Ράλλυ Ακρόπολις: Μα ποιος είσαι; Ο Ari Vatanen;

«Συγγνώμη, ήρθατε από την Ελλάδα μόνο για μένα; Σίγουρα δεν έχετε άλλη δουλειά στις Βρυξέλλες; Σας ευχαριστώ ειλικρινά για την τιμή που μου κάνετε…» 

Τα παραπάνω μονολόγησε έκπληκτος όταν βγήκε να μας καλωσορίσει στον διάδρομο του γραφείου του ο Ari Vatanen το 2006, σε μία εκ βαθέων συζήτηση που ξεκίνησε στο γραφείο του τότε στο Ευρωκοινοβούλιο και ολοκληρώθηκε με ένα υπέροχο δείπνο στην πλατεία Grand Place των Βρυξελλών και η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Car & Driver». Μετέωρος για λίγο και κοιτάζοντάς μας κατάματα, πότε εμένα και πότε τον φωτογράφο Δημήτρη Καπνόρριζα, η έκπληξή του δεν έδειχνε να φεύγει από την έκφραση του προσώπου του, όταν του ξαναείπαμε ότι βρισκόμασταν στις Βρυξέλλες μόνο για εκείνον. Για να πάρουμε δηλαδή συνέντευξη, να τον φωτογραφήσουμε και να επιστρέψουμε…

Την έκπληξη και ταυτόχρονα το μίγμα θαυμασμού-απορίας, ακολούθησε η προτροπή στον γραμματέα του: «Κlaus, ακύρωσε τα βραδινά μου ραντεβού. Θα βγω για φαγητό με τα παιδιά». Κι απευθυνόμενος σε μας: «Έχετε αντίρρηση να πάμε για φαγητό το βράδυ;». Δεν χρειάστηκε να το σκεφθούμε και πολύ με τον Δημήτρη και με έκδηλη και προφανή ευχαρίστηση, αποδεχθήκαμε σιωπηρά την πρόσκληση. Γιατί πόσες φορές θα έχουμε την ευκαιρία στη ζωή μας να έχουμε στο τραπέζι μας για ώρες, χωρίς μικρόφωνα και φωτογραφικές μηχανές, ένα θρύλο του WRC; Ελάχιστες… Η κουβέντα πολλών ωρών περιλάμβανε τα πάντα: τη Φινλανδία, τους αγώνες, την πολιτική και, φυσικά, το Ράλλυ Ακρόπολις!

Στην ερώτηση: «Κεφάλαιο Ράλι Ακρόπολις. Ποια είναι η σχέση σας με την Ελλάδα;», τα είπε όλα: «Δεν θα απαντήσω μόνο για να σας κολακέψω. Είχα επισκεφτεί την Ακρόπολη το 1976 με δικά μου έξοδα, όταν η ομάδα του Timo Salonen συμμετείχε στον αγώνα. Εγώ οδηγούσα τότε μόνο για τη Ford. Όλοι έμεναν στη Γλυφάδα σε ένα ωραίο ξενοδοχείο και εγώ έμενα σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στην παραλιακή. Τον επόμενο χρόνο συμμετείχα κι εγώ στο Ακρόπολις... Γενικά όμως μου αρέσει η Ελλάδα, μου αρέσει αυτή η ανθρώπινη επαφή. Είμαι ο τύπος του ανθρώπου που πάντα αναζητάει την ανθρώπινη επαφή. Δεν μ’ αρέσουν οι κυνικοί άνθρωποι. Σίγουρα και εγώ μπορώ να γίνω υπερόπτης και δύσκολος. Αλλά μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους που εκφράζουν τα συναισθήματά τους γιατί αυτό είναι και το νόημα της ζωής. Οι Έλληνες δεν είναι ψεύτικοι, αλλά αληθινοί. Μερικές φορές κλαίμε, μερικές φορές χαμογελάμε, άλλες φωνάζουμε, άλλες τραγουδάμε, αλλά πάντα δείχνουμε το πώς νιώθουμε. Αυτή είναι η ανθρώπινη επαφή. Βέβαια, αυτό συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις μεσογειακές χώρες. Οι άνθρωποι δείχνουν πραγματικά αυτό που είναι.

«Μου αρέσει, μου αρέσει! Το θυμάμαι. Το κρατούσαν οι παππούδες στα καφενεία στα χωριά από τα οποία πέρναγα στην Ελλάδα!» Ε, χρόνο είχαμε, μας πήρε κάνα δεκάλεπτο να του κάνουμε μαθήματα πώς να το χειρίζεται…

Από την πρώτη φορά που ήρθα στην Ελλάδα είχα μια πολύ καλή επαφή με τους ανθρώπους. Μου αρέσει πολύ όταν πηγαίνω σε μικρά καφενεία σε απομονωμένα ορεινά χωριά. Μου αρέσει και η Αθήνα. Στην αρχή το Ακρόπολις ήταν και το μόνο ράλι που φέρναμε τις οικογένειές μας και έχουμε υπέροχες αναμνήσεις από τα μπανγκαλόου και οικογενειακές στιγμές στους κήπους του ξενοδοχείου. Το Ακρόπολις ήταν το μόνο ράλι που οι οικογένειες ήταν μαζί. Πάντα είχα επίσης το συναίσθημα ότι οι Έλληνες με υποστήριζαν. Τι περισσότερο μπορεί να ζητήσει κανείς; Αυτό είναι που μετράει στη ζωή. Κάθε ανθρώπινη επαφή είναι μοναδική, οπότε είναι καλύτερο να έχεις επαφές που δίνουν τροφή στη ζωή σου, παρά ανθρώπους που δεν δεσμεύονται, δεν δείχνουν τα συναισθήματά τους. Δεν χορταίνεις τη ζωή σου με αυτούς. Σήμερα οι οδηγοί ράλι μάλλον είναι λιγότερο παρορμητικοί απ’ ό,τι ήταν. Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 είχαμε ίσως περισσότερο χρόνο για να εκφράσουμε τον χαρακτήρα μας σε σχέση με σήμερα. Είμαι ευτυχισμένος που έζησα εκείνη τη χρυσή εποχή.

Σαν αγώνας το Ακρόπολις είναι πολλά πράγματα. Σίγουρα δεν ήταν πάντα ο καλύτερα οργανωμένος αγώνας και πάντα υπήρχαν κάποιες δυσκολίες, κάποιες υπηρεσίες δεν ήταν οργανωμένες, κάποια πράγματα γίνονταν νωρίτερα ή αργότερα. Αλλά δεν έχει πραγματικά καμία σημασία, γιατί είμαστε στην Ελλάδα και πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτά είναι μέρος της. Είμαι σίγουρος ότι όλα είναι καλύτερα τώρα, αλλά αυτό είναι μέρος της γοητείας. Αντί να είσαι σαν ένα ρομπότ, είναι μια ανθρώπινη προσέγγιση. Το ίδιο το ράλι είναι δύσκολο και σκληρό, κάνεις ζημιές συχνά στο αυτοκίνητο. Αν τερματίσεις στο Ακρόπολις, είσαι πραγματικά ευτυχισμένος. Είναι συνυφασμένο και μοιάζει με τον υπόλοιπο ελληνικό τρόπο ζωής, πολύ ανθρώπινο. Αν διάλεγα έναν αντιπροσωπευτικό αγώνα ράλι στην πορεία της ιστορίας, θα “έδειχνα” το Ακρόπολις και θα έλεγα: Αυτό είναι ράλι για εμένα!».