Ράλλυ Ακρόπολις: Μια συναισθηματική ανασκόπηση

Η επιστροφή του Ράλλυ Ακρόπολις ως μέρος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος ήταν κάτι που περιμέναμε χρόνια. Κάτι το οποίο «αφήσαμε» για πολύ καιρό και κάτι για το οποίο κάποιοι άνθρωποι πάλεψαν πολύ τον τελευταίο χρόνο. Όταν ανακοινώθηκε πριν λίγους μήνες ότι επιστρέφει, πήραμε μεγάλη χαρά, και η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε. Οργανωθήκαμε, κλείσαμε δωμάτια όπου βρίσκαμε πιο κοντά στο κέντρο διεξαγωγής του αγώνα στην Λαμία, και μετά απλά περιμέναμε. Στις καλοκαιρινές μας διακοπές υπήρχαν στιγμές που «χανόμασταν» στη σκέψη του, στο τι θα βλέπαμε, σε ποιες Ειδικές Διαδρομές θα πηγαίναμε, ποια παρέα θα παίρναμε μαζί, ποιανού το αυτοκίνητο ήταν πιο κατάλληλο, και σε ποια ταβέρνα θα τρώγαμε στο τέλος κάθε ημέρας.

Όταν χθες τελείωσε, υπήρχαν αντικρουόμενα συναισθήματα: νιώσαμε μια χαρμολύπη, γιατί ναι μεν το ζήσαμε, ναι μεν το ευχαριστηθήκαμε στο έπακρον, αλλά τελείωσε. Και τώρα; Τώρα περιμένουμε το επόμενο… και το επόμενο και το επόμενο. Γιατί ήταν ένας αγώνας τόσο όμορφος, τόσο καλά οργανωμένος, τόσο θεαματικός, που εξασφαλίσαμε την επιστροφή του για τουλάχιστον δύο χρονιές ακόμα.

Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά στον κόσμο του WRC από τότε που διεξήχθη τελευταία φορά στα ελληνικά χώματα, κυρίως λόγω κανονισμών της FIA όσον αφορά στην ασφάλεια και τις συνθήκες των Ειδικών Διαδρομών (Ε.Δ.). Ένας σχολιαστής όμως του promoter wrc.com είπε χθες κατά τη διάρκεια του Power Stage κάτι το οποίο λίγο μας κακοφάνηκε. Και αυτό ήταν ότι ενώ γνωρίζει ότι οι Ε.Δ. έγιναν πιο «βατές» λόγω του γεγονότος ότι κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης και προετοιμασίας περνάει το grader και φτιάχνει τους δρόμους (όπως και πρέπει), δεν ήξερε αν τα αυτοκίνητα άντεξαν επειδή σε σχέση με το παρελθόν έχουν εξελιχθεί αρκετά και είναι πιο «σταθερά» και αντέχουν περισσότερο, ή επειδή ο αγώνας έγινε αρκετά soft… Πάντως είπε ότι περίμενε τον αγώνα πιο απαιτητικό ή «σκληρό».

Η τελευταία φορά που το Ακρόπολις ήταν στο ημερολόγιο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος ήταν το 2013, όπου νικητής υπήρξε ο Jari-Mati Latvala (τώρα αρχηγός ομάδας της Toyota Gazoo Racing) με Volkswagen Polo R WRC. Δεύτερος ήταν ο Dani Sordo με Citroen DS3 WRC, και τρίτος ο Thierry Neuville με Ford Fiesta RS WRC. Φέτος, ο Neuville και ο Sordo, και οι δύο με Hyundai i20, τερμάτισαν 8ος και 4ος αντίστοιχα. Αδιαμφισβήτητα το μεγάλο φαβορί του αγώνα ήταν ο 20χρονος Kalle Rovanpera, με Toyota Yaris, του οποίου οι επιδόσεις και η συνέπεια ήταν σε τόσο υψηλό επίπεδο, που το έκανε να φαίνεται υπερβολικά εύκολο για τον ίδιο, και σχεδόν «αστεία» δύσκολο για όλους τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους.

