Πέγκυ Τρικάκου: Η πρώτη γυναίκα αλυτάρχης σε αγώνα του WRC

Ήταν Ελληνίδα! Η Πέγκυ Τρικάκου είναι μία από τις πλέον εμβληματικές προσωπικότητες του Ράλλυ Ακρόπολις. Όχι μόνο επειδή το υπηρέτησε σωστά και παραγωγικά, αλλά και επειδή με την παρουσία της και το εκτόπισμα της προσωπικότητάς της υπήρξε σημείο αναφοράς για την εδραίωσή του ως κορυφαίου αγώνα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι. 
Το ότι ήταν η πρώτη γυναίκα αλυτάρχης σε αγώνα του WRC είναι ακόμα ένα στοιχείο που, εκτός από την πρωτιά, δείχνει και το εύρος των ικανοτήτων της. Σε μία καίρια θέση, που απαιτεί γνώση, αποφασιστικότητα, διοικητικές ικανότητες και διαχείριση κρίσεων, απέδειξε ότι η Ελλάδα μπορεί να γεννά ηγέτιδες!

Στην πορεία των χρόνων, τα αφιερώματα στην ίδια είναι εκατοντάδες, σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ το επίσημο περιοδικό της Rothmans τη δεκαετία του ’80 δεν δίστασε να γράψει δίπλα στο πορτρέτο της: «Πού αλλού εκτός από την Ελλάδα; Χρειάζεται μια μητριαρχική κοινωνία για να επιτρέψει σε μια κυρία να γίνει αλυτάρχης ενός ράλι. Αυτή είναι η δημοφιλής δεσποινίς Πέγκυ Τρικάκου, ιδιαίτερα σεβαστή από τους αγωνιζόμενους».
Ο γράφων τη συνάντησε για πρώτη φορά το 1980 στο υπόγειο του Πύργου των Αθηνών, στη Λεωφόρο Μεσογείων, όπου και τα γραφεία της ΕΛΠΑ, ούσα αλυτάρχης πλέον του «Ακρόπολις» και έκτοτε έπαιξε σημαντικό ρόλο στον σεβασμό και στην αγάπη που με κατέλαβαν στην πορεία των χρόνων για τον θεσμό που αποκαλείται «Ράλλυ Ακρόπολις».  Είμαι δε και εκείνος στον οποίο έδωσε την τελευταία της συνέντευξη πριν φύγει από τη ζωή, το 2020. Και είχε να μου πολλά. Κάποια από αυτά, παρατίθενται εδώ...

«Αστέρια Γλυφάδας. Gala 16ου Ράλλυ Ακρόπολις 1979. Στο τέλος της ομιλίας του ο Αλέξανδρος Δαρδούφας ζήτησε να ανέβω στην πίστα της αίθουσας απ’ όπου μιλούσε και ανακοίνωσε ότι, στο 27ο Ράλλυ Ακρόπολις, αλυτάρχης του αγώνα θα είμαι εγώ. Η έκπληξή μου ήταν πολύ μεγάλη. Τα συναισθήματά μου ήταν συγκεχυμένα: έκπληξη, χαρά, συγκίνηση και ίσως και λίγος φόβος για τις υποχρεώσεις που θα αναλάμβανα. Τον ευχαρίστησα, βέβαια, για τη μεγάλη τιμή που μου έκανε, αλλά, δεν σου κρύβω, το συνειδητοποίησα μετά από δύο μέρες. Το “Ακρόπολις” υπήρξε για πολλά χρόνια κορυφαίος αγώνας στο WRC και αποτελούσε επί δεκαετίες παράδειγμα προς μίμηση. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν η ιδιομορφία και η σκληρότητα της διαδρομής, καθώς επίσης και η υπέροχη ελληνική φύση και η εγκάρδια υποδοχή των αγωνιζομένων στα χωριά και στις πόλεις απ’ όπου περνούσε ο αγώνας. Το Ράλλυ Ακρόπολις πραγματικά αποτελούσε τον κορυφαίο αγώνα για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι. Ένας ακόμα λόγος που έκανε τον αγώνα μοναδικό ήταν η διοργάνωσή του, που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν τέλεια, αν και τέλειο δεν υπάρχει, και η οποία ήταν όντως μια "επιτελική επιχείρηση" με την κινητοποίηση εκατοντάδων ανθρώπων. 

