Ράλλυ Ακρόπολις: Η εμπειρία από τα μάτια ενός θεατή

Στο πρόσωπο του Κώστα Μπότση τιμούμε τον μέσο συνεπή θεατή του Ράλλυ Ακρόπολις. Αυτόν που θα κάνει τα πάντα ώστε την εβδομάδα του Ακρόπολις να είναι ελεύθερος να ακολουθήσει τον αγώνα. Πάντα αυτή η συνθήκη ήταν δεδομένη: η εβδομάδα του Ακρόπολις ήταν και παραμένει υπεράνω εργασιών, οικογενειακών υποχρεώσεων, ακόμα και προγραμματισμένων ραντεβού. Ο «ιδανικός θεατής» δεν διαμαρτύρεται σε τίποτα όλο τον χρόνο. Δεν γκρινιάζει, δεν δυσκολεύει, δεν απαιτεί, ζητά μόνο κατανόηση για μία εβδομάδα. Την εβδομάδα του Ακρόπολις. Ρυθμίζει τα πάντα στον βαθμό που μπορεί ώστε εκείνες τις ημέρες να κάνει ένα σπάνιας αξίας και ουσίας δώρο στον εαυτό του. Να δει το Ράλλυ Ακρόπολις απρόσκοπτα. Ανακάλυψα τον Κώστα Μπότση τυχαία, βλέποντας μία γεμάτη δράση φωτογραφία του Τάσου Αρωνίτη, αυτήν εδώ τη μεγάλη ασπρόμαυρη.

Παρατηρώντας τότε την ασπρόμαυρη εικόνα, που δείχνει τους Σιρόκο - Μίλτο Ανδριόπουλο με την Alpine στην κατηφορική Δεκέλεια, στην αρχή του αγώνα στην πορεία τους για την κατάκτηση της δεύτερης θέσης στο 23ο Ακρόπολις του 1976, είδα πίσω στο γεφυράκι έναν μοναδικό τρισχαρούμενο θεατή να πανηγυρίζει! Μου είχε πει τότε ο φωτογράφος: «Ξέρεις ποιος είναι αυτός; Είναι ο φίλος μου ο Κώστας. Φοβερή μορφή, αφωσιωμένος στο Ακρόπολις. Θα σου τον γνωρίσω μια μέρα». Και μου τον γνώρισε. Και τώρα σας τον γνωρίζω κι εγώ! Ας τα πει μόνος του...

Τι είναι το Ράλλυ Ακρόπολις; Μια ερώτηση που στο μυαλό κάθε ρομαντικού λάτρη των ράλι φαίνεται απλή, έχει μια απάντηση γεμάτη συναίσθημα. Το Ράλλυ Ακρόπολις το παρακολουθούσα από 18 χρονών και στηνόμουν στους δρόμους, στις ραχούλες και στις βουνοκορφές, άλλοτε με ήλιο και άλλοτε με βροχή, κι άκουγα τους κινητήρες να βουίζουν. Μετά, αυτό το βουητό έγινε μελωδία και πλέον είναι ήχος ζωής. Όχι απλά αναζωογονητικός, αλλά ήχος ζωής για εμένα.

Σου έρχονται αναμνήσεις και συγκινήσεις όλες τις στιγμές, είτε είσαι αγωνιζόμενος, είτε θεατής, είτε εθελοντής σε κάποιο πόστο. Χώμα, ταλαιπωρία, σουβλάκια, παρέες, κουβέντες, αναλύσεις και προγραμματισμοί για την επόμενη Ειδική Διαδρομή, και να ’σου τα σχέδια επί χάρτου, και, και, και...! Οι στιγμές που είναι ανεξίτηλα μέσα μου χαραγμένες είναι πολλές. Πιο πρόσφατη αυτή, η σπουδαία: Ήταν  την άνοιξη του 2021 όταν με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι “το Ακρόπολις μπήκε ξανά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι”. Έβαλα τα κλάματα. Ναι, κάθισα σε μια γωνία και βγήκε ένα κλάμα συγκίνησης και ανακούφισης. Εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι φίλοι του Ακρόπολις, είχαμε πια πιστέψει ότι δεν θα ξαναδούμε στην Ελλάδα “Παγκόσμιο Ακρόπολις”. Ας είναι καλά όσοι το κατάφεραν. 

Μια άλλη προσωπική στιγμή που δεν ξεχνώ και είναι χαραγμένη μέσα μου, ήταν στο Ακρόπολις του 1982 στις Καρούτες, κατηφορική διαδρομή, και στο “γιαμπ” (πήδημα) πλάι στα συρματοπλέγματα έχω μπει μέσα στο χαντάκι που είχε εκεί και φωτογράφιζα, τόση κάψα, τόση ένταση να κρατήσω τη στιγμή. Όλα αυτά έχουν μέσα τους ένα στοιχείο άλογης αυταπάρνησης και κινδύνου. Είμαι ένας από εκείνους που το αναγνωρίζω. Αλήθεια. Γιατί σας τα λέω αυτά; Γιατί τότε, θυμάμαι, ενόσω περίμενα να τραβήξω, μετά από λίγο πέρασε από πάνω μου ο Walter Rohrl με την Αscona 400! Εγώ μέσα στο χαντάκι και η Ascona πλαγιολισθαίνοντας πέρασε από πάνω μου κι εγώ την είδα να καλύπτει το χάσμα του χαντακιού! Επιστρέφοντας στην Άμφισσα πήγα και άναψα ένα κερί. Τόσο είχα τρομάξει. Δεν το ξαναεπιχείρησα, όμως θα το θυμάμαι για πάντα.

