«Οδηγός για τον θεατή», μία ιστορία 30 χρόνων

Όλα ή σχεδόν όλα έχουν ένα ξεκίνημα, μία ιστορία. Ε, λοιπόν, θα σας πω εδώ τη δική μου που σκιαγραφεί και ένα μεγάλο μέρος της προσωπικής μου «Ακροπολικής» ιστορίας.

Περίεργο πράγμα οι αναμνήσεις… συχνά σου υπαγορεύουν «επιστροφές» και σε αναγκάζουν να αποδεχθείς ότι ο χρόνος είναι μία απάτη… Γιατί όταν κοιτάζεις μπροστά και μιλάς για μία δεκαετία, σου φαίνεται απόσταση βουνό. Κι όταν κοιτάς πίσω μία εικοσαετία, νομίζεις πως ήταν χθες.

Σε ό,τι αφορά την 30ετή εμπειρία στα βουνά για τη δημιουργία «Οδηγών για τους Θεατές του Ράλι Ακρόπολις», ίσως να είναι και η ιδιάζουσα αγάπη για το θέμα που κάνει νωπές τις μνήμες. Κι αν τα τελευταία 30 χρόνια οι περιπέτειες στα βουνά «μεταφράστηκαν επίσημα» σε έντυπες γνώσεις, συμβουλές, προτροπές και αναμνήσεις, δεν ξεκίνησαν τότε. Απλά ήταν μία, κατά κάποιον τρόπο «και» επαγγελματική προσέγγιση. Γιατί όλα ξεκίνησαν το 1980, όταν με τον εξάδελφό μου Κώστα Κούρτη και ένα Samurai αρχίσαμε να καλύπτουμε όλες μα όλες τις Ειδικές Διαδρομές του Ράλλυ Ακρόπολις, για να εντοπίσουμε σημεία θέασης, «κοπάνες», αποστάσεις, ωράρια, κ.λπ. Μία επαγγελματική προσέγγιση από «ερασιτέχνες». Και μιλάμε τώρα για «γιγάντια» σε αριθμό Ειδικών Διαδρομών και χιλιομέτρων Ακρόπολις.

Τα χρόνια πέρασαν και όταν η ερασιτεχνική απόλαυση μετεξελίχθηκε σε «επαγγελματικό μικρόβιο», ήρθε η ώρα να μετουσιωθεί η γνώση και η εμπειρία σε ενημέρωση.

Το 1986 εργαζόμουν στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» και είχα την ιδέα να προτείνω στους αρχισυντάκτες μου τη δημιουργία ενός ενθέτου, όπως αποκαλείται στη «γλώσσα των εντύπων», που θα ήταν αφιερωμένο στο Ράλλυ Ακρόπολις. Με διάφορα ενημερωτικά άρθρα και αναλυτικό οδηγό για τους θεατές για το πώς και πού να παρακολουθήσουν τον αγώνα. Το προσχέδιο κατατέθηκε, η ύλη διαμορφώθηκε, πλην όμως στο «παρά 5» η έκδοση ακυρώθηκε και τη θέση της εκείνη την άνοιξη πήρε ένα αντίστοιχο αφιέρωμα στο επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1986 που θα διεξαγόταν στο Μεξικό και του οποίου η έναρξη ήταν περίπου τις ημέρες του αγώνα. Ράλλυ Ακρόπολις - Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου: 0-1, αλλά η ιδέα δεν μπήκε σε κανένα ράφι. Έμεινε άσβεστη μέσα μου και περίμενε την ευκαιρία. Και αυτή ήρθε το 1992, όντας πλέον στο περιοδικό «4Τροχοί», όπου και πήρε «σάρκα και οστά»!

Οι απαιτήσεις όριζαν πιο επαγγελματική και περισσότερο χρονοβόρα διαδικασία, στην οποία χρέη συνοδοιπόρου κλήθηκε να αναλάβει ο σπάνιος φίλος μου Γιώργος Κότσαλης. Ένα υπόδειγμα επαγγελματία συνοδηγού στα ράλι, με εκπληκτικές ικανότητες στην πλοήγηση, τον προσανατολισμό, τη γνώση της «συμπεριφοράς» του βουνού, αλλά και μετρ της οργάνωσης. Μιλάω για τις επαγγελματικές αρετές, γιατί τη φιλία τη θεωρώ κάτι ξεχωριστό. Χωρίς αυτήν άλλωστε δεν «τσακίζεσαι» στα βουνά για μέρες, συχνά πληρώνοντας από την τσέπη σου, δεν ξεπερνάς τις εντάσεις, ούτε τα άγχη. Και σ’ αυτό ο Γιώργος αποδείχθηκε πιο «ρίσκος» από εμένα. Και έτσι μπόρεσα να δω και τις πραγματικές –όποιες τέλος πάντων– οδηγικές μου ικανότητες στο χώμα…

Μία περιπέτεια 30 ετών, διότι περί αυτού πρόκειται, όπου μετά την πρώτη χρονιά δεν έβλεπα την ώρα να έλθει η περίοδος προς το τέλος του χειμώνα, ώστε να οργανώσουμε την επόμενη. Περιπέτεια με δυσκολίες, αγωνίες για το εάν θα περνούν οι καταστραμμένοι από τον χειμώνα δρόμοι, εάν θα αντέξει το αυτοκίνητο ή εάν θα καταφέρουμε να φθάσουμε στο τέλος της «περίπου» Ειδικής Διαδρομής. Λέω περίπου, διότι στα ορεινά κομμάτια τις περισσότερες φορές όχι μόνο δεν φθάναμε στο τέλος (κυρίως λόγω χιονιού), αλλά δεν ξεχώριζες καν τον δρόμο.

Διαφορετικοί (έως ανύπαρκτοι) τρόποι επικοινωνίας, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια. Ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε GPS και δορυφόροι. Οι ντόπιοι, οι οποίοι με απερίγραπτη αγάπη αλλά και έκπληξη πολλές φορές για το πώς φθάσαμε έως εκεί με κομμένους από τα νερά δρόμους και τα πεσμένα από το βάρος του χιονιού κάθετα στην πορεία μας δένδρα, άνοιγαν ακόμη και τα σπίτια τους για να προσφέρουν σε δύο ξένους περαστικούς ό,τι καλύτερο είχαν.
Αυτό βέβαια που δεν μπορώ να περιγράψω είναι οι εντυπωσιακές εικόνες της ελληνικής φύσης!

Οι περιπέτειες στα βουνά θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα μικρό, ευχάριστο ανάγνωσμα σε βιβλίο. Δεν το έχουμε σκεφτεί ακόμα.
Μέχρι τότε, να ευχαριστήσω τους αμέτρητους γνωστούς και άγνωστους θεατές που κατά τη διάρκεια των χρόνων μας βοήθησαν με τις υποδείξεις τους, τις προτάσεις τους, αλλά και τον καλό λόγο.

Οι ευχαριστίες μου απευθύνονται και στα έντυπα που φιλοξένησαν τους «Οδηγούς για τους Θεατές του Ράλι Ακρόπολις» (4Τροχοί, Car & Driver, Τop Gear, metro, Καθημερινή, ATHENS VOICE, αλλά και πολλά άλλα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό).
Τον Γιώργο δεν τον ευχαριστώ για τη βοήθεια. Τον ευχαριστώ για τη σπάνια φιλία που μου προσφέρει.