Η Gen Z στο WRC

Γράφει ο Μανώλης Μουστεράκης

Ράλλυ Ακρόπολις 2008, Υπερειδική Τατοΐου. Σαν χθες θυμάμαι εκείνη τη μέρα, όταν ο 6χρονος εαυτός μου πήρε την πρώτη του εμπειρία από τα ράλι και το WRC γενικότερα. Τρομερή η ταλαιπωρία για να φτάσουμε στο αεροδρόμιο, αλλά τελικά παρά την όποια κούραση άξιζε το θέαμα.  Ήταν η μέρα που δημιουργήθηκε το πάθος μου για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Από μικρή ηλικία έδειχνα ενδιαφέρον για τα αυτοκίνητα, αλλά ήταν από ανασκοπήσεις παλαιότερων σεζόν του WRC που ανακάλυψα το ίδιο το άθλημα, με τις οποίες και μεγάλωσα, με το μπλε και κίτρινο Impreza WRC να μένει χαραγμένο στη μνήμη μου, όταν επιτέλους το είδα και από κοντά στο Τατόι, στην τελευταία του hatchback μορφή στο WRC. Η επόμενη φορά που παρακολούθησα το Ράλλυ Ακρόπολις από κοντά ήταν το 2011, με την καταρρακτώδη βροχή την ώρα της εκκίνησης κάτω από την Ακρόπολη. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Service Park του αγώνα, όπου γνώρισα από κοντά μερικούς από τους οδηγούς, και τον αγαπημένο μου Petter Solberg, με ένα μεγάλο χαμόγελο και διάθεση για κουβέντα. Το 2012 και 2013 ήταν και η πρώτη μου φορά σε Ειδική Διαδρομή, αυτή της Κινέτας, όπου ανάμεσα στο πλήθος και στη ζέστη «έφαγα» τη σκόνη από τα αγωνιστικά τέρατα της εποχής (αν και πάντα προτιμούσα τα 2λιτρα!). Θυμάμαι επίσης μια χαρακτηριστική στιγμή, όταν συνομιλώντας με τον Thierry Neuville του είπα ότι, αν προσέξει την τελευταία μέρα, θα τερματίσει στο βάθρο. Τελικά, λόγω εγκαταλείψεων προπορευόμενων πληρωμάτων, κατάφερε και πήρε το δεύτερό του βάθρο στο WRC. Χαρά να δείτε εγώ!

Τέλος, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι το 2013 ο πατέρας μου, χωρίς να μου πει το οτιδήποτε, είχε αγοράσει το Bronze Pass για το Service Park. Κάπως έτσι κατάφερα να μιλήσω και στον θρύλο Seb Ogier.

Δυστυχώς, αυτή ήταν και η τελευταία φορά έως τη σήμερον ημέρα που παρακολούθησα από κοντά αγώνα ράλι, καθώς το WRC έφυγε από τη χώρα μας στο τέλος του 2013, ραγίζοντας την καρδιά μου, καθώς πίστευα πως δεν θα ξαναέβλεπα ποτέ τους «θεούς» του παγκοσμίου από κοντά.

Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία. Έτσι και εγώ, χωρίς να έχω χάσει το ενδιαφέρον και το πάθος που είχα για το WRC, ήλπιζα ότι μια μέρα θα επέστρεφε η διοργάνωση στη χώρα μας. Φτάνοντας λοιπόν στο 2021, κυριολεκτικά «βγήκα από τα ρούχα μου» όταν έμαθα τα νέα της επιστροφής του Ράλλυ Ακρόπολις στο WRC. Ειδικά με το γεγονός ότι θα έχω την ευκαιρία, μετά τις διαδρομές της Κορινθίας, να πάω και σε κλασικές «Ακροπολικές» διαδρομές της Στερεάς Ελλάδας.

Η ανυπομονησία και η αντίστροφη μέτρηση των ημερών για τον αγώνα, η αναζήτηση των καλύτερων σημείων θέασης με τους φίλους μου μέσω χαρτών και διαφόρων βίντεο, η ανταλλαγή απόψεων και γνώσεων για τον αγώνα με άλλους φιλάθλους, η σκόνη που «τρώμε» από τα αγωνιστικά, αλλά και η κούραση από τον αγώνα ενάντια στον χρόνο να προλάβουμε να πάμε σε όσο περισσότερες Ειδικές Διαδρομές μπορούμε, είναι όλα καταστάσεις και συναισθήματα που προκαλεί μόνο το Ακρόπολις, είτε είναι είτε δεν είναι στο WRC.

Για μένα προσωπικά, όπως πιστεύω και για πολλούς φιλάθλους, τα ράλι είναι μια εκδρομή στη φύση με καλή παρέα και διάθεση για ταξίδι και εξερεύνηση. Είναι μια ευκαιρία να πάμε σε μέρη της Ελλάδας που χωρίς το Ράλλυ Ακρόπολις δεν θα νιώθαμε την ανάγκη να επισκεπτούμε ποτέ. Και το κερασάκι στην τούρτα; Μέσα σε όλα αυτά, το πρωινό ξύπνημα και η αναμονή για να περάσει το πρώτο αγωνιστικό από το σημείο όπου κάθομαι. Μια ευκαιρία να δω από κοντά τους ήρωες που θαυμάζω στην τηλεόραση από μικρός.

Παρέα, εκδρομή, αγωνιστική δράση. Στην τελική, αυτό είναι το Ακρόπολις και τα ράλι… Το οποίο, μία φορά να παρακολουθήσεις, μπαίνει μέσα σου, όπως κι η σκόνη του στις ραφές των ρούχων σου, και δεν φεύγει ποτέ! Είναι η λεγόμενη «πετριά»! Η λέξη που σημαίνει ότι το Ακρόπολις σε αποδέχτηκε, σε κάλεσε, σε έκανε τμήμα του να το «υπηρετήσεις» με αγάπη και αφοσίωση, στοιχεία που σου επιστρέφει πλουσιοπάροχα.

Χαίρομαι και για έναν ακόμα λόγο που το Ράλλυ Ακρόπολις επέστρεψε στο WRC. Και αυτός είναι το ότι με τη διεξαγωγή του, τα δύο επόμενα χρόνια, θα δημιουργήσει τη μαγιά για τη «γέννηση» της νέας γενιάς θεατών!