World Rally Championship: Tα συναισθήματα που διεγείρουν τις αισθήσεις
Πρώτη φορά που παρακολούθησα αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλλυ από κοντά ήταν πριν 7 χρόνια. Accidentally που λένε, αλλά μη γελιόμαστε… Κάτι υπήρχε και με τράβηξε, κάτι υπήρχε και με «κάλεσε», και τελικά κάτι υπήρχε και με μάγεψε και μου εμφύτευσε την αγάπη για αυτό το σπορ. Και μάλιστα, δεν ήταν Ακρόπολις –δεν είχαμε τότε στο Παγκόσμιο–, αλλά στο Μόντε Κάρλο. Nα εξηγούμαστε ε; Δεν είχε σκόνη, αυτή ήρθε σε μεγάλες ποσότητες αργότερα, αλλά είχε οπτικό και ακουστικό ερωτικό κάλεσμα.
Οι εικόνες που κατέγραψε ο εγκέφαλός μου είναι πολλές, και είναι ακόμα παράδοξα ζωντανές, σαν να τις βίωσα πριν λίγες μέρες. Τόσους αγώνες μετά, το σεντούκι μέσα στο οποίο αποθηκεύονται συνεχίζει και γεμίζει, αλλά φαίνεται να μην έχει πάτο. Πώς θα μπορούσες άλλωστε να χορτάσεις; Όσοι αγαπάνε το άθλημα γνωρίζουν καλά ότι δεν χορταίνεις, απλά ανυπομονείς για την επόμενη.
Slideshowστο μυαλό μου
Και, μεταξύ μας, τι να πρωτοχορτάσεις; Τον ουρανό γεμάτο αστέρια βαθιά στις Γαλλικές Άλπεις στις θρυλικές βραδινές Ειδικές Διαδρομές του Ράλι Μόντε Κάρλο; Τους προβολείς των αυτοκινήτων που κινούνται άναρχα μέσα από τα βουνά ενώ πλησιάζουν το σημείο που βρίσκεσαι; Τις κόκκινες φωτοβολίδες των θεατών που κάνουν τη νύχτα μέρα και τις φωτιές που ανάβουν για να ζεσταθούν και να ψήσουν λουκάνικα; Τα γραφικά χωριουδάκια της Καταλονίας που μεταμορφώνονται και ζωντανεύουν από τους θεατές όλων των ηλικιών και όλων των εθνικοτήτων; Τις πλατείες με τα εμβληματικά τεράστια πλατάνια στα ελληνικά χωριά όπου θεατές ξαποσταίνουν μαθαίνοντας τι σημαίνει ελληνικός μεζές; Δεν χορταίνονται αυτά… όσες φορές και να τα δεις. Η απόλαυση δεν περιορίζεται στην όραση, αλλά και στην ψυχολογία. Ο κόσμος είναι ένα, και σε έναν αγώνα ράλι νιώθεις πάντα μια τεράστια παγκόσμια αγκαλιά να σε κρατάει σφιχτά.
Είναι μόνο εικόνες όμως; Συνήθως εστιάζουμε σε αυτές. Παίρνουμε αμέτρητες φωτογραφίες και βίντεο τα οποία ανεβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στα ράλι όμως υπάρχει και μια ακόμα αίσθηση την οποία «ταΐζουμε» αχόρταγα, και αυτή είναι η ακοή. Και οι ήχοι που γεμίζουν το είναι μας ποικίλλουν ίσως περισσότερο και από τις εικόνες.
