O Colin McRae, παγκόσμιος πρωταθλητής στο WRC και πολυνίκης του Ράλλυ Ακρόπολις, θεωρείται ο πιο θεαματικός οδηγός ράλι στην ιστορία
Tο όνομά του είναι Colin McRae. Γεννήθηκε το 1968 και έχασε τη ζωή του σε τραγικό δυστύχημα με το ελικόπτερό του το 2007. Στα χρόνια αυτά όχι απλώς πρόλαβε να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής στο WRC, όχι απλώς έγινε πολυνίκης του Ράλλυ Ακρόπολις, αλλά κατάφερε να γίνει και συνώνυμο του οδηγού με αυταπάρνηση, του ανθρώπου που σε κάθε πέρασμά του στις Ειδικές Διαδρομές ξεσήκωνε του φίλους των ράλι. Το πιο σημαντικό: ανήκει σε εκείνους τους οδηγούς που έφεραν τον κόσμο στα ράλι, που δημιούργησαν νέες γενιές θεατών. Ήταν ο ένας. Ο μοναδικός. Ο σπάνιος. Ήταν ο Colin McRae.
Στιγμιότυπο του Colin McRae να οδηγά Ford.
Το οδηγικό του στιλ; Απλώς μοναδικό. Ένας από τους χαρακτηρισμούς που εύστοχα του αποδόθηκε ήταν γλαφυρότατος: «Ο πιο θεαματικός οδηγός ράλι στην ιστορία»! Μαζί με αυτόν και δεκάδες άλλοι που αντιπροσώπευαν, λιγότερο ή περισσότερο ο καθένας, τον χαρακτήρα του Σκωτσέζου. Πολλοί από αυτούς δεν ήταν πάντα κολακευτικοί. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τον χαρακτήριζαν «κακομαθημένο» και «αλαζόνα»… Αλλά την ίδια στιγμή τον αγαπούσαν ακόμη περισσότερο. Γιατί, όταν τελείωναν οι χαρακτηρισμοί, άρχιζαν τα ανάποδα και τα παντιλίκια του, που δημιουργούσαν κρεσέντο κραυγών αποθέωσης από το πλήθος…
Τα ράλι είναι στιγμές. Κάποια δευτερόλεπτα διαρκεί ένα πέρασμα από μπροστά σου, άντε ένα λεπτό και κάτι παραπάνω, ανάλογα με τη θέση στην οποία βρίσκεσαι και την οπτική γωνία που έχεις. Μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα παίζονται όλα. Ο Colin ποτέ δεν απογοήτευσε κανέναν. Πώς να το κάνει, άλλωστε, αφού σπάνια όποιο αυτοκίνητο και να οδηγούσε αυτό πατούσε και με τις τέσσερις ρόδες στον δρόμο… Το οδηγικό του στιλ δεν ήταν ένα. Τα είχε όλα. Οδηγούσε πότε υποστρέφοντας και πότε υπερστρέφοντας το αυτοκίνητο. Κοινώς, πότε με τα «μούτρα» και πότε με τις «πάντες»… Κάποτε είχε πει: «Τι σημασία έχει το πώς είναι ρυθμισμένο το αυτοκίνητο. Υπάρχουν στροφές που για να περάσεις “τέζα” πρέπει άλλοτε να πας με “μούρη μέσα” και άλλοτε με το πλάι». Δεν ήταν δε λίγες οι φορές που διαμόρφωνε εκείνη τη στιγμή την τοποθέτηση του αυτοκινήτου στον δρόμο, αγνοώντας τις υποδείξεις/ενδείξεις των συνοδηγών του, αλλά και καταργώντας στιγμιαία τους νόμους της φυσικής. Άλλες φορές τα κατάφερνε και προκαλούσε απορία και θαυμασμό για τους υπερχρόνους που έκανε και άλλοτε μετρούσε τούμπες…
Στιγμιότυπο του Colin McRae σε Subaru.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του ήταν ότι συνήθιζε να «καθαρίζει» αγώνες σε πολύ δύσκολες Ειδικές Διαδρομές. Για παράδειγμα, όταν σε διαδρομές τύπου Ταρζάν όλοι κατάστρωναν σχέδια για το πού και πώς θα πάνε γρήγορα, ο Colin McRae φρόντιζε να μην αφήνει καθόλου το γκάζι και να δημιουργεί στο τέλος χαοτικές διαφορές. Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι οι αγώνες που κέρδισε έτσι.
