O μύθος του Le Mans έχει συνδεθεί με μυθικά οχήματα πολλών κατασκευαστών —Porsche, Ferrari, Jaguar, Audi, Bentley, Ford— κι από ονειρικά μοντέλα που έγιναν σύμβολα του πολιτισμού μας. Στο μουσείο που λειτουργεί δίπλα στο σιρκουί, εκτίθενται, με χρονολογική σειρά, αυτά τα αυτοκίνητα της ζωής και της φαντασίας μας —από την De Dion Bouton του 1924 μέχρι τα hypercars του 21ου αιώνα— που έχουν τρέξει στις 24 ώρες του Le Mans: ένας αιώνας επιτάχυνσης γεμάτος θεσπέσια φαντάσματα. Ενώ ακούγεται ο βρυχηθμός των κινητήρων από το σιρκουί, τα παλιά οχήματα ζωντανεύουν μαζί με τους οδηγούς που αγαπήσαμε: τον Harris Haywood (τον είχα δει το 1991 στην Daytona), τον Derek Bell που είχε συμμετάσχει στην ταινία “Le Mans’’ του Lee H. Katzin με τον Steve Mc Queen, τον Emanuele Pirro, τον σούπερ Δανό Tom Kristensen, τον Paul Newman που το 1979 έτρεξε στο Le Mans με την ομάδα Dick Barbour Racing. Στο πέρασμα του χρόνου, τα οχήματα έγιναν θηριώδη: η Ferrari 330 TRI, νικήτρια του 1962, μοιάζει πλάσμα διαφορετικού είδους από την Audi R16 TDI plus που κέρδισε το 2010· τα αυτοκίνητα δεν έχουν πια την κομψότητα της Jag και της Mustang της δεκαετίας του 1960. Έχασαν σε χάρη, κέρδισαν σε ταχύτητα και σε ασφάλεια.
Φέτος το μονοθέσιο της Ferrari που τερμάτισε μετά από 311 γύρους και μπροστά σε 329.000 ενθουσιώδεις θεατές οδήγησαν ο Ιταλός Antonio Fuoco, o Ισπανός Miguel Molina και ο Δανός Nicklas Nielsen. Τρελό σασπένς στις κερκίδες: ο Nielsen πέρασε τη γραμμή άφιξης με το ρεζερβουάρ άδειο, με κομμένη την ανάσα. Μέχρι τις 3.55 μ.μ. δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα του φτάσουν τα καύσιμα· αλλά, η στρατηγική του ελαφρού μονοθέσιου απέδωσε. Γενικά, ο αγώνας άργησε λίγο να πάρει τις επικές διαστάσεις που παίρνει συνήθως: το βροχερό, ψυχρό κι ανάποδο πρωί της Κυριακής κι ενώ η Alpine και η BMW είχαν εγκαταλείψει, η Peugeot και η Lamborghini φάνηκαν κάπως αδύναμες· καθώς στην κορυφή έμειναν η Ferrari, η Cadillac, η Τοyota και η Porsche, ευχόμουν να κερδίσει η Cadillac που μου φαινόταν πάντοτε η λιγότερο αλαζονική. Δεν μου αρέσει το ύφος της Porsche, αν και πράγματι δεν είναι τόσο ενοχλητικό όσο της Lambo. Η Lambo έχει καβαλήσει το καλάμι.
Η Alpine ήταν άτυχη: η τύχη παίζει σημαντικό ρόλο στους αγώνες αντοχής· μια ελάχιστη λεπτομέρεια αρκεί για να προκαλέσει παταγώδη αποτυχία. Το βράδυ του Σαββάτου, ο κινητήρας του μονοθέσιου Νο 35 του Ferdinand Habsbourg, νικητή στο Le Mans το 2021 με Prototype, άρχισε να βγάζει καπνούς: όταν ο Αυστριακός βγήκε από το κόκπιτ, το Νο 35 είχε παραδώσει το πνεύμα. Η ομάδα εναπέθεσε τις ελπίδες της στο δεύτερο Alpine, το Α424, τα ελαστικά του οποίου δεν ανταποκρίνονταν και τόσο καλά στο υγρό οδόστρωμα: αλλά, εντέλει, το πρόβλημα δεν ήταν τα ελαστικά· ήταν ο κινητήρας του Νο 36. Ο 40χρονος Nicolas Lapierre που το οδηγούσε, τέσσερις φορές νικητής στο Le Mans, έκανε μια δήλωση του τύπου «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει καλύτερο», αλλά στην ομάδα της Alpine έκλαιγε ο ένας στον ώμο του άλλου. Όσο για την BMW, 25 χρόνια μετά την τελευταία της συμμετοχή στο Le Mans, η επιστροφή της (με WRT) δεν άργησε να εξελιχθεί σε δοκιμασία. Από τη δεύτερη ώρα του αγώνα, ο Marco Wittmann στο Νο 20 έκανε τετακέ και μια ώρα αργότερα χτύπησε στο τοιχίο, χάνοντας τρεις γύρους. Το άλλο hypercar, το Νο 15, ενώ βρισκόταν στην 8η θέση, με οδηγό τον Dries Vanthoor δέχτηκε οπίσθιο χτύπημα από το Νο 83 AF Corse Ferrari του Robert Kubica: ο Βέλγος βγήκε κουτσαίνοντας και η Ferrari τιμωρήθηκε με δέκα δευτερόλεπτα καθυστέρηση. Σιγά τα ωά. Τέλος, σχετικά με την Peugeot, οι δυο βολίδες της τερμάτισαν στην 11η και στη 12η θέση: η γαλλική βιομηχανία απογοητεύτηκε. One more year.
Σ’ έναν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρικό κόσμο, είναι μια ανακούφιση και μια τζούρα καθαρόαιμης ευδαιμονίας να μπορείς ακόμα να ακούς έναν κινητήρα να αφυπνίζεται
7°