Όλα ξεκινούν με μια σιωπή, νωρίς τα ξημερώματα όταν ετοιμάζεσαι να φύγεις. Όταν έχεις ήδη φτιάξει πρόγραμμα για το πού θα πας και τι θα δεις. Σε ποια φουρκέτα θα αράξεις για ώρες περιμένοντας αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα. Εάν επέλεξες την πρώτη Ειδική Διαδρομή (Ε.Δ.) της ημέρας και αποφάσισες να «κλειστείς» ίσως να φτάσεις και να μην έχει ακόμα ξημερώσει. Θα φτάσεις. Θα αρχίσεις να στήνεις ήρεμα. Θα ακούς μακρινές, χαμηλές, αγουροξυπνημένες φωνές όμορων θεατών. Θα ακούς ό,τι έχει να προσφέρει η φύση στο σημείο που επέλεξες. Μετά ίσως λίγα γέλια, όλα λίγο υποτονικά.
Όσο ξημερώνει, όσο ο κόσμος πληθαίνει, όσο η ώρα πλησιάζει, η ένταση θα αρχίσει να ανεβαίνει, μαζί με την ανυπομονησία. Και μετά; Μετά κοιτάς το ρολόι, ξέρεις ότι ο πρώτος μπήκε πριν 2 λεπτά, και υπολογίζεις νοητά πόσα ακόμα θα του πάρει να φτάσει στο σημείο που βρίσκεσαι. Και μετά; Μετά κλείνεις τα μάτια και απλά ακούς. Ωραία, ναι, και τι ακούς; Ένα γρήγορο αυτοκίνητο να έρχεται προς το μέρος σου και μετά να απομακρύνεται. Ναι, αλλά όχι.
Γιατί όλος αυτός ο ήχος μπορεί να αποδομηθεί σε κομμάτια, γιατί ανάλογα με τις στροφές, την ταχύτητα, την ιδιαιτερότητα του εδάφους, τη στροφή ή την ευθεία, από ένα WRCRally1 αυτοκίνητο που σε πλησιάζει, και μέχρι να σε «αφήσει» πίσω του, μπορείς να διακρίνεις το σύστημα anti-lag, το turbocharger, το launchcontrol, την ποδιά τού αυτοκινήτου να «ξίνει» γλυκά το έδαφος, όπως επίσης και τον «κόφτη», όταν δηλαδή ο κινητήρας αγγίζει το μέγιστο των στροφών. Αυτά… εν κινήσει. Γιατί υπάρχουν και δύο ακόμα που έχεις όμως την ευκαιρία να ακούσεις μόνο εάν βρίσκεσαι στην εκκίνηση της Ε.Δ. (εκ των οποίων ο πρώτος είναι ίσως ο αγαπημένος μου): ο σκληρός, μεταλλικός ήχος όταν ο οδηγός βάζει την πρώτη ταχύτητα, και μετά, λίγα δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει, όταν πατάει το γκάζι τέρμα και περιμένει να «εκτοξευθεί».
Τόσο το θέαμα όμως, όσο και οι ήχοι δεν τελειώνουν εκεί. Γιατί μπορεί να επέλεξες να «πουλήσεις» μια Ε.Δ. για να πας στο ServicePark στη Λαμία την ώρα που θα επιστρέψουν τα πληρώματα. Να τους δεις και να τους ακούσεις από κοντά ενώ δίνουν συνεντεύξεις, να πας προς τα μέσα, να ακούσεις τους μηχανικούς και τα εργαλεία τους να επισκευάζουν τα τέρατα που πέρασαν μπροστά σου λίγες ώρες πριν. Να ακούσεις την ομοιομορφία των ήχων χαράς και ενθουσιασμού που δημιουργείται από τις φωνές συνεργατών, εθελοντών και θεατών όλων των ηλικιών.
Γιατί αυτό είναι το WRC, κάτι που φέρνει κοντά δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους από όλα τα μέρη του κόσμου, για δύο αισθήσεις που φαινομενικά διεγείρονται για λίγα δευτερόλεπτα.
Σ’ έναν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρικό κόσμο, είναι μια ανακούφιση και μια τζούρα καθαρόαιμης ευδαιμονίας να μπορείς ακόμα να ακούς έναν κινητήρα να αφυπνίζεται
17°
