Αυτοκινηση

Το Ford Mustang Dark Horse είναι ωμή δύναμη

Σ’ έναν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρικό κόσμο, είναι μια ανακούφιση και μια τζούρα καθαρόαιμης ευδαιμονίας να μπορείς ακόμα να ακούς έναν κινητήρα να αφυπνίζεται

Ελένη Χελιώτη
5’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Το νέο Ford Mustang Dark Horse προσφέρει μια ξεχωριστή οδηγική εμπειρία

Έχω υπάρξει αρκετά –εντάξει, πολύ– τυχερή καθότι έχω οδηγήσει πια τρεις διαφορετικές Ford Mustang. Οι πρώτες δύο πριν λίγα χρόνια – μία κόκκινη «μικρή» των 2,3 λίτρων, την οποία λάτρεψα γιατί ήταν παιχνιδιάρικη, και το κίτρινο 5λιτρο τερατάκι το οποίο αν και λίγο άγριο, αγάπησα πολύ αλλά δεν θα αγόραζα για καθημερινή χρήση. Σημειωτέων τη μικρή κόκκινη όχι απλά θα την έπαιρνα για να πηγαίνω στη δουλειά, αλλά θα κοιμόμουν μέσα αν η μέρα μου είχε υπάρξει δύσκολη.

Πριν λίγες μέρες είχα την πραγματική τιμή να γνωρίσω και να οδηγήσω την ολοκαίνουργια Ford Mustang Dark Horse: ένα άγριο, πανέμορφο, απαιτητικό και σκληρό αυτοκίνητο… αυτοκίνητο; Είναι απλά ένα ιδιωτικό όχημα; Δεν θα το ‘λεγα. Θα ήταν άδικο και ανεπαρκές. Δεν είναι απλά ένα αυτοκίνητο. Αυτοκίνητο είναι το Ibizάκι μου. Αυτό είναι κάτι άλλο. Τι είναι όμως;

Μπορώ να ξεκινήσω να απαριθμώ τα τεχνικά χαρακτηριστικά, τα άλογα, τα κυβικά, το γεγονός ότι έχει έναν φανταστικό 5λιτρο ατμοσφαιρικό κινητήρα με το όνομα Coyote, χωρίς τούρμπο. Χωρίς τούρμπο, είπες; Oh yes. Without. Μπορώ να σας μιλήσω για το χειροκίνητο κιβώτιο 6 σχέσεων της TREMEC με επιλογέα από τιτάνιο που έχει κατασκευαστεί μέσω τρισδιάστατης εκτύπωσης και το οποίο άρχισα να χαϊδεύω με το που μπήκα μέσα.

Έχει όμως σημασία; Σε ένα τέτοιο αμάξι, το θέμα δεν είναι τα στατιστικά και οι αριθμοί, αλλά το πως σε κάνει να νιώθεις από τη στιγμή που το προσεγγίζεις και μπαίνει στο οπτικό σου πεδίο – και αρχίζει το σαλάκι να τρέχει – μέχρι την άτιμη αυτή στιγμή που πρέπει να το αφήσεις· την πιο πικρή στιγμή.

Κατ' αρχάς κοιτάξτε το. Το όνομά του δεν είναι τυχαίο. Είναι dark horse μέσα και έξω. Εάν γινόταν άλλη μία ταινία «John Wick» τολμώ να πω πως ο κύριος Wick ενδεχομένως να επέλεγε αυτή και όχι την παλιά του.

This browser does not support the video element.

Είχα πολύ καιρό να οδηγήσω ένα αυτοκίνητο τέτοιας κατηγορίας. Επίσης, μόλις είχα παρκάρει το Ibiza μου, οπότε μου πήρε λίγα λεπτά να βολευτώ και να εξοικειωθώ τόσο σωματικά – στο κάθισμα, στην αφή του flat bottom τριάκτινου τιμονιού του, και βεβαίως με τον λεβιέ ταχυτήτων, τον οποίο χάζευα για ώρα – όσο και με το γενικότερο μέγεθος του οχήματος. Πατάω λοιπόν συμπλέκτη και βάζω πρώτη. Ώπα. Μισό λεπτό. «Τι συμβαίνει εδώ;» αναρωτήθηκα. Ήταν σκληρή η ταχύτητα. Ήθελε δύναμη. Βάζω νεκρά. Ξαναβάζω πρώτη.

Εκείνη ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι, εδώ, κάτι γίνεται. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ξεκίνησα να συνομιλώ με το όχημα το ίδιο. Μου ‘λεγε να πάρω τον χρόνο μου, να το γνωρίσω αργά, σωστά, σεβάσμια, μέχρι να με γνωρίσει και εκείνο. Εντάξει, λοιπόν. Πάτησα το γκάζι και βγήκα στην παραλιακή, συνετά, στη μεσαία λωρίδα. Οδηγούσα συνειδητά, βήμα προς βήμα, όπως δεν κάνουμε με ένα συμβατικό αυτοκίνητο…σκεπτόμενη την επόμενή μου κίνηση, αφουγγραζόμενη προσεκτικά τις αντιδράσεις του: ήχου, αφής κάτω απ’ τα πόδια μου, όρασης στην τεράστια οθόνη μπροστά μου.

