Η γέννηση και η ενηλικίωση ενός alfista!

Του Σπύρου Σκούφια

Οι έρωτες λένε βαράνε κατακούτελα κοντά στην εφηβεία. Και γιατί πιστεύετε ότι εγώ τη γλίτωσα; Όταν το 2004 οι φίλοι και συμμαθητές μου «χόρευαν» στον παροξυσμό του Euro και της Ολυμπιάδας, εγώ έβλεπα μέσα στην ντάλα του καλοκαιριού τον Gabriele Tarquini και τον Fabrizio Giovanardi να κάνουν νάζια με τις Alfa 156 στις πίστες της Ευρώπης, χωρίς να φαντάζομαι τι ύπουλος τύπος είναι ο φτερωτός παις με το τόξο. Και...

Όλα ξεκίνησαν με το που μπήκε το 2007. Λίγες μέρες μετά το σβήσιμο του μαγικού αριθμού 18 στην τούρτα, στημένος στην ουρά του Υπουργείου Μεταφορών παραλαμβάνω το μαγικό ροζ τρίπτυχο και πλέον ο κόσμος μού ανήκει. Με συνοπτικές διαδικασίες οικειοποιούμαι το μέχρι τότε οικογενειακό FiatT ipo (τι, ρε πατέρα, αφού πας με το λεωφορείο στη δουλειά) και ξεκινάω το ταξίδι μου στα σκοτεινά μονοπάτια της αυτοκίνησης. Δύο χρόνια κράτησε η συμβίωση με την υπέργηρη Ιταλίδα. Σκυλί μαύρο...Μετά ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Μεγάλωσα, έπιασα δουλειά παράλληλα με τις σπουδές και λεφτά στα χέρια μου! Και τότε ο καλός φίλος έριξε την ιδέα:
- Ρε συ, πουλάω το Alfa 145 της θειας μου. Δεν το κουνάει εδώ και κάνα χρόνο και το λυπάμαι να κάθεται. 
- Το παίρνω εγώ! 
Χωρίς δεύτερη σκέψη το παρατημένο θηριάκι μεταβιβάζεται, πλένεται, και πλέον ανεβήκαμε κατηγορία! Ο μάστορας φωνάζει: 
- Θέλει μαζέματα τα αυτοκίνητο, το σκέφτηκες καλά; θα τον σκάσεις τον πατέρα σου! 
- Μάστορα, εγώ πληρώνω, φτιάχνε! 

Και το Αlfa τσουλάει τις ρόδες του έξω από το συνεργείο μετά από λίγες μέρες με καινούριους ιμάντες, μεταβλητούς χρονισμούς και της «Παναγιάς τα μάτια». Και γω μετράω τα ψιλά να βγάλουμε μήνα γιατί το Αlfa δεν είναι Fiat. Τα έλεγε ο μάστορας… Αλλά, κύριοι, ποιος νοιάστηκε; Το μικρόβιο ρίζωσε για τα καλά, τα σημάδια της βαριάς νόσου άρχισαν να γίνονται έκδηλα. Είσαι άρρωστος ρε! (θα το άκουγα πολλές φορές τα επόμενα χρόνια). Το 145 ζούσε μεγάλες στιγμές και εγώ μαζί του ένιωθα πως ωριμάζω οδηγικά. Έστριβε, πήγαινε, ακουγόταν και γω απολάμβανα. Κάθε αφορμή για μετακίνηση ήταν άλλη μια ευκαιρία για να ακούσω το 1400άρι Twin Spark να κελαηδάει και να με κάνει να αναρρωτιέμαι: Μα, ούτε ένα από τα 103 μιλανέζικα αλογάκια του δεν ψόφησε τόσα χρόνια μετά; Μωρέ, μπράβο. 

ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ ΜΕ ΨΥΧΗ
Και τα χρόνια πέρασαν και ο έρωτας έγινε αγάπη, λατρεία, εξάρτηση. Το τέλος των σπουδών σηματοδοτεί μια νέα εποχή. Έγινα γιατρός και ακόμα φάρμακο για την αρρώστια μου δεν βρήκα. Το σωτήριον έτος 2012 ήταν σταθμός στη ζωή μου. Αυτή η μαύρη 156 Sport Kit με κοιτάζει στα μάτια και δεν μπορώ να αντισταθώ στη γοητεία της. Ο έρωτας είναι κεραυνοβόλος και το ίδιο βράδυ η Μόνικα (θέλει και ερώτημα; Τη Μalena δεν την έχεις δει;) θα κοιμάται στο γκαράζ μου. Για την ακρίβεια, κανένας από τους δυο μας δεν κοιμήθηκε εκείνη τη νύχτα. Μαθαίναμε ο ένας τον άλλο καταπίνοντας χιλιόμετρα και κάνοντας σχέδια για την κοινή μας ζωή. Είσαι άρρωστος, ρε! Οικογενειακό αυτοκίνητο στα 24; Τι να το κάνεις; Έκλεινα τα αυτιά μου στους αδαείς μονολογώντας: Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Η πλανεύτρα Ιταλίδα με είχε τυλίξει στα δίχτυα της και εγώ κάθε πρωί χάιδευα το Quadrifoglio Verde στο μπροστά φτερό, της έλεγα καλημέρα και αναζητούσα την παραμικρή ευκαιρία για χιλιόμετρα και άσκοπες μετακινήσεις! Αυτή η μαγική αύρα που μόνο αν είσαι ομοιοπαθής θα καταλάβεις, αυτή η γοητεία που σου ασκούν οι ρευστές γραμμές της, αυτή η επικοινωνία που αναπτύσσεις με το μηχάνημα, σε κάνουν να νιώθεις αλαφροΐσκιωτος. Ερωτευμένος μαζί της ακόμα και μετά από οκτώ χρόνια συμβίωσης. Και κάπου εκεί ήρθε το τρίτο πρόσωπο. Ταξίδι αστραπή στη Θεσσαλονίκη και επιστροφή πίσω απ’ το τιμόνι της άλλης. 

Spider 916… Ω Θεέ, μου τι οδηγώ; Ταλαιπωρημένη, λίγο παρατημένη, αλλά δεν μου καίγεται καρφί, είναι δικιά μου! Δέκα μήνες, αμέτρητες εργατοώρες και μπόλικα ευρώ μετά, η ερωμένη υπέστη ολική αναδόμηση. Γιατί αν η 156 είναι η πιστή και αψεγάδιαστη σύζυγος, η Spider είναι αυτή η γυναίκα που πέρασε δίπλα σου και ανατίναξε την ηρεμία σου. Είσαι άρρωστος, ρε! Τι να την κάνεις; Θα σου βγάλει το λάδι. Ε, ναι, λοιπόν. Με ταλαιπώρησε, με δυσκόλεψε, αλλά έτσι είναι οι σχέσεις πάθους. 

Η κατάστασή μου είναι μη αναστρέψιμη και εγώ κάθε μέρα που περνάει βουλιάζω στη γοητεία καλογυαλισμένων λαμαρίνων 20ετίας, πλαστικών που τρίζουν, ανταλλακτικών που πουλάω την ψυχή μου στο διάβολο για να βρω. Και όλα αυτά δεν θα τα άλλαζα για όλα τα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια του κόσμου. Γιατί, λαμαρίνες μετακίνησης πάνω σε ρόδες υπάρχουν αμέτρητες, λαμαρίνες που μέσα τους κρύβουν ψυχή, δύσκολο να βρει κανείς πλέον. Ψυχή που σε κάνει να τις ερωτεύεσαι ξανά και ξανά, που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι βλέπεις εσύ που οι υπόλοιποι αγνοούν και στο τέλος της ημέρας χαμογελάς πονηρά ξέροντας πως μόνο εσύ ακούς τη βελούδινη φωνή της να σου ψιθυρίζει στο αυτί: «Σε θέλω…» γυρνώντας το κλειδί στη μίζα... Και συ της απαντάς: «Και γω, μωρό μου...» κουμπώνοντας πρώτη και χαιδεύοντας το δερμάτινο τιμόνι της. Είμαι άρρωστος, ρε... (Κατάθεση ψυχής ενός ερωτευμένου)