Μια ημέρα με την M-Sport Ford: μια εμπειρία ζωής!

«Do you want another one, or are you OK?». Αυτή ήταν η (για εμένα ρητορική) ερώτηση του Pierre-Louis Loubet μόλις φτάσαμε πίσω στην αφετηρία της μίνι Ειδικής Διαδρομής που μόλις είχαμε καλύψει ως μέρος των δοκιμών που έκανε η M-Sport Ford για την προετοιμασία για το Ράλλυ Ακρόπολις το απόγευμα της Τρίτης 30 Αυγούστου. «I can have another one?» τoν ρωτάω, μην μπορώντας να πιστέψω ότι θα βίωνα για δεύτερη φορά τα ωραιότερα και πιο συναρπαστικά 7 χιλιόμετρα της ζωής μου. «Sure» μου απαντάει με ένα γλυκύτατο χαμόγελο το οποίο μπορούσα να διακρίνω με την άκρη του ματιού μου λόγω του τεράστιου κράνους και της μπαλακλάβας που φορούσα. «Yes, please» του είπα και η καρδιά μου επανήλθε από ωμή ευτυχία στους σφυγμούς που είχα ενώ τρέχαμε.

Έκανε μια γρήγορη αναστροφή, πήγε αργά μέχρι το σημείο της εκκίνησης και η ευφορία που ένιωσα την πρώτη φορά τριπλασιάστηκε όταν άφησε το φρένο και άκουσα το Ford Puma Rally1 να βρυχάται σηματοδοτώντας λίγα ακόμα λεπτά καθαρής, ανυπέρβλητης, αδρεναλίνης.

Λίγα λεπτά πριν, έχοντας φτάσει στον τερματισμό της δοκιμαστικής διαδρομής και ενώ περιμέναμε να καταλαγιάσει λίγο η σκόνη για να επιστρέψουμε στην αφετηρία, με ρώτησε εάν ήμουν εντάξει και εάν μου άρεσε. Προσπάθησα να βρω τις λέξεις που θα περιέγραφαν όλα όσα ένιωθα, όλα αυτά για τα οποία ήθελα να τον ευχαριστήσω από καρδιάς, και όταν είδα ότι όλες οι λέξεις μού έμοιαζαν φτωχές, του είπα «δεν μπορώ να σου περιγράψω τη χαρά και τον ενθουσιασμό που νιώθω. Δεν υπάρχουν λόγια». «Το καταλαβαίνω», μου απάντησε, «δεν χρειάζεται. Είναι ένα καινούργιο συναίσθημα».

Τη δεύτερη φορά που σταθήκαμε στο σημείο εκκίνησης της διαδρομής είχα μόνο μια σκέψη… Ότι δεν θέλω όλο αυτό να τελειώσει. Μετά μετρούσα στροφές και προσπαθούσα να θυμηθώ πού ήμασταν ελπίζοντας ότι έχουμε μία ακόμα, μία ακόμα, μία ακόμα. Ταυτόχρονα είχα αφεθεί στις δυνάμεις, ανθρώπινες και μη, που καθιστούσαν όλο αυτό δυνατό. Όταν περιμέναμε ξανά στον τερματισμό να κάτσει η σκόνη τον ρώτησα εάν, μετά από 7 χρόνια που είναι επαγγελματίας οδηγός, αισθάνεται ακόμα τον ίδιο ενθουσιασμό. «Όταν κάνουμε δοκιμές, όπως σήμερα, είναι τόσα αυτά που πρέπει να ελέγξουμε, και τόσες οι διαδικασίες που κάποιες φορές είναι λίγο κουραστικό, και ο ρυθμός βέβαια δεν είναι ο ίδιος. Αλλά στον αγώνα, ναι».

