Τα ταξίδια που «θα» κάνουμε

Της Ελένης Χελιώτη (www.darkcaffeinematter.blogspot.com)

Οι περισσότερες είναι εικόνες, όχι ολόκληρες σκηνές. Αμέτρητα τούνελ μέσα από βουνά. Check points μιας διαδρομής που πήρε εβδομάδες να προετοιμαστεί. Θυμάμαι τη μητέρα μου να κρατάει ανοιχτό έναν πελώριο χάρτη προς τη μεριά του πατέρα μου. Εκείνος να ακουμπάει τον δείκτη του στο σύγχρονο «you are here» και να το αφήνει να γλιστράει στη διαδρομή.

Έστρεφα πάντα το κεφάλι μου αριστερά για να κοιτάξω έξω: δάση, πόλεις, χωριά, μονοπάτια, άγνωστα, πρωτόγνωρα, στην κεντρική Ευρώπη του 1988. Μόνο όταν φτάσαμε στα σύνορα Γερμανίας - Βελγίου συνειδητοποίησε ο πατέρας μου ότι το τσαντάκι με όλα μας τα διαβατήρια και όλα τα χρήματα ήταν τουλάχιστον 150 χιλιόμετρα πίσω, στην τελευταία μας στάση. Τα διαβατήρια βρέθηκαν, τα χρήματα όχι. Είχαμε ξεκινήσει από τη Νάπολη της Ιταλίας, όπου μέναμε τότε, και ο τελικός μας προορισμός ήταν οι Βρυξέλλες. Δύο παιδιά στο πίσω κάθισμα, 5 και 8 ετών, που είχαν ήδη μάθει να μη ρωτάνε αν φτάνουμε. Ένα χιονισμένο νυχτερινό τοπίο, αφιλόξενα παγωμένο, υπήρξε η θέα μου ένα βράδυ που δεν βρήκαμε ούτε ένα ελεύθερο δωμάτιο στο χωριό που είχαμε αποφασίσει να μείνουμε. «Δεν πειράζει, Γεωργία. Συνεχίζουμε», είπε ο πατέρας μου ενώ έστριψε πάλι τη μίζα.

Έχω περάσει ατελείωτες ώρες σε αυτοκίνητα, με ανύπαρκτο το στοιχείο της τεχνολογίας όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Έχω όμως εικόνες, και τρισδιάστατες αναμνήσεις στη φαινομενικά εκκωφαντική απουσία των GPS, tablet και smartphone. Εάν είχαμε οικόσημο σαν οικογένεια, η φράση «road trip» θα ήταν σίγουρα χαραγμένη πάνω σε αυτό. Θεωρώ πως οφείλω την καλή αίσθηση προσανατολισμού μου σε αυτά, όπως επίσης και την αγάπη μου για τα ταξίδια με το αυτοκίνητο.

Πλέον μετράμε το κόστος σε διόδια και βενζίνες, όπως και τον χρόνο σε στάσεις και ταινίες που έχουμε «φορτώσει» στα gadget μας. Πόσοι από εμάς μετράμε και λαχταράμε τις ώρες κουβέντας και τις καινούργιες προσλαμβάνουσες; Ο χρόνος ταξιδιού πλέον θεωρείται νεκρός, το αναγκαίο κακό για να φτάσουμε κάπου, και όχι ένα αναπόσπαστο και παραγωγικό κομμάτι της εμπειρίας.

Θυμάμαι να βγάζω τη ζώνη μου για λίγο για να δω με πόσα χιλιόμετρα ανά ώρα τρέχαμε. Ακόμα έχω την εικόνα της βελόνας να φλερτάρει τα 200 στον γερμανικό αυτοκινητόδρομο στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με μια λαδί Alfa Romeo 75. Θυμάμαι το χειρόφρενό της ήταν ένα Π. Θυμάμαι το road trip που κάναμε οι δύο μας με τον πατέρα μου από το Koblenz στο Μόναχο με μία Mercedes C-Class, το 1996. Είχε πάει για δουλειά και με πήρε μαζί του. Ακόμα γελάμε για το «θηρίο» που έβγαινε στη μικρή εκείνη πόλη μετά τις 8 το βράδυ και ερήμωναν οι δρόμοι.

Θυμάμαι να χαράζουμε 1.000 χιλιόμετρα καθημερινά για να φτάσουμε από το Βανκούβερ του Καναδά στο Ντένβερ του Κολοράντο των ΗΠΑ (φωτ.) σε λίγες μόνο ημέρες, το 1999 σε ένα κυπαρισσί Grand Cherokee. Θυμάμαι την 5χρονη τότε αδερφή μου να κοιμάται στα γόνατά μου ενώ εγώ, κοιτώντας πάλι αριστερά, αντίκριζα την ξερή έρημο της πολιτείας της Ουάσιγκτον, στο δρόμο μας για το Σολτ Λέικ Σίτι. Θυμάμαι, διασχίζοντας τη μεγαλύτερη ευθεία χωρίς ορίζοντα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου, να βγαίνει από το πουθενά μιας ερήμου ένα περιπολικό και να μας σταματάει για υπερβολική ταχύτητα. Θυμάμαι τον πατέρα  μου να γελάει και να ρωτάει τον officer από πού ήρθε. Μας έκοψε κλήση. Νομίζω την έχουμε ακόμα. Θυμάμαι να μη φτάνουμε ποτέ στο Σολτ Λέικ Σίτι λόγω ενός τυφώνα και να περνάμε το βράδυ σε μια ναυτική βάση.

Και φτάνουμε στο αναπόφευκτο τώρα. Είμαστε το όραμα του Δαρβίνου με τα Google maps μας, τα Viamichelin μας, τα Infotainment μας, και όλες τις πιθανές οθόνες στις οποίες τα προβάλλουμε. Πιο εύκολα, πιο άμεσα, πιο γρήγορα, πιο ξεκούραστα από ποτέ. Ιδανικά, όλα αυτά μαζί δημιουργούν μια ουτοπία για τον ταξιδιώτη. Ρεαλιστικά πότε ήταν το τελευταίο road trip που κάναμε κατ’ επιλογήν; Που δεν σιχτιρίσαμε για κάποιο παράγοντα που μας το χάλασε; Που οδηγούσαμε μονάχοι γιατί ο συνοδηγός αντί για co-pilot ήταν ένας ακόμα επιβάτης; Για πείτε μου, θυμόμαστε; Και εάν όχι, ποιο είναι το κόστος;

Η τεχνολογική αφθονία και ευημερία πρέπει να είναι το έναυσμα, το ξεκούνημα από την καρέκλα, το εισιτήριο απόλαυσης, η ασφαλής αρχή μιας περιπέτειας. Τα ταξίδια είναι κάτι παραπάνω από διακοπές, ξεκούραση και φυγή. Είναι εμπειρίες, εγκεφαλικές φωτογραφίες που θα μας συνοδεύουν μια ζωή. Είναι καινούγιες προσλαμβάνουσες, γνώση, ελευθερία. Είναι ένας νέος ανεξερεύνητος κόσμος που μας περιμένει να τον ξεζουμίσουμε. Φύγαμε, λοιπόν;

Η επόμενη δική μου εξόρμηση που οργανώνω, θα είναι στο μνημειώδες πέρασμα στους Δολομίτες, το θρυλικό Stelvio Pass! Το δικό σας;