Τζουλιέτα

Γράφει η Κατερίνα Έσσλιν*

Αυτοκινητάκια θυµάµαι πολλά. Μπάρµπι καµία. Ο µπαµπάς µου, που τον θυµάµαι κι αυτόν πολύ, µου έµαθε να αγαπάω τα αυτοκίνητα και το αγαπηµένο µου ταξίδι να είναι η διαδροµή.

Με έµαθε να οδηγώ στα 6 µου, ένα µεσηµέρι στη µέση της θάλασσας, την ίδια µέρα που µου έµαθε κολύµπι και που µου ξέµαθε να φοβάµαι. Κολυµπούσαµε µαζί προς την ακτή, µε µένα γαντζωµένη στους ώµους του, προσπαθώντας να αντισταθούµε σ' ένα ξαφνικό ρεύµα για ώρα που φάνηκε υπερβολικά πολλή - ίσως για ολόκληρο πεντάλεπτο. Όταν είσαι µικρός το λεπτό σου φαίνεται αιωνιότητα, και το κύµα εκείνης της στιγµής το θυµάµαι απότοµο σαν γκρεµό. Για να µε αποσπάσει, έβγαζε ήχους επιτάχυνσης και µου ζητούσε να πατάω µε δύναµη γκάζι. Του άφησα µια µελανιά στα πλευρά. Μου άφησε κουσούρι να πατάω αόρατο γκάζι.

Λίγα χρόνια αργότερα, τον ρώτησα πώς οδηγείται ένα αυτοκίνητο. (Έξω από το νερό, πρόσθεσα. Γέλασε.) Το μυστικό είναι λέει η µαγική στιγµή αλλαγής της ταχύτητας. Καθώς αφήνεις σταδιακά γκάζι πατάς σταδιακά ντεµπραγιάζ αλλάζεις ταχύτητα αφήνεις σταδιακά ντεμπραγιάζ πατάς σταδιακά γκάζι µε το σταδιακά να είναι σταδιακά στιγµιαίο και η φράση να µην έχει ούτε ένα κόµµα. Και σαν να µην έφτανε αυτή η οριακά ακατανόητη για µικρό παιδί ακολουθία, άρχισε να µου εξηγεί µε τον πιο πολύπλοκο δυνατό επιστηµονικό τρόπο (µηχανολόγος γαρ) πώς ακριβώς οδηγείται το µυαλό (και το αυτοκίνητο).

Το αυτοκίνητο µυθοποιήθηκε για πάντα έκτοτε, και µε πολλές, συνεχείς αφορµές. Δεν Θα ξεχάσω ποτέ την ιστορία που µου είχε πει, πώς όταν ήταν φοιτητές µε τον αδερφό του στην Αυστρία και ξεκινούσαν οι διακοπές, λαχταρούσαν τόσο να γυρίσουν στην Ελλάδα για καλοκαίρι, που ξεκινούσαν µε το µικρό τους πεντακοσαράκι και δεν σταµατούσαν παρά µόνο για τα απολύτως αναγκαία (βενζίνη, φαγητό, διόδια κλπ), ενώ όταν κουράζονταν (οδηγούσαν εναλλάξ), άλλαζαν θέση όπως στις ταινίες καταδίωξης: εν κινήσει. Δεν το είχα πιστέψει και πολύ τότε, τώρα που µεγάλωσα µου φαίνεται περισσότερο πιστευτό. Κάποιους ο χρόνος µας κάνει πιο µαλακούς, έχουν περάσει ρόδες και ρόδες από πάνω µας.

Σκέφτοµαι πως η πλειοψηφία των πιο δυνατών µου αναµνήσεών είναι συνδεδεµένη µε κάποιο αυτοκίνητό µας, και πολλές αναδροµές σε κοµβικές στιγµές της ζωής µου ξεκινούν µε µια φράση που µε τοποθετεί στο σταυροδρόµι του χρόνου και του τόπου πιο έγκυρα κι από το να θυµόµουν ακριβή δεκαετία, µέρα και ώρα. Όλα συνέβησαν τότε. Τότε που είχαµε τη Τζουλιέτα, Τότε που είχαµε το Φίατ. Την εποχή που είχαµε τη Σιτροέν. Μετά που πήραµε τη Μερσεντές. Το Τζιπ. Το Αόυντι. Όλα τα "τότε που" έγιναν τότε που. Σκέφτοµαι τώρα πώς τη Τζουλιέτα δεν την είπαµε ποτέ το Άλφα Ροµέο - ήταν πάντα η Τζουλιέτα, το λατρεµένο µοντέλο εκείνου του "τότε που", που εµείς το είχαµε σ' ένα βαθύ βελούδινο σαν φόρεµα µπορντό (συνδεδεµένο µε λιγότερο βελούδινες στιγµές). Έπρεπε να διαβάσω αργότερα Σαίξπηρ για να κάνω τη σύνδεση και να ασχοληθώ πολύ αργότερα µε το branding ώστε να σκεφτώ ότι µάλλον δεν έχει υπάρξει πιο µελετηµένη ονοµατοδοσία σε αυτοκίνητο, που να συνδέει τόσο ευφυώς τη µάρκα (Ροµέο) µε το µοντέλο (Τζουλιέτα).

Μετά ήρθε η ακολουθία από δικά µου αυτοκίνητα, που όταν τα αγόραζα καινούρια µου έπαιρνε τουλάχιστον δυο χρόνια να συνδεθώ µαζί τους, γιατί ένα αυτοκίνητο χωρίς αναµνήσεις, που δεν σε έχει πάει και δεν το έχεις πάει πουθενά, τι να το κάνεις; Τι χάρη έχει µια αμεταχείριστη διαδροµή, ένα αυτοκίνητο που ακόµη δεν γδύθηκε κανείς στο πίσω του κάθισµα; Πριν περίπου 10 χρόνια αποφάσισα να αφήσω για πάντα την εταιρική ζωή και µία από τις παρενέργειες αυτής της απόφασης είναι η ελευθερία. Οδηγώ όσο και όποτε θέλω - όχι µόνο το πρωί για να πάω στη δουλειά και το βράδυ για να γυρίσω. Γράφω ό,τι και όπως θέλω. Να, όταν µου ζητούν να γράψω κάτι που να έχει κάποια σχέση µε το αυτοκίνητο, οδηγώ το κείµενο εκεί που θέλω, ελεύθερα, συνειρμικά, πατώντας ένα αόρατο γκάζι. Το κείµενο αυτό έχει µόνο ένα νόηµα: όσο έχεις βενζίνη, οδήγα.

* H Κατερίνα Έσσλιν είναι συγγραφέας και creative director. Οδηγεί ένα Fiat 500