Το ζήλεψα

Και άλλες φορές το είχα ζηλέψει. Και άλλες φορές παρακολουθώντας ζωντανά τα Ράλι Μόντε-Κάρλο, ή το Καταλονίας ή το Ουαλικό παλιότερα, είχα πει ότι σε μια άλλη ζωή, σε ένα παράλληλο σύμπαν, κάνω αυτή τη δουλειά, είμαι οδηγός ράλι, αλλά σήμερα ήξερα πια ότι ήταν αλήθεια. Μου ήταν ξεκάθαρο γιατί τόσο λίγοι άνθρωποι στη γη κάνουν αυτή τη δουλειά, γιατί ζουν για αυτό, γιατί θυσιάζουν τόσα άλλα πράγματα στη ζωή τους και αφοσιώνονται σ’ αυτό το κάλεσμα. Κατάλαβα γιατί λίγες ώρες πριν, στο camp, ο Pierre-Louis μου είχε πει ότι όταν είναι σπίτι του με την οικογένειά του δεν συζητάνε για ράλι. Όταν το είπε το προσέγγισα από την άποψη ότι, ναι, όταν είσαι τόσο μέσα σε αυτόν τον επιβλητικό κόσμο κάθε μέρα για μήνες, και επιτέλους βρίσκεσαι με την οικογένειά σου δεν θες να μιλάς για δουλειά. Και εν μέρει ίσως αυτό εννοούσε και εκείνος, αλλά ένα κομμάτι μου τώρα πίστευε ότι απλά δεν υπάρχουν επαρκή λόγια. Πώς να περιγράψεις το συναίσθημα αυτό;

Λίγη ώρα πριν ξεκινήσουμε τη βόλτα, και ενώ το Puma Rally1 ήταν ακόμα ανυψωμένο μέσα στη σκηνή του camp, μου ζήτησαν να μπω στο αυτοκίνητο για να ελέγξουν ότι οι ζώνες ασφαλείας εφάρμοζαν σωστά και για να μου δείξουν κάποια σημαντικά πράγματα μέσα στο αυτοκίνητο σε περίπτωση που συμβεί κάτι αναπάντεχο. Το πρώτο πράγμα που μου έδειξαν ήταν ο πυροσβεστήρας στα πόδια του οδηγού, το δεύτερο ένα «καπάκι» με τη λέξη «Fire» κάτω από το οποίο υπήρχε ένας μοχλός σε περίπτωση που το αυτοκίνητο πιάσει φωτιά, και τρίτο ένα μικρό κίτρινο στρογγυλό κουμπί το οποίο θα με συνέδεε με την ομάδα σε περίπτωση που είχε συμβεί κάτι στον Pierre-Louis και δεν μπορούσε ο ίδιος να ανταποκριθεί.

Το αυτοκίνητο ήταν γυμνό. Γκρι. Μέταλλο παντού. Άδειο. Κουμπιά φωτεινά σε διάφορα χρώματα. Ένα roll cage που κρατούσε τα πάντα μαζί. Έξω, «ντυμένο» με συνθετικό υλικό. Μέσα, πεταλιέρα, τιμόνι, «λεβιές» ταχυτήτων, και δίπλα του ένα χειρόφρενο. Δύο καθίσματα που ίσα ίσα χωράς να κάτσεις και σε αγκαλιάζουν λες και είναι φτιαγμένα για σένα. Ένα κέλυφος για ένα κτήνος. Ένα προστατευτικό κάλυμμα μιας υπερδύναμης. Ένας μανδύας για ένα supercar. Και ο οδηγός, ένας δεινός θηριοδαμαστής.

Το θαύμασα. Και το ζήλεψα.

Όσα χρόνια παρακολουθώ ράλι μιλάω συχνά για το πνεύμα του αθλήματος από την πλευρά του θεατή και του κοινωνικού συνόλου στο οποίο ανήκουμε όλοι εμείς οι junkies που βαφτιζόμαστε με χώμα και προσκυνάμε τους ναούς ταχύτητας που είναι αυτά τα αυτοκίνητα. Σήμερα, τώρα, μετά από αυτά τα 14 χιλιόμετρα «συνοδήγησης» δίπλα σε έναν επαγγελματία οδηγό, μπορώ να μιλήσω και για κάτι ακόμα.

