Ο John Buffum αφηγείται την συμμετοχή του στο Ράλλυ Ακρόπολις το 1984, που, με την 5η θέση, έγινε ο πρώτος Αμερικανός οδηγός που πήρε βαθμούς σε αγώνα WRC.
Τι είδε στην Ελλάδα του ’80 ένας αμερικανός ραλίστας από το Connecticut των ΗΠΑ συμμετέχοντας στο Ράλλυ Ακρόπολις; Ο λόγος για τον John Buffum, που γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου του 1943 στην πόλη Γουόλινγκφορντ της πολιτείας του Connecticut και είναι ο πλέον επιτυχημένος οδηγός ράλι στην ιστορία των ΗΠΑ έχοντας κερδίσει 11 πρωταθλήματα και 117 νίκες σε εθνικό επίπεδο. Να σημειώσουμε εδώ ότι η ημιεργοστασιακή συμμετοχή του Buffum στο Ράλλυ Ακρόπολις το 1984 σηματοδότησε μια παγκόσμια αποκλειστικότητα. Έγινε ο πρώτος Αμερικανός οδηγός που πήρε βαθμούς σε αγώνα του WRC.
Στιγμιότυπο από το Ράλλυ Ακρόπολις του 1984.
Τον εντοπίσαμε μετά από δεκαετίες, το 2015, και παραθέτουμε τη ζωντανή αφήγησή του, όπως είχε δημοσιευθεί τότε στο περιοδικό Traction Magazine.
«Το 1984, με την οικονομική βοήθεια της βιομηχανίας ελαστικών BFGoodrich και τη βοήθεια της εταιρείας κατασκευής προβολέων Hella και της Audi Sport, αποφασίστηκε η συμμετοχή μου σε πέντε αγώνες στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το αυτοκίνητο που θα χρησιμοποιούσα ήταν το Audi Quattro Α2, που κατασκεύασε το εργοστάσιο για να συμμετάσχει η Michele Mouton στο Μόντε Κάρλο του 1983, ενώ η βρετανική ομάδα του David Sutton Motorsports θα ήταν αυτή που θα μας έκανε την τεχνική υποστήριξη, αλλά και την όλη οργάνωση.
Η βάση του αγώνα των 2.258 χλμ. ήταν στην παραθαλάσσια περιοχή Λαγονήσι, λίγο έξω από την Αθήνα, ενώ τη χρονιά εκείνη νικητές αναδείχθηκαν οι Blomqvist - Cederberg με Audi Quattro. Δεύτερος τερμάτισε ο Mikkola με το ίδιο αυτοκίνητο, ενώ την τρίτη και τέταρτη θέση κατέλαβαν τα Lancia 037 Rally των Alen και Bettega. Το ότι τα έξι εργοστασιακά αυτοκίνητα, 2 Peugeot, 2 Lancia και 2 Audi εγκατέλειψαν, είναι μια καλή ένδειξη για τους λόγους για τους οποίους πολλοί ειδικοί αποκαλούσαν το Ακρόπολις τον σκληρότερο αγώνα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η πέμπτη θέση μας ήταν αντίστοιχα και η καλύτερη θέση τερματισμού ιδιωτικής συμμετοχής!
Προσωπικά πιστεύω ότι το Ακρόπολις είναι ο αγώνας των συνοδηγών. Το διαπίστωσα αυτό με την εξαιρετική δουλειά που έκανε στο πλευρό μου ο Ιρλανδός Fred Gallagher, ένας πρώην οπτικός που έγινε επαγγελματίας συνοδηγός. Εργάστηκε με επιτυχία για καιρό με την Toyota, όμως στον εν λόγω αγώνα θα συνοδηγούσε για μένα. Περάσαμε τρεις ημέρες γράφοντας σημειώσεις με τον Terry Harryman, τον συνοδηγό του Ari Vatanen, του πρώτου οδηγού της Peugeot. Έμεινα δε έκπληκτος διαπιστώνοντας ότι είχα κοινό τρόπο γραφής σημειώσεων με έναν πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή.
