Ένας «Αλφίστα» στη χώρα της πρίζας

Η τελειότητα δεν είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Και γω άνθρωπος είμαι, γιατί να είμαι τέλειος; Σίγουρα εν μέσω οικονομικής δυσπραγίας και του Save the Earth παροξυσμού, μοιάζω με τη μύγα μες στο γάλα επιμένοντας να κάνω κατάθεση ψυχής άπαξ εβδομαδιαίως στο βενζινάδικο.

-Καλημέρα αφεντικό. Γέμισέ το…

-Πάλι, ρε γιατρέ; Πολύ καίει το εργαλείο. Θα σε βάλει φυλακή!

-Και τι ήθελες να κάνω; Να τα τρώω στον τζόγο; Καλύτερα να μου τα τρώει η γριά Ιταλίδα…

-Πάρε ένα καινούριο από αυτά τα ηλεκτρικά να γλιτώσει το πορτοφόλι σου, να γλιτώσουμε και εμείς από τη σκατόφατσά σου κάθε βδομάδα…

Και κάπως έτσι οι διπλωματικές μου σχέσεις με τον αντιπαθητικό βενζινά διακόπηκαν μια και καλή. Να σας πω την αλήθεια ποτέ δεν τον χώνεψα τον τύπο, κοίταζε το Alfa με ένα βλέμμα που αναρρωτιόμουν συνεχώς πόσες γαλάζιες χάντρες χρειαζόταν να προμηθευτώ για να αποκρούσω το μάτιασμα… Που θα μου πει εμένα ότι καίει πολύ το καμάρι μου. Λες και δεν το ήξερα από μόνος μου…. Βρε λες; Στην εποχή της ηλεκτροκίνησης, των υβριδικών παντός τύπου, της εξοικονόμησης ενέργειας, της προστασίας του περιβάλλοντος, εγώ εξακολουθώ να κυκλοφορώ με το βενζινοβόρο θηριάκι που μόλις κολλήσει στην κίνηση ή κινηθεί λιιιίγο πιο σβέλτα, ο δείκτης της βενζίνης παίρνει φόρα, φόρα κατηφόρα.

Κοιτώντας τα πράγματα αντικειμενικά και αναλύοντας τα δεδομένα, η πραγματικότητα μπορεί να με κολλήσει στον τοίχο. Έπρεπε ήδη να το είχα στείλει για απόσυρση, ανακύκλωση, scrap και αποτέφρωση, και να έχω πάρει σβάρνα τις αντιπροσωπείες συλλέγοντας φυλλάδια και προσφορές για τον διάδοχο. Έναν διάδοχο που σίγουρα θα είναι πιο οικονομικός στη χρήση, λιγότερο απαιτητικός στη συντήρηση, φιλικότερος προς το περιβάλλον και σίγουρα πιο αποδεκτός από τον κοινωνικό μου περίγυρο (και το υπουργείο και την εφορία επίσης). Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς! Αμ δε…

Η τελειότητα δεν είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Και γω άνθρωπος είμαι, γιατί να είμαι τέλειος; Δεν αναφέρομαι σε τάσεις αυτοκαταστροφής, αλλά σε απλές αδυναμίες. Σίγουρα εν μέσω οικονομικής… δυσπραγίας και του save the earth παροξυσμού, μοιάζω με τη μύγα μες στο γάλα επιμένοντας να κάνω κατάθεση ψυχής άπαξ εβδομαδιαίως στο βενζινάδικο. Η μυρωδιά της αμόλυβδης, το γουργουρητό του ρελαντί, το ουρλιαχτό κοντά στον κόφτη είναι ερεθίσματα που δεν προτίθεμαι να απωλέσω, τουλάχιστον όσο δεν είναι ποινικά κολάσιμα. Μετά βλέπουμε...Πες με οπισθοδρομικό, παλιομοδίτη ή αρχαιολάγνο. Πες με περιβαλλοντικά ανάλγητο. Δεν θα το πάρω προσωπικά….

Μεγάλωσα στη χρυσή δεκαετία του ’90, τότε που το μωβ χαρτονόμισμα με τον Γεώργιο Παπανικολάου γέμιζε δυο ντεπόζιτα και μένανε και ρέστα για διόδια, καφέδες και τυρόπιτα για τον δρόμο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να περιμένει καρφωμένος στο παράθυρο της κουζίνας μέχρι να δει την κόκκινη 75 Turbo του θείου να στρίβει από τη γωνία και να κουτρουβαλάω τη σκάλα για την καθιερωμένη κυριακάτικη βόλτα. Θυμάμαι τις άπειρες βόλτες χωρίς προορισμό και σκοπό με το κυπαρισσί Fiat Tipo, όταν πρωτοέπιασα το δίπλωμα οδήγησης στα χέρια μου και το 1400άρι Φιατάκι έμοιαζε Maserati στα μάτια μου. Τότε, που ως φοιτητής έκοβα από πάντου, μόνο για να βάζω βενζίνες…. Τότε που άρχισαν τα δύσκολα, τότε που η οικονομική κρίση έκοβε περιττά έξοδα και χαρακτήριζε πολυτέλειες πράγματα αυτονόητα ως εκείνη τη στιγμή και γω έκανα δυο δουλειές για να ταΐζω και να συντηρώ το όχημα.

Τώρα πλέον, σχεδόν 15 χρόνια μετά, μπορώ να πω με σιγουριά πως όσο τα αναλογικά όργανα της Spider μου φτιάχνουν τη μέρα, όσο τα ρετρό χειριστήριά της με κάνουν να χαμογελάω και όσο το στροφάρισμα του βενζινοβόρου μοτέρ της διεγείρει τα επινεφρίδιά μου, τόσο εγώ θα επιμένω να τη φουλάρω 100άρα και να ανακαλύπτω λόγους για περισσότερη οδήγηση.

Η ζωή είναι γεμάτη σταυροδρόμια και επιλογές. Επιλογές που θα σε δικαιώσουν ή που θα σε κάνουν να μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή… Ζυγίζεις τα θέλω και τα μπορώ σου και διαλέγεις ποια οδό θα ακολουθήσεις. Και αφού το διαβολάκι με τη μάνικα της αμόλυβδης στο χέρι συνεχίζει να με τσιγκλάει χαμογελώντας χαιρέκακα, εγώ δεν έχω άλλη επιλογή από το να επιμένω να στηρίζω την επιλογή μου. Η εικοσάχρονη πλέον κατάμαυρη Ιταλίδα μου (μην κάνεις ατυχείς συνειρμούς, αν ήταν γυναίκα θα είχε βγει στη σύνταξη και όχι πρόωρη) αποτελεί μονόδρομο. Με συγκινεί, με ταλαιπωρεί, με τσαντίζει, με πληγώνει οικονομικά, με απογειώνει, με κάνει να μη βαριέμαι ποτέ! Μου δημιουργεί συναισθήματα, χαρούμενα ή όχι λίγη σημασία έχει για μένα… Δεν είναι άχρωμη, δεν είναι τέλεια, αλλά για μένα είναι η ομορφότερη του κόσμου. Είτε πηγαίνοντας αξημέρωτα νυσταγμένος στη δουλειά, είτε ταξιδεύοντας στην Εθνική, είτε στρίβοντας σβέλτα τον έρημο Μπράλο με κάνει να τη θέλω ακόμα πιο πολύ. Μέχρι το επόμενο βενζινάδικο που θα σταματήσω για να σβήσω τη δίψα της!

Μια ζωή βάζω βενζίνες… Αξίζει; Definitely YES, που λένε και στο χωριό μου.

-Αφεντικό, γέμισέ το!