Αυτοκινηση

Η επιστροφή του Ράλλυ Ακρόπολις

Τι θα είχε συμβεί αν δεν είχα αναθέσει την ταχύτητα σε επαγγελματίες οδηγούς, αν έτρεχα στα καρτς όπως είχα ονειρευτεί;

Σώτη Τριανταφύλλου
Σώτη Τριανταφύλλου
ΤΕΥΧΟΣ 788
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Ράλλυ Ακρόπολις
© Groupe Renault

Η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει για το Ράλλυ Ακρόπολης με αφορμή την επιστροφή του στο WRC στις 9-12 Σεπτεμβρίου 2021

Αν και παρακολουθώ περισσότερο τους αγώνες της Formula 1 και λιγότερο τα ράλι, το Ακρόπολις είναι συνδεδεμένο με μια θεσπέσια εποχή όπου τα αυτοκίνητα σήμαιναν νιότη και ελευθερία· όχι κοινωνική καταξίωση. Η ταχύτητα, το rush της επιτάχυνσης, λίγο έλειψε να μου στοιχίσει τη ζωή ―κι αν το γράφω συχνά είναι επειδή το σκέφτομαι συχνά. 

Δεν ήμουν η μόνη που κινδύνεψα από υπέρβαση ορίων ταχύτητας κι από υπέρβαση ορίων γενικά ― από τον ακατανίκητο πειρασμό του ανοιχτού δρόμου. Η Formula και τα ράλι είναι μια ανάθεση: κάποιος άλλος τρέχει στη θέση σου, κάποιος άλλος διατρέχει τον κίνδυνο.
Ήμουν θαμπωμένη από τους πιονιέρους του Ράλλυ Ακρόπολις· από το ότι αν έλεγαν σε ανθρώπους σαν τον Ιαβέρη ότι σε λίγες ώρες θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου, θα άρπαζαν αμέσως ένα αυτοκίνητο για να τρέξουν. Ήμουν και κάπως υπερήφανη που μερικοί από τους πρωτοπόρους Έλληνες οδηγούς συμμετείχαν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα: υπήρχαν στιγμές όπου στην Ελλάδα δεν δικαιούμασταν να είμαστε υπερήφανοι για τίποτα ―όλα πήγαιναν στραβά. Ίσως επειδή όλα πήγαιναν στραβά, οι Ειδικές Διαδρομές έγιναν τόπος ονείρου και απόδρασης: Drive. Step on it. Speed it up. 

Θυμάμαι διάφορες συζητήσεις ανάμεσα στα μεγαλύτερα ξαδέρφια μου γύρω από τους πρώτους αγώνες, αλλά, στην πραγματικότητα, έχω αναμνήσεις από τότε που το Ράλλυ Ακρόπολις συμπεριελήφθη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα οδηγών και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Και παρότι γίνεται πολύς λόγος για τον μισογυνισμό, όσοι παρακολουθούσαν το Ράλλυ Ακρόπολις παλιότερα, όταν εγώ ήμουν ακόμα ανύπαρκτη, μιλούσαν με θαυμασμό για τη Lucille Estager, συνοδηγό του νικητή Jean-Pierre Estager: το ντουέτο είχε τερματίσει πρώτο το 1957 με Ferrari 250 GT. Αργότερα, η Michelle Mouton έγινε ίνδαλμά μου μαζί μια ετερόκλητη ομάδα γυναικών όπου συγκαταλέγονταν η Marie Curie και η Simone Veil: η νίκη της το 1982, με την όχι λιγότερο ατρόμητη συνοδηγό Fabrizia Pons, εγκαινίασε μια καινούργια εποχή τόσο για τα ράλι όσο και για μένα ―οι αγώνες αυτοκινήτων ήταν, είναι ακόμα, μια από τις λιγοστές δραστηριότητες όπου με ενδιαφέρει το φύλο των αθλητών. Ίσως μάλιστα να είναι η μοναδική. 

Για μερικά χρόνια παρακολουθούσα, εκτός από τη Formula, αγώνες drag κι έπειτα έγραψα ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Ο υπόγειος ουρανός» όπου ο κεντρικός ήρωας, ο Μπίλλυ Μόρροου, παίρνει μέρος σε τοπικούς αγώνες πειραγμένων οχημάτων στην πόλη του, στο Σάουθ Μπεντ της Ιντιάνα. Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε με τη συγγραφή, ο συγγραφέας δανείζει ιδιότητες και ανεκπλήρωτες επιθυμίες στους λογοτεχνικούς χαρακτήρες: σκεφτόμουν, what if… Τι θα είχε συμβεί αν δεν είχα αναθέσει την ταχύτητα σε επαγγελματίες οδηγούς, αν έτρεχα στα καρτς όπως είχα ονειρευτεί, αν δεν ήμουν απλός θεατής του μηχανοκίνητου αθλητισμού; Συγκεντρώθηκα πάλι στο Ράλλυ Ακρόπολις στη δεκαετία του 1990: θαύμαζα τον Colin McRae, το φανταχτερό του στιλ, το πώς πίεζε το Subaru πέρα από τα όρια ―κι αφού, στη δεκαετία του 1960 Formula 1 σήμαινε Jackie Stewart, αναρωτιόμουν αν ο Jackie είχε δημιουργήσει ένα σκοτσέζικο τρόπο οδήγησης όπως αργότερα αναρωτιόμουν αν ο Leo Kinnunen είχε δημιουργήσει ένα φιλανδικό τρόπο οδήγησης. Όλα αυτά τα ψευτοερωτηματικά είναι μέρος μιας μυθολογίας που κάνει τον μηχανοκίνητο αθλητισμό πιο συναρπαστικό εμπλουτίζοντας το ειδικό του λεξιλόγιο μ’ εκείνα τα γλαφυρά κλισέ που δείχνουν ότι οι λάτρες του αυτοκινήτου είναι μια σχεδόν κλειστή λέσχη: «Ο πολυνίκης McRae τιμωρεί το όχημα σε δύσκολες συνθήκες», «η φυσική ικανότητα και η ανάληψη ρίσκου του Mikko Hirvonen», «ο Boss Marcus Gronholm, άσσος στο χώμα και στο χιόνι».

Το 2013 ήταν δύσκολη χρονιά για όλους μας ― και για όλα. Εξαιτίας των οικονομικών δυσχερειών και των απλήρωτων οφειλών προς την Παγκόσμια Ομοσπονδία Αυτοκινήτου, το Ράλλυ Ακρόπολις αποκλείστηκε από το καλεντάρι των αγώνων του Πρωταθλήματος. Φάγαμε ήττα. Αλλά μετά από οκτώ χρόνια απουσίας το «ράλι των θεών» επιστρέφει: εξήντα χρόνια μετά τη νίκη του Erik Carlsson, πενήντα χρόνια μετά τη νίκη του Ove Andersson, σαράντα χρόνια μετά τη νίκη του Ari Vatanen, τριάντα μετά τη νίκη του Juha Kankkunen, είκοσι μετά τη νίκη του Colin McRae, δέκα χρόνια μετά τη νίκη του Sébastien Ogier.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.