Πίσω στις δοκιμές, όπου το Quattro των δοκιμών μας “έσπασε” δύο φορές, με αποτέλεσμα να κάνουμε τα περισσότερα “γραψίματα” των Ειδικών Διαδρομών με ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο…
Υπήρχαν στιγμές τότε που συνειδητοποίησα ότι η δουλειά των συνοδηγών εκτός από ουσιαστική είναι και εξαιρετικά επίπονη και εξουθενωτική, με μεγάλη υπευθυνότητα. Όταν μάλιστα δύο συνοδηγοί παγκοσμίου επιπέδου νόμιζαν ότι χάθηκαν, στη διάρκεια των δοκιμών, κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι το έργο τους… Σκεφτείτε συνθήκες δρόμων, όπου κάποια στιγμή, ενώ νόμιζα ότι με πήγαιναν σε αποξηραμένο χείμαρρο, διαπίστωσα ότι αυτή ήταν η Ειδική Διαδρομή. Πάντως οι δοκιμές δεν ήταν καθόλου διασκεδαστικό γεγονός… στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολες, έχουν όμως τις δικές τους καλές στιγμές.
Όπως όταν καθόμουν στην πλατεία ενός μικρού χωριού, στο Δίστομο συγκεκριμένα, και απολάμβανα ένα υπέροχο παγωτό. Ήταν μια από τις στιγμές που με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω πόσο τυχεροί είμαστε που κάνουμε αυτή τη δουλειά. Ένα επάγγελμα που μας επιτρέπει να ταξιδεύουμε σε όλο τον κόσμο, να συναντούμε ανθρώπους, να γνωρίζουμε μέρη και να βλέπουμε πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι στην καλύτερη περίπτωση μόνο να διαβάσουν μπορούν για αυτά. Ειλικρινά, τότε το εκτίμησα πάρα πολύ όλο αυτό.
Επιμένω, λοιπόν, για τον ρόλο των συνοδηγών. Θυμάμαι, που ο Fred Gallagher μου είπε στην αρχή του αγώνα να αφήσω τους πρωτοκλασάτους να σπάσουν στις δύσκολες Ε.Δ. και έτσι να ανέβουμε στην κατάταξη. Κάτι που έγινε, αφού στο 1o Σκέλος ήμασταν 10οι, στο 2o Σκέλος 8οι και τερματίσαμε τελικά 5οι! Μπορεί να μην ήταν μια τρομακτική επίδοση που συγκλόνισε τον κόσμο, όμως ήμουν ο πρώτος Αμερικανός οδηγός που βαθμολογήθηκε στο WRC και αυτό με έκανε ευτυχή.
Να αναφέρω εδώ ότι το Ράλλυ Ακρόπολις ήταν το γεγονός που έβαλε την BFGoodrich στον αγωνιστικό χάρτη παγκοσμίως, τραβώντας την προσοχή. Τρέξαμε 2.000 χλμ. με λάστιχα παραγωγής και κανένα μας ελαστικό δεν ήταν ειδικής εξέλιξης. Και είχαμε μόνο δύο κλαταρίσματα, τη στιγμή που ακούσαμε ότι η Lancia μόνο είχε στο πρώτο σκέλος πάνω από 16 κλαταρίσματα…
Για το τελευταίο σκέλος, στη νυχτερινή Πελοπόννησο, δεν είχαμε κάνει δοκιμές και δεν είχαμε σημειώσεις. Δανειστήκαμε τις σημειώσεις του Vatanen από τον Harryman και διαπιστώσαμε ότι μας έκαναν μια χαρά.
Η απονομή των βραβείων έγινε στον λόφο του Φιλοπάππου, απέναντι από τον βράχο της Ακρόπολης. Ήταν η στιγμή που αποφάσισα ότι τα ράλι είναι ένας υπέροχος λόγος για να ζεις!...
Ποτέ δεν μπορείς να υποβαθμίζεις μια νίκη, αλλά το Ράλλυ Ακρόπολις ήταν το πιο δύσκολο στην κλίμακα σε σχέση με ό,τι έχω συμμετάσχει. Έτσι, φυσικά, δεν μπορώ παρά να είμαι υπερήφανος γι’ αυτό που πέτυχα».
Σ’ έναν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρικό κόσμο, είναι μια ανακούφιση και μια τζούρα καθαρόαιμης ευδαιμονίας να μπορείς ακόμα να ακούς έναν κινητήρα να αφυπνίζεται
15°