» Εάν μπορούσαμε να διοργανώσουμε ξανά ένα “Ακρόπολις”, θα ήθελα να ήταν σαν τους αγώνες της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Να περνάει από όλα τα γνωστά μέρη του Ρ.Α. Βέβαια, είναι πλέον λίγο δύσκολο, γιατί δεν υπάρχουν πια οι δρόμοι εκείνης της εποχής. Τα περισσότερα κομμάτια της διαδρομής έχουν ασφαλτοστρωθεί ή τα χώματα πλέον είναι “σαν άσφαλτος”. Επίσης, βάσει των νέων κανονισμών, οι αγώνες είναι πια μικρότερης διάρκειας, με λίγες επαναλαμβανόμενες ειδικές διαδρομές.

» Κατά τη διάρκεια της θητείας μου βρέθηκα μπροστά και σε δύσκολες στιγμές. Οι πιο δύσκολες που θυμάμαι πάντα ήταν δύο. Όχι ότι δεν υπήρχαν και άλλες, αλλά αυτές οι δύο ήταν σημαντικές. 

» Η μία, αν θυμάμαι καλά, ήταν το 1979 στο τμήμα της διαδρομής Καλαμπάκα Ι - Καλαμπάκα ΙΙ. Το βράδυ, πλησιάζοντας οι αγωνιζόμενοι στην Καλαμπάκα, “άνοιξαν οι ουρανοί”. Βροχή κατακλυσμιαία. Οι Eιδικές Αλιάκμονας, Συκαμινέα, Γόννοι Hairpins και Γόννοι είχαν γίνει αδιάβατες και ακυρώθηκαν. Η καλή τύχη του Ρ.Α. λειτούργησε ξανά. Τα συνεργεία των κριτών που βρίσκονταν εκεί ήταν από τα πιο έμπειρα, ο αείμνηστος Νέστορας Χιωτίδης και ο Δημήτρης Χιωτίδης, με τα υπόλοιπα άτομα των συνεργείων τους, οδήγησαν τα αυτοκίνητα με ασφάλεια στην Κοζάνη, όπου στο στρατόπεδο εκεί δημιούργησαν χώρο επιτηρουμένης στάθμευσης, Parc-Ferme. Από εκεί οι αγωνιζόμενοι, με την εναλλακτική διαδρομή που τους δόθηκε, ολοκλήρωσαν τις εναπομείνασες Ειδικές Διαδρομές και έφθασαν σώοι στην Καλαμπάκα.

» Η δεύτερη ήταν το 1981. Οι τεχνικοί έφοροι διαπίστωσαν παράνομο σύστημα ψύξης του κινητήρα εγκατεστημένο στα μπροστινά φανάρια “κλαπέτα” στα Αudi Quattro. Η Οργάνωση γνωστοποίησε την έκθεση των τεχνικών εφόρων στους αγωνοδίκες προκειμένου να λάβουν την απόφαση για τον αποκλεισμό των Audi, χωρίς να σκεφτεί τις τυχόν επιπτώσεις που μπορεί να είχε η απόφαση αυτή στο μέλλον.

» Είναι πάντως ξεκάθαρο ότι αυτό το κάτι παραπάνω, το ιδιαίτερο που έχουν η Ελλάδα και το Ράλλυ Ακρόπολις είναι τα στοιχεία που κάνουν τους ξένους να έρχονται και να ξαναέρχονται και να καταγράφεται στη μνήμη τους ανεξίτηλα: ο ήλιος, η θάλασσα και η εγκάρδια φιλοξενία».