Ωστόσο, ήταν ρίσκο… Ίσως για εμάς που ήμασταν απ’ έξω και για μερικούς που αδυνατούσαν να παρακολουθήσουν τις επιδόσεις του. Ο ίδιος όταν του έλεγες για το πόσα ρίσκα παίρνει, σε κοιτούσε με απορία και απαντούσε ότι «σπάνια παίρνω ρίσκα»…
Ήταν, ωστόσο, και ο ορισμός του δύσκολου ανθρώπου. Δύσκολος με τον εαυτό του, αλλά και με τους γύρω του. Μη νομίζετε, όμως, ότι ήταν κλειστός και απρόσιτος. Ήταν, δηλαδή, με τους «απέξω»… Τους εκτός της παρέας του, τους κάθε λογής κολαούζους και τους «απρόσκλητους»… Σε όποιον ξεκινούσε να μιλάει, πρώτα τον ζύγιζε και, ανάλογα με το πώς τον «έκοβε», έπαιρνε θέση και διαμόρφωνε τις απαντήσεις του. Αρκετές φορές σε μία ίδια σε γενικές γραμμές ερώτηση έδινε 2-3 διαφορετικές απαντήσεις, ανάλογα πάντα με το ύφος και την προσωπικότητα του ερωτώντος… Στις συνεντεύξεις Τύπου ξεδίπλωνε τον αντικομφορμιστικό χαρακτήρα του. Μπορεί οι υπεύθυνοι των ομάδων να τον πίεζαν για την επιβαλλόμενη «σωστή» συμπεριφορά του, αλλά ο Colin δεν μασούσε από αυτά. Εκεί ήταν ο άρχοντας. Ο σταρ. Αυτός που έλαμπε και που όλοι ήξεραν ότι αν είχε κέφια, η συζήτηση απογειωνόταν.
Επιδεικτικός, σνομπ όσο χρειαζόταν, λιγομίλητος, διακριτικός, αλλά ταυτόχρονα εγωιστής και φλεγματικός. Ο Colin McRae δεν χαριζόταν σε κανέναν. Οι αγωνιστικές ομάδες λάτρευαν να τον έχουν οδηγό τους, αλλά την ίδια στιγμή έτρεμαν το στόμα του. Τις απόψεις του. Αυτές που με κανέναν τρόπο δεν τις διαπραγματεύονταν. Και το έκανε γιατί ήξερε τη βαρύτητα του ονόματός του, που, με τη σειρά της, πήγαζε από τις απίστευτες οδηγικές του ικανότητες.
O άνθρωπος που αν και ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο δεκάδες φορές ύστερα από τρομακτικές εξόδους στα ράλι, έχασε τη ζωή του όταν το ελικόπτερο που πιλοτάριζε ο ίδιος έπεσε μισό μίλι πριν το προσγειώσει στο σπίτι του… Ήταν 15 Σεπτεμβρίου 2007 όταν έχασε τη ζωή του μαζί με τον πεντάχρονο γιο του, τον οποίο προόριζε να ακολουθήσει τα βήματά του.
Ο κόσμος των ράλι ήταν φτωχός έτσι κι αλλιώς μετά την αποχώρησή του από τους αγώνες και έγινε ακόμα φτωχότερος με τον θάνατό του.
Σ’ έναν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρικό κόσμο, είναι μια ανακούφιση και μια τζούρα καθαρόαιμης ευδαιμονίας να μπορείς ακόμα να ακούς έναν κινητήρα να αφυπνίζεται
17°