Το Ακρόπολις αποτελούσε και αποτελεί συνάντηση με φίλους και γνωστούς, αγωνιζόμενους και μη, που βλεπόμαστε κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης γιορτής – γιατί για εμάς τους λάτρεις του Ακρόπολις είναι γιορτή του αυτοκινήτου, κοινωνική γιορτή. Ναι, κοινωνική γιορτή. Αγκαλιαζόμαστε και λέμε “καλώς βρεθήκαμε” και μετά το τέλος των τριών ημερών του αγώνα ανταλλάσσουμε την ευχή “καλή χρονιά”, γιατί τη στιγμή εκείνη αρχίζει το επόμενο Ακρόπολις. Και αρχίζουμε βασανιστικά να μετράμε πάλι τις ημέρες… 

Συναισθήματα και εμπειρίες στα βουνά γεννιούνται με το να έχεις δει να οδηγούν στο όριο οι ημίθεοι Rohrl, Vatanen, Kankkunen, ο πολυμήχανος Colin Mc Rae κ.ά., αλλά και οι Έλληνες. Μοσχούς, Σιρόκο, Ιαβέρης και ο αδελφικός μου φίλος Μανώλης Καμούδης που δεν είναι ανάμεσά μας πια. Aλλά και την καλλονή Michele Mouton, τη μεγάλη νικήτρια του1982, που ακόμα τη θυμούνται τα βουνά της Πελοποννήσου από τα “ουρλιαχτά” του κινητήρα του Audi Quattro της. Ήμουν εκεί και το έζησα από κοντά. Κι αυτό και χιλιάδες παρόμοιες στιγμές. Άλλωστε δεν έχασα ποτέ το ετήσιο ραντεβού του Ιουνίου. Να είμαστε καλά και έρχονται και τα επόμενα!

Ειλικρινά, δεν φανταζόμουν ότι το 2021 θα παρακολουθήσω ξανά “κανονικό” Ακρόπολις και θα τα ζήσω όλα αυτά ξανά. Αδρεναλίνη, φίλοι και καινούργιες αναμνήσεις, και να γυρίζω σπίτι γεμάτος.

Το Ακρόπολις αποτελούσε και αποτελεί την ετήσια “υποχρέωσή” μου να παραβρεθώ και να παρακολουθήσω-φωτογραφίσω αυτές τις στιγμές, ελπίζοντας και αναμένοντας το επόμενο. Με χαροποιεί το γεγονός ότι ο θίασος του WRC θα δώσει μια νέα παράσταση στη χώρα μας και θα ταξιδέψει μοναδικές εικόνες της Ελλάδας σε όλο τον κόσμο. Σκεφτείτε ότι όταν ζούσα μια σπάνια αγωνιστική εμπειρία στο Ακρόπολις, χαιρόμουν σκεπτόμενος: σε πόσες άραγε χώρες θα το δουν αυτό; Ό,τι συνέβη εδώ, στο Ακρόπολις! Η ζωή μας άλλαξε όλο αυτόν τον προηγούμενο χρόνο με όσα ζήσαμε, εγκλεισμό, αγωνία, απώλεια ανθρώπων που αγαπούσα και έλλειψη ξεγνοιασιάς και ελευθερίας, όπως να παρακολουθείς αυτό το μεγάλο γεγονός. Κάθε χρόνο, σε κάθε Ακρόπολις, ανυπομονούμε για αυτές τις στιγμές που θα μας κόβουν πάντα την ανάσα. Με τον γνώριμο τρόπο: με ήχους, μυρωδιές και εικόνες!

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Κώστα Λοΐζο που μου έδινε σε χαρτάκι στο Παρκ Φερμέ τις κοπάνες από τις Ειδικές Διαδρομές, καθώς και τον Δημήτρη Κουτσοθόδωρο που πάντοτε διατηρούσε ένα κρύο μπαρ στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του. Τεράστιο ευχαριστώ και στον Τάσο Αρωνίτη που ενοχλούσα σε ακατάλληλες ώρες για συλλογή πληροφοριών σχετικά με τη διαδρομή του Ακρόπολις. Τέλος, ευχαριστώ τον καλό μου φίλο Πάνο Στεργιάκη γιατί αυτός ήταν η ψυχή της παρέας. Ναι, οι παρέες του Ακρόπολις θα μπορούσαν να είναι ένα βιβλίο από μόνες τους.