Η «καραμέλα» του καιρού

Ήταν ένα Ακρόπολις αρκετά διαφορετικό, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι διεξήχθη Σεπτέμβρη, και όχι Ιούνη, όπως διεξάγονταν παραδοσιακά, και ο καιρός ήταν απρόβλεπτος και αναπόφευκτα φθινοπωρινός, σε αντίθεση με τον άκρως καλοκαιρινό, ζεστό, και στεγνό αγώνα που γνωρίζαμε ως τώρα. Τόσο τα πληρώματα όσο και οι σχολιαστές του wrc.com στάθηκαν αρκετά σε αυτό και το σχολίασαν εκτενέστατα και ενίοτε αρνητικά, κάτι το οποίο σε έναν μικρό βαθμό είναι κατανοητό, αλλά από κάποια στιγμή και μετά έγινε επαναλαμβανόμενο και, εν τέλει, άνευ ουσίας. Δεν είναι και αυτό μέρος της πρόκλησης του αθλήματος αυτού; Όταν πέρσι έγινε το Ράλι Σαρδηνίας μέσα στο Φθινόπωρο, δεν ήταν και αυτό διαφορετικό; Όταν έτρεχαν στο circuit της Monza στο τέλος του χρόνου; Και εν πάση περιπτώσει ποιος κάνει «σύμβαση» με τις καιρικές συνθήκες; Απλά να ‘χουμε να λέμε…

Ένα ακόμα μεγάλο θέμα που επικράτησε κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν βεβαίως αυτό της ασφάλειας των θεατών. Από τη μία είχαμε τη «δίψα» των θεατών για την καλύτερη «θέση», και από την άλλη την επιθυμία των διοργανωτών να φέρουν εις πέρας έναν αγώνα αψεγάδιαστο, ασφαλή και πετυχημένο. Το τελευταίο όντως επιτεύχθηκε, ωστόσο, χρειάστηκε να διακοπεί η Ε.Δ. Κινέτα και να επανεκκινήσει την Παρασκευή, ενώ διακόπηκε το πρώτο πέρασμα της Ε.Δ. «Ελευθεροχώρι», το Σάββατο, λόγω του ότι πολλοί θεατές καθόντουσαν σε επικίνδυνες θέσεις και έτσι τα αυτοκίνητα ακολούθησαν μια εναλλακτική διαδρομή. Όσο μεγάλη και αν είναι λοιπόν αυτή η δίψα για τον αγώνα, και γνωρίζουμε πόσο μεγάλη είναι γιατί την έχουμε όλοι μας… Όλοι εμείς που ξυπνάμε χαράματα, οδηγούμε για ώρες, περπατάμε για ώρες, και περιμένουμε για ώρες σε οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες για να δούμε έστω ένα πέρασμα κάποιων δευτερολέπτων, οφείλουμε να προστατέψουμε κυρίως τον εαυτό μας, τα πληρώματα, και κατ’ επέκταση τον αγώνα γενικότερα… Εάν θέλουμε να συνεχίσει να βαθμολογείται θετικά και να παραμένει στο WRC.

Είναι κατ’ ελάχιστον ντροπή να τον στερήσουμε τόσο από τον εαυτό μας, όσο και από τους υπόλοιπους θεατές, ενήλικες και παιδιά, και από την ίδια μας τη χώρα, απλά επειδή θέλουμε να κάτσουμε ένα μέτρο πιο μπροστά από την κορδέλα που σηματοδοτεί την ασφαλή ζώνη θέασης. Και όλο αυτό, με κίνδυνο τη ζωή μας.

Επίλογος

Στην Ε.Δ. «Βωξίτες» είχαμε κάτσει πάνω σε μια μικρή πέτρα κοντά σε δύο οικογένειες. Τα παιδιά ήταν παρόμοιας ηλικίας, 9-10 χρονών, και ήταν φίλοι. Η Ε.Δ. είχε ήδη ξεκινήσει και είχαμε ήδη «βαφτιστεί» με αρκετό χώμα από τα περάσματα των αυτοκινήτων. Κάποια στιγμή, αφού είχε μόλις περάσει ο Elfyn Evans με Toyota Yaris, ένα αγοράκι λέει στο άλλο: «δεν το πήγε πολύ επιθετικά… λίγο συντηρητικά το πήγε». Στην Ε.Δ. «Παύλιανη», στο δεύτερο πέρασμά της, σε υψόμετρο 1500 μέτρα, σε θερμοκρασία 13 βαθμών, στο ψιλόβροχο, καθόταν δίπλα μας μια οικογένεια (γονείς και δύο μικρά παιδιά 6-7 ετών), λίγο ελαφριά ντυμένα, ίσως απροετοίμαστοι για τις τόσο αναπάντεχα χαμηλές θερμοκρασίες…και το μόνο που έκαναν είναι να χαμογελούν και να σχολιάζουν τα περάσματα των αυτοκινήτων. Μια οικογένεια η οποία είχε κάνει 4 χιλιόμετρα ανάβαση στο χώμα και στο κρύο για να βρεθεί εκεί. Αυτό για εμάς είναι το πνεύμα του Ακρόπολις, η ψυχή του, και αυτό είναι που δεν πρέπει να στερήσουμε από κανέναν. Πόση αξία θα έχει αυτό το ένα μέτρο όταν δεν θα υπάρχει αγώνας;

*Φωτό: RBCP