Δεν είναι η ταχύτητα. Δεν είναι ο έλεγχος. Δεν είναι η δύναμη. Δεν είναι η φαινομενική παράβαση των νόμων της φυσικής. Το motorsport είναι όλα αυτά και κάτι ακόμα. Η ανθρώπινη ανάγκη να αγγίξει τα άκρα του τι είναι εφικτό και ενίοτε να τα ξεπεράσει. Να «παίζει» με το πιθανό και να το κατακτά. 

Λίγα λεπτά μετά την ενημέρωσή μου όσον αφορά στην ασφάλεια σε περίπτωση έκτακτου περιστατικού, το αυτοκίνητο ήταν έτοιμο. Φόρεσα την μπαλακλάβα και το κράνος και μου ζήτησαν να περιμένω μέχρι να ανεφοδιαστεί το αυτοκίνητο με καύσιμα. Μόλις τελείωνε η διαδικασία ανεφοδιασμού θα ήμασταν έτοιμοι. Περίμενα, όρθια, λίγα μέτρα μακριά και κοιτούσα. Αισθανόμουν σαν μικρό παιδί, λίγες ώρες πριν πάρει τα δώρα του την ημέρα των Χριστουγέννων. Είχα ξυπνήσει από τις 5 το πρωί για να είμαι εδώ. Η ώρα ήταν 16:00. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας παρακολουθούσα τα μέλη της ομάδας να μετακινούνται και να δουλεύουν στο camp με μια ασύλληπτη αρμονία. Μέλισσες σε μια κυψέλη. Μηχανικοί, βοηθοί, μάγειρες, υπεύθυνοι, οδηγοί, συνοδηγοί• όλοι χαμογελαστοί, μεθοδικοί, ήρεμοι, αφοσιωμένοι.

Η ώρα είχε έρθει. Μπήκα πρώτη στο αυτοκίνητο. Ένας από τους μηχανικούς, εκείνος που με είχε ενημερώσει πριν, με έδεσε σφιχτά. Μου εξήγησε ότι αυτά που φαινόντουσαν σαν κουμπάκια εκεί που ακουμπούσαν τα πόδια μου, δεν ήταν, οπότε να μην αγχωθώ αν τα πατήσω κατά τη διάρκεια της βόλτας. Τον έβλεπα, ήταν λίγο αγχωμένος. Ποιος ξέρει πώς είχαν αντιδράσει άλλοι. Ίσως τον άγχωνε που ήμουν τόσο ήρεμη. Τον ευχαρίστησα και περίμενα. Ο χρόνος είχε σταματήσει.

Λίγο μετά μπήκε ο Pierre-Louis. Δέθηκε, έκλεισε την πόρτα του, γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε και με ρώτησε εάν ήμουν έτοιμη. Του χαμογέλασα. Η πόρτα μου ήταν ακόμα ανοιχτή. Έβαλε το Puma μπροστά και περίμενε. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ο νεαρός μηχανικός ήρθε δίπλα μου, έσκυψε και είπε στον Pierre-Louis ότι μπορούσαμε να φύγουμε. «Can you hear me?» με ρώτησε ο Pierre-Louis μέσα από το κράνος του. «Yes, I can», του απάντησα.

Κλείνοντας η πόρτα δίπλα μου, έσβησε ο κόσμος. 

M-Sport: Η οικογένεια

Αυτή την ημέρα την περίμενα χρόνια. Είχα και στο παρελθόν παρόμοιες σκέψεις, αλλά τα όσα είχα διαβάσει, τα όσα είχα μάθει, ακόμα και τα όσα είχα νιώσει στον «αγωνιστικό αέρα» με καθοδηγούσαν στο να επιλέξω αυτή την εμπειρία ζωής να την μοιραστώ με την M-Sport. Γιατί η M-Sport είναι το WRC.

