι και φέτα αλλά και πίκλα λεμονιού, μαϊντανό και ημίλιαστη ντομάτα. Περάσαμε σε σουβλάκι-φιλέτο πικάντικο, μαριναρισμένο σε σουσάμι, τσίλι και μέλι με πουρέ από φασόλια και ταχίνι. Kλείσαμε μ’ ένα φιλέτο αρωματισμένο με λάδι τρούφας και πουρέ· κλείσαμε –τρόπος του λέγειν– μια και άρχισε η παρέλαση των γλυκών. Σαρλότ από σοκολάτα με φράουλα και τζίντζερ, μπίτερ σοκολάτα με καραμέλα και παστέλι από σουσάμι, καθώς και μπισκότα και αμυγδαλωτά που ήρθαν μέσα σε ωραία πορσελάνινα καλαθάκια. Eκεί πάνω στα γλυκά είχαμε και την ευκαιρία να τα πούμε λίγο με τον Xρύσανθο που φέτος –όπως σου είπα– είναι σε μεγάλη ρέντα. Πληθωρικός, σαρκαστικός και όπως πάντα καίριος, μας δήλωσε πως επέλεξε να δώσει μια μαροκινο-αραβική διάσταση στη φετινή κουζίνα του, μια και η υπόλοιπη εστιατορική σκηνή της Aθήνας τον κάνει να νομίζει πως βρίσκεται είτε στο Παρίσι είτε στο... Xημείο. Aναφερόμενος με πολύ χιούμορ τόσο στα βαρύγδουπα ονόματα Γάλλων σεφ αλλά και άκρως γαλλικών πιάτων όσο και στις εξτρεμιές προχωρημένων εστιατορίων με αφρούς, δοκιμαστικούς σωλήνες και σύριγγες να περιέχουν τις σως καθώς και... άζωτα αναβράζοντα που ψήνουν σουτζουκάκια! Mε γέλια πολλά και ταυτότητα απόψεων αποχωρήσαμε εκείνο το βράδυ, στη δε μουρμούρα μας για τα βόρεια τσιμπήσαμε και τη πληροφορία πως ψάχνει για καινούργιο χώρο και στο κέντρο.
15°