«Δεν έχει τούρμπο» μού είχαν πει. «Και που δίνει;» σκέφτηκα. Παντού, είναι η απάντηση, αλλά κυρίως μετά τις 4,000 στροφές. Εκεί αρχίζει και σου δίνει σημασία· εκεί ξεκινά να σε δοκιμάζει. Μέχρι τότε περιηγείται στο χώρο κορδωμένη, με στόμφο, καθότι ξέρει πολύ καλά πόσο όμορφη είναι, και με λίγο παράπονο όταν κατεβάζεις ταχύτητα γιατί κινείσαι σε συνθήκες πόλεις, τις οποίες ανέχεται, όπως και εσύ.

Τις αλλαγές ταχυτήτων τις κερδίζεις, όπως κερδίζεις και την εμπιστοσύνη της όταν ξεκινά να νιώθει ότι έχεις καταλάβει τι οδηγείς. Σε αποζημιώνει σε κάθε της στιγμή όμως, ακόμα και όταν σέρνεται από το ένα φανάρι στο άλλο: με τον ήχο της, με τα βλέμματα που αναπόφευκτα τραβάς από παντού, από ανθρώπους όλων των ηλικιών και φύλων.

Και μετά (πολύ μετά) έφτασα σε μια μεγάλη ευθεία. Ο δρόμος μπροστά άδειος. Έβαλα ξανά πρώτη, και η Dark Horse ήταν έτοιμη να μου δείξει που δίνει. Και το στόμα μου άνοιξε διάπλατα, όπως έκαναν και οι κόρες των ματιών μου. Και σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ήξερα ότι ήθελα να την πάρω σπίτι. Ότι εάν μπορούσα να την οδηγώ κάθε μέρα, ακόμα και σερνόμενες μαζί να πηγαίναμε από φανάρι σε φανάρι, γυρνώντας σπίτι μου, ό,τι και να είχε συμβεί, θα γύριζα λίγο πιο χαρούμενη, λίγο πιο ανάλαφρη.

Προσπαθούσα όλα αυτά τα συναισθήματα να τα μεταφέρω σε μια φίλη μου το ίδιο απόγευμα. Με κοιτούσε με ενδιαφέρον, μου έκανε ερωτήσεις, έκανε ότι μπορούσε. Αλλά στο τέλος είπε: «σε νιώθω, αλλά πραγματικά δεν μου λέει τίποτα όλο αυτό.» «Το σέβομαι,» της είπα, «και το καταλαβαίνω», αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι στα συναισθήματα αυτά δεν έχω επ’ ουδενί αποκλειστικότητα.

Τα πάθη σε αυτή τη ζωή ποικίλλουν. Και αυτό το συγκεκριμένο πάθος, το οποίο δεν περιορίζεται απλά στο στοιχείο της ταχύτητας ή της επικινδυνότητας, όπως πολλοί λανθασμένα πιστεύουν, αλλά σε αυτό που βρίσκεται στον πυρήνα του: το πάθος. Τι είναι το πάθος; Ένα μικροσκοπικό σύμπαν ελευθερίας και ευτυχίας. 

Για εμένα, ένα από τα πάθη της ζωής μου είναι η πολυδιάστατη, περίπλοκη, ωμή και συναισθησιακή – υφίσταται αυτό το επίθετο της συναισθησίας; Αν όχι, θα ‘πρεπε! – ευφορία που προσφέρει η εμπειρία οδήγησης ενός τέτοιου αυτοκινήτου. Και το Dark Horse μου προσέφερε για λίγες ώρες ακριβώς αυτό: ευφορία.

This browser does not support the video element.

Όσο περνούσε η ώρα, όσο εξοικειωνόμουν μαζί της, όσο επικοινωνούσαμε καλύτερα, όλα τα στοιχεία της τα οποία έβρισκα άγρια στην αρχή, σκληρά, και ζόρικα, λειάνθηκαν με έναν μαγικό τρόπο, καθότι η ίδια δεν έχασε τον σκληρό της χαρακτήρα· εγώ ήμουν αυτή που είχα μεταμορφωθεί σε αυτό που εκείνη χρειάζεται.

Σας ακούγονται περίεργα όλα αυτά; Το καταλαβαίνω. Σκεφτείτε όμως τι αγαπάτε πιο πολύ, τι σας εξιτάρει περισσότερο, τι λαχταράτε στην ψυχούλα σας μέσα, και τι σας γεμίζει, και τοποθετήστε αυτό που μόλις σας περιέγραψα δίπλα σε ένα από αυτά.

To each, his own, λένε. Και όταν ήρθε αυτή η μαύρη, αναπόφευκτη στιγμή που έπρεπε να την επιστρέψω, τα μάτια μου σκοτείνιασαν, αλλά το μέσα μου ήταν γεμάτο. Και ενώ όταν μπήκα στο Ibizάκι μου και έβαλα μπροστά ένιωσα ότι ήξερε ότι το είχα προδώσει, ακόμα και αυτό με κατάλαβε.

Πως να μην παραδοθείς ψυχή και σώματι σε ένα Dark Horse;