Rally Safari Kenya: Οι άνθρωποι λύγισαν και οι μηχανές έσπασαν

Το τετραήμερο που μας πέρασε είχαμε την ευκαιρία να ξαναδούμε αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι στην Κένυα μετά από 19 ολόκληρα χρόνια. Την τελευταία φορά που πραγματοποιήθηκε ο αγώνας εκεί είχε κερδίσει η Ford M-Sport με τον θρυλικό Colin McRae. Όπως αναφέραμε και τις προηγούμενες ημέρες όμως, τότε οι ομάδες έκαναν διαφορετική προετοιμασία, και τα αγωνιστικά δεν ήταν τα ίδια που λάμβαναν μέρος στους υπόλοιπους αγώνες, αλλά ειδικά διαμορφωμένα και μοναδικά για αυτό το εμβληματικό Ράλι και μόνο. Ο λόγος; Το έδαφος, το αμμώδες χώμα, οι μεγάλες πέτρες, το λεγόμενο φαινόμενο fesh-fesh (το χώμα πούδρα), η σκληρότητα του αγώνα, και τα εκατοντάδες χιλιόμετρα που έπρεπε να διανύσουν στην άγρια φύση της Κένυας. 

Ο αγώνας που είδαμε όμως αυτές τις μέρες μας έδειξε ότι η καινούργια γενιά (τόσο των ομάδων όσο και των διαγωνιζομένων) δεν φαίνεται να διδάχτηκε ούτε πως θα έπρεπε να είχαν προετοιμαστεί για αυτόν, ούτε πως να τον αντιμετωπίσουν κατά τη διάρκεια. Παρόλες τις δηλώσεις όλων εκ των προτέρων για το πόσο απαιτητικός θα ήταν και πόσο δύσκολος, οι κινήσεις τους ήταν σπασμωδικές στην αρχή, και οπισθοχώρησης μετά. Ο Kalle Rovanpera, με Toyota Yaris, μιλώντας στο τέλος μιας Ειδικής Διαδρομής (Ε.Δ.) την τελευταία ημέρα του αγώνα είπε πως «οδηγώ πιο αργά και από τη γιαγιά μου…ή μάλλον, η γιαγιά μου ενδεχομένως να έτρεχε περισσότερο, οπότε σαν τη γιαγιά κάποιου άλλου».

Έχοντας χάσει την ευκαιρία να κερδίσει οποιαδήποτε θέση αφού κόλλησε σε fesh-fesh τη δεύτερη ημέρα του αγώνα, όντας 2ος στην κατάταξη και ανήμπορος πια να συνεχίσει, ο μοναδικός του στόχος ήταν απλά να φέρει το αυτοκίνητο πίσω στο σέρβις. Τον ίδιο στόχο, δυστυχώς, μοιράστηκε πολύ γρήγορα με τους Dani Sordo, με Hyundai i20, Elfyn Evans, με Toyota Yaris, και εντέλει, προς μεγάλη μας λύπη, με τον ηγέτη του αγώνα έως την τελευταία ημέρα, Thierry Neuville, με Hyundai i20. Ο Neuville ήταν αυτός που πολύ νωρίς είπε ότι τα αυτοκίνητα ήταν υπερβολικά χαμηλά για αυτό το έδαφος και αυτό το ράλι, ότι πάλευε με νύχια και με δόντια και ότι ένιωθε «κατεστραμμένος» (από κούραση) από νωρίς. 

Φτάνοντας λοιπόν εδώ, στο τέλος του 6ου αγώνα της χρονιάς, και μετά όλα όσα έχουν συμβεί, δεν μπορούμε παρά να σχολιάσουμε και να δώσουμε έμφαση στο γεγονός ότι αδιαμφισβήτητα πια, η Hyundai έχει σοβαρό θέμα με τις αναρτήσεις της, καθότι έχουν πια κοστίσει πόντους, θέσεις και νίκες και στα πληρώματά της, κυρίως στον Nueville και τον Tanak οι οποίοι φέτος έχουν υπάρξει κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί (μέχρι να σπάσει κάτι), αλλά και στην ομάδα την ίδια όσον αφορά στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Για πόσο ακόμα θα χαρίζουν θέσεις;    

Αξιοσημείωτο είναι επίσης να πούμε ότι οι επιδόσεις του Adrien Fourmaux, με Ford Fiesta, είναι μια ανάσα αισιοδοξίας για την -M-Sport, και ελπίζουμε ότι η εξέλιξη του νεαρού οδηγού θα είναι ολοένα και καλύτερη, και γιατί το άθλημα έχει ανάγκη από μια καινούργια γενιά, αλλά και γιατί η ομάδα αυτή αξίζει να αρχίσει και πάλι να παίρνει πρωτιές και να ανταγωνίζεται τις άλλες δύο σε πιο «ίσο» έδαφος. 

Όσον αφορά στην Toyota Gazoo Racing, η χρονιά φέτος φαίνεται να τους ευνοεί περισσότερο λόγω τύχης παρά επιδόσεων, καθότι και ο Evans και ο Rovanpera, είναι μεν καλοί αλλά όχι όσο συνεπείς και σταθεροί ελπίζαμε. Όσο δε για τον πολλάκις πρωταθλητή Sebastien Ogier, φαίνεται ότι σε συνδυασμό με την πολυετή εμπειρία του και την αδιαμφισβήτητη ικανότητά του, έχει και το κοκαλάκι της νυχτερίδας, ή μια μικρή νεράιδα που τον ευνοεί σε κάθε του βήμα, και τον φέρνει πάντα κοντά στη νίκη. 

Τέλος, θα πρέπει να σχολιάσουμε και το γεγονός ότι ο Ιάπωνας Takamoto Katsuta έχει εξελιχθεί σε έναν άκρως αξιόλογο οδηγό, και σε αυτόν τον αγώνα ήταν πραγματικά κρίμα που δεν μπόρεσε, ποιος ξέρεις γιατί, να πάρει στα χέρια του, όχι απλά ένα βάθρο, αλλά μια πρωτιά. Μένει να δούμε πως θα συνεχίσει και τι θα αποφασίσει να διεκδικήσει στο υπόλοιπο πρωτάθλημα. 

Επόμενη δοκιμασία για τα πληρώματα θα είναι το Ράλι Εσθονίας, 15-18 Ιουλίου, στην έδρα του Ottο Tanak. Ανυπομονούμε να δούμε εάν θα μπορέσει να ξανακερδίσει, όπως έκανε πέρσι.