Ράλλυ Ακρόπολις: Τι δήλωσαν οι άνθρωποι που το έζησαν
«Αν κερδίσω το Ακρόπολις, μπορώ να υπερηφανεύομαι ότι κέρδισα ένα αγώνα-θρύλο. Ενώ αν κερδίζω 15 Νέες Ζηλανδίες και 20 Σαν Ρέμο, τι να περιμένω;» - Ove Andersson
Ράλλυ Ακρόπολις: Μία σειρά από αποφθέγματα ανθρώπων που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, συνέδεσαν κάποια στιγμή τη ζωή τους με αυτό
«Δύο μέρες δοκιμές της Toyota Celica στην Ειδική Διαδρομή Δίστομο μας διδάσκουν περισσότερα για την εξέλιξη του αυτοκινήτου, από δύο εβδομάδες δοκιμών στις εγκαταστάσεις μας στην Κολωνία». - Ove Andersson
«Υπήρχαν απίστευτοι γκρεμοί σε πολλές Ειδικές Διαδρομές του Ακρόπολις. Θυμάμαι στο Ελληνικό στην Πελοπόννησο, όπου εάν έφευγες από τον δρόμο, πρώτα πέθαινες από πείνα και από δίψα και μετά έφτανες στον πάτο». - Shekhar Mehta
«Στο Ακρόπολις πρέπει να μπορείς να συνδυάσεις την ικανότητα της οδήγησης σε κακοτράχαλα εδάφη κάνοντας καλές επιδόσεις και προστατεύοντας ταυτόχρονα το αυτοκίνητο. Ένας πάρα πολύ δύσκολος συνδυασμός σε ρυθμό αγώνα». - Siroco
«Εάν μου ζητούσε κανείς να κρατήσω στο μυαλό μου μία εικόνα από το Ράλλυ Ακρόπολις, θα πήγαινα χωρίς δισταγμό στον κόσμο της ελληνικής επαρχίας που παρατασσόταν επί χιλιόμετρα για να δει τα αυτοκίνητα. Καθώς περνούσαμε μέσα από την Καρδίτσα για να πάμε στην Καλαμπάκα, τα σχολεία δεν άνοιγαν εκείνη τη μέρα. Και όλα τα παιδάκια με σημαίες στα χέρια ζητωκραύγαζαν καθώς φτάναμε, πηγαίνοντας –επίτηδες για να τους ευχαριστήσουμε– με τις πάντες μέσα στις πλατείες. Κι εκείνοι ξεσηκώνονταν και φώναζαν – ήταν γι’ αυτούς, αλλά και για εμάς ένα πανηγύρι». - Κώστας Στεφανής
«To Ράλλυ Ακρόπολις είναι από τους ελάχιστους αγώνες με τόσο έντονη προσωπικότητα. Ίσως είναι η χάραξη των δρόμων αλλά και η εναλλαγή της ποιότητας των χωμάτων που του δίνουν αυτή την ισχυρή προσωπικότητα». -Miki Biasion
«Στο Ακρόπολις, μεταξύ άλλων, ήμουν εντυπωσιασμένος με το ότι υπήρχαν πολλοί θεατές στις νυχτερινές διαδρομές, αλλά και γενικά στα πιο απόμακρα σημεία, εκεί που δεν περίμενες να δεις ποτέ κόσμο. Οι Έλληνες θεατές είναι φανταστικοί. Πιστεύω ότι είστε πάντα έτσι». - Stig Blomqvist
«Στο Ακρόπολις του 1982 χωρίς υδραυλικό τιμόνι, άλλαζα σε κάθε σκέλος και από ένα ζευγάρι γάντια, αφού διαλυόντουσαν από τη “μάχη”. Δεν θα ξεχάσω επίσης τον εφιάλτη της ζέστης. Είχαμε κάποια στιγμή πρόβλημα υπερθέρμανσης και κάποιοι Γιαπωνέζοι μας είπαν να ανοίγουμε κάπου-κάπου το καλοριφέρ για να πέφτει… Σκεφθείτε ότι η ζέστη μέσα στη καμπίνα μπορεί να άγγιζε και τους 45°-50° C…» - Γιώργος Μοσχούς (κεντρική φωτό)
«Το 1979 ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε αγώνα με διαδρομές σε τέτοιο υψόμετρο… Αρχικά μου έκανε εντύπωση η σκληρότητα των δρόμων. Σχεδόν τρόμαξα όταν άρχισα να κάνω τις πρώτες δοκιμές. Αναρωτιόμουν αν θα αντέξει το αυτοκίνητο. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτός είναι ο χαρακτήρας του αγώνα». -Timo Salonen
«Ο Έλληνας οδηγός προτιμούσε να διακριθεί στο Ελληνικό Πρωτάθλημα. Δεν προσπαθούσε να ξεπεράσει την επίδοση ενός ξένου οδηγού, με εξαίρεση δυο-τρία χρόνια. Για τους Έλληνες, Ράλλυ Ακρόπολις σήμαινε τερματισμός και συγκέντρωση βαθμών για τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Το Ράλλυ Ακρόπολις ήταν το “γήπεδο” στο οποίο ξεκαθαρίζαμε τοπικές διαμάχες. Το κυνήγι του πρωταθλήματος, η αδιάφορη χωρίς θέαμα οδήγηση, η μη βελτίωση, δείχνουν έλλειψη σεβασμού στον θεατή που περιμένει ώρες στο βουνό ένα πέρασμα. Κάποια στιγμή οι θεατές θα “τιμωρήσουν” αυτήν τη συμπεριφορά». -Ιαβέρης
«Αν κερδίσω το Ακρόπολις, μπορώ να υπερηφανεύομαι ότι κέρδισα ένα αγώνα-θρύλο. Και θα διαφημίσω το εργοστάσιό μου. Ενώ αν κερδίζω 15 Νέες Ζηλανδίες και 20 Σαν Ρέμο, τι να περιμένω;» -Ove Andersson
«Το Ράλλυ Ακρόπολις είναι μεταξύ των δύο-τριών τοπωνυμιών του μηχανοκίνητου αθλητισμού στον πλανήτη με τη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα! Aποτελεί, δε, αναπόσπαστο μέρος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλι επειδή αποτελεί “πλευρό του Αδάμ” του WRC».Θωμάς Κ. Ευθυμίου
Σ’ έναν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρικό κόσμο, είναι μια ανακούφιση και μια τζούρα καθαρόαιμης ευδαιμονίας να μπορείς ακόμα να ακούς έναν κινητήρα να αφυπνίζεται
15°