Νωρίς το πρωί, ενώ οι εργασίες στο camp του Pre Event Τest για το Ακρόπολις, είχαν ήδη ξεκινήσει, ενώ ο Pierre-Louis Loubet και ο συνοδηγός του Vincent Landais μιλούσαν με τους μηχανικούς, εξέταζαν τα δεδομένα της κάθε διαδρομής στο ειδικά διαμορφωμένο φορτηγό της M-Sport, και έβγαζαν το Puma στο χώμα για να δοκιμάσουν τα διάφορα setup, είχαμε την ευκαιρία να καθίσουμε και να μιλήσουμε με τον υπεύθυνο δοκιμών John Godber, ο οποίος μας προσέφερε μια πλήρη εικόνα τόσο των διαδικασιών όσο και των δυσκολιών και προκλήσεων όλου αυτού που βλέπαμε μπροστά μας.

Πιο σημαντικό όλων όμως, μας μίλησε για την οικογένεια της M-Sport, και πως η λέξη «οικογένεια» δεν είναι αλληγορική, αλλά πραγματική. «Δεν υπάρχει άλλος CEO στον κόσμο ο οποίος να συμπεριφέρεται το ίδιο σε έναν αρχιμηχανικό, έναν οδηγό, και έναν άνθρωπο υπεύθυνο για την καθαριότητα. Που να ενδιαφέρεται για καθένα από τους ανθρώπους του ξεχωριστά. Η δουλειά είναι σκληρή και απαιτητική, αλλά είναι εδώ μόνο όποιος πραγματικά θέλει να είναι».

Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας πέρασε δίπλα μας ένα από τα μέλη της ομάδας και μπήκε μέσα στο φορτηγάκι με το φαγητό. Πήρε κάτι να φάει και επιστρέφοντας έκανε πλάκα στον John ότι ο μάγειρας είχε κάψει πάλι τα κρουασανάκια. «Είναι το inside joke μας» μάς εξήγησε και γέλασε. «Τον κοροϊδεύουμε ότι ενώ είναι τόσο καλός, δεν καταφέρνει ποτέ να τα βγάλει πριν καούν. Θα φταίει ο φούρνος…».

Το χρίσμα

Γιατί, όπως πολύ σωστά μου είχε μεταφερθεί και το διαπίστωσα αυτό ψάχνοντας και διερευνώντας το παρελθόν, πολλοί κατασκευαστές πάνε και έρχονται στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι• πλην όμως, η M-Sport είναι η παγκόσμια σταθερά του WRC. Και ήταν σε δικό της αυτοκίνητο, και μάλιστα στο ανώτατο επίπεδο από τεχνικής σκοπιάς, που εντέλει αξιώθηκα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Και το έκανα. Και είμαι ευγνώμων όχι μόνο στον ιδιοκτήτη της M-Sport, Malcolm Wilson, που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία, αλλά και σε όλη την οικογένεια της M-Sport που με υποδέχθηκαν με ευγένεια και ενδιαφέρον.

Η ημέρα αυτή υπήρξε για μένα από τις πιο σημαντικές της ζωής μου, τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά. Χωρίς υπερβολή. Τολμώ να πω πως προσωπικά, ίσως λίγο περισσότερο. Και ενώ πάνε χρόνια πια που έχω αγαπήσει τα ράλι και τον κόσμο τους, περνώντας αυτή την ημέρα με την ομάδα της M-Sport διδάχθηκα πολλά και αγάπησα τα ράλι ακόμα περισσότερο. Κυρίως γιατί είδα ότι ακόμα και μέσα σε αυτό το χαοτικό τοπίο του ανταγωνισμού και των αγώνων, υπάρχει μια οικογένεια που αγαπά τα ράλι με το ίδιο πάθος και την ίδια καθαρότητα, όπως και εμείς οι θεατές του.