Οι πρώτες μας φορές...

Της Ελένης Χελιώτη (www.darkcaffeinematter.blogspot.com)

---

Οι πρώτες φορές αναπόφευκτα συνδέονται με αλήθειες που ορίζουν τη ζωή μας. Οι σχετιζόμενες με το αυτοκίνητο, ακόμα περισσότερο! Γιατί περιέχουν μέσα τους την ελευθερία!

Γιατί περισσότερο; Μα γιατί σε οτιδήποτε χρησιμοποιήσαμε το αυτοκίνητό μας, ή αυτό των γονιών μας, ή του φίλου μας, ο σταθερός παρονομαστής είναι η ελευθερία! Γιατί ακόμα και μερικά μέτρα να κάναμε, η αίσθηση ελευθερίας που πηγάζει από τη χρήση των κάθε είδους οχημάτων, επικοινωνεί αποκλειστικά και μόνο με την «από-δραση»…

Οι πρώτες μας φορές. Πόσες ακόμα πρώτες έχουμε να ζήσουμε; Πόσες επιθυμούμε; Ή από κάποια στιγμή και μετά θεωρούμε ότι μας τελείωσαν; Ότι χάνουμε το δικαίωμα να τις αποκτήσουμε; Άκουγα τη γιαγιά μου να λέει, πολλά χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, «εγώ τώρα, παιδί μου, πόσο έχω ακόμα να ζήσω;» Ποια πρωτιά κυνηγήσαμε, όταν μιζεριάζαμε; Φτάνοντας τους κοινωνικά αποδεκτούς και μερικές φορές επιβαλλόμενους στόχους, γιατί παύουμε να αισθανόμαστε ότι δικαιούμαστε να διεκδικήσουμε;

Οι πρώτες μας φορές έχουν να κάνουν με την εξεύρεση καινοτομίας σε πολλούς τομείς. Η επιθυμία του ρίσκου, της υπέρβασης και του ανεξερεύνητου μας έχει φέρει εδώ σαν είδος. Η αντίσταση στη ρουτίνα και το μότο «μπορεί και καλύτερα...γρηγορότερα... πιο αποτελεσματικά» οδηγούν σε τεχνολογικές εφευρέσεις που λίγα χρόνια νωρίτερα φάνταζαν σαν θαύματα. Το εξωπραγματικό έχει γίνει οικείο, και το οικείο αυτονόητο. Εάν δεν ζούσαμε για τις πρώτες φορές δεν θα είχαμε φτάσει εδώ. Δεν θα είχε εβδομάδες πριν ο Elon Musk εκτοξεύσει έναν πύραυλο στο διάστημα μαζί με το προσωπικό του Tesla να παίζει στη διαπασών το «Space Cowboy» του David Bowie σε λούπα. Και εμείς δεν θα μπορούσαμε να το δούμε να «πλέει» στην τροχιά της Γης σε high definition.

Πολλά από αυτά που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας σήμερα οφείλονται στην υπέρτατη επιθυμία κάποιου να το ζήσει αυτό για πρώτη φορά. Να το δει να πραγματοποιείται μπροστά του επιτυχώς. Να υλοποιήσει μια ενδότερη ανάγκη για εξωτερίκευση ονείρου, για εκπλήρωση, η οποία λανθασμένα πιστεύουμε ότι είναι μεμονομένη, μονόπραττη και μοναδική. Κάθε βήμα παραπέρα είναι μια πρώτη φορά στο καινούργιο αυτό έδαφος. Κάθε όνειρο σηκώνει το πέλμα, κάθε ψέγμα αποφασιστικότητας το κρατάει σταθερά αιωρούμενο και κάθε λεπτό πειθαρχείας στη δουλειά που απαιτεί η προσπάθεια αυτή το φέρνει όλο και πιο δυνατά στο χώμα. Το ποσό σκόνης που θα σηκωθεί καθορίζει την ένταση και την ορμή του βηματισμού. Το σύννεφο σκόνης θα καθορίσει τον νικητή.

Ο παράγοντας μνήμη
Πάντα θυμόμαστε τις πρώτες μας φορές. Ακόμα και τις κακές. Ακόμα και αυτές που έχουν την ικανότητα να ματώνουν, χρόνια μετά που χαράχτηκαν. Υπάρχει μια μαζοχιστική νοσταλγικότητα που μας συνδέει με αυτές. Οι καλές παίρνουν τη μορφή φωτεινής σημαδούρας. Μιας σωσίβιας λέμβου πάνω στην οποία ξαποσταίνουμε, ακούγοντας το αγαπημένο μας τραγούδι, όταν τα προβλήματα δημιουργούν ένα τσουνάμι γύρω μας. Καταφύγια είναι και οι δύο. Η μία ανθρώπινα επώδυνη και αδύναμη, η άλλη υπεράνθρωπη και υπερβατική. Δεν είναι σχεδόν ποτέ βατές, αδιάφορες ή safe. Mα ακόμα και εαν είναι, θα μείνουν μέσα μας. Γι’ αυτό τις αναζητάμε. Γι’ αυτό προτιμάμε να περιμένουμε με ευλάβεια την πραγματοποίησή τους στο πλαίσιο της αυθεντικότητας που θα προσφέρουν απλόχερα.

Το πρώτο μοντέρνο αυτοκίνητο εφευρέθη από τον Karl Benz το 1885. Το πρώτο αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής ήταν το μοντέλο Τ της Ford, το 1908. Το πρώτο δίπλωμα οδήγησης σε γυναίκα στις ΗΠΑ δόθηκε τη 1η Ιανουαρίου του 1900, και μόλις τον επόμενο μήνα θα επιτραπεί στις γυναίκες της Σαουδικής Αραβίας να οδηγούν… Ναι. Σωστά διαβάζετε… Μόλις πριν τρία χρόνια είχε γίνει σούσουρο στην αραβική χώρα, όταν η Aziza Yousef οδήγησε σε αυτοκινητόδρομο έξω από το Ριάντ, για να καταδείξει την τόλμη, αλλά και το φλερτ με την ελευθερία!

Δείτε: Μπορεί το άρθρο να επιμελείται τη γοητεία της «πρώτης φοράς», αλλά ακόμα και στις ημέρες μας οι «πρώτες φορές» μας απασχολούν…

Αυτοκίνητα που οδηγούνται μόνα τους, αυτοκίνητα που τα μοιραζόμαστε, αυτοκίνητα που θα τρέχουν σε αγώνες χωρίς οδηγό… Και έχουμε ακόμα πολλά να δούμε…

Όταν κοιτάμε όμως μια πρωτιά όντας έξω από τον χορό, τείνουμε να αμελούμε το τι προηγήθηκε. Δηλαδή, το ότι αυτό υπήρξε κάποτε μόνο σαν σκέψη, και μετά σαν τόνους προσπάθειας και ώρες εργασίας. Οι πρώτες φορές αναπόφευκτα συνδέονται με αλήθειες που ορίζουν τη ζωή μας.

Η πρώτη φορά που οδηγήσαμε αυτοκίνητο, η πρώτη που νιώσαμε άνετα πια μέσα σε αυτό, η πρώτη φορά που κάναμε σεξ, η πρώτη φορά που μια ιστορία μας άγγιξε, η πρώτη φορά που καταφέραμε κάτι μόνοι μας και κοιτάξαμε γύρω μας ελπίζοντας κάποιος να το είδε για να μοιραστούμε τη χαρά μας. Και όταν εντέλει δεν υπήρχε κανείς… αισθανθήκαμε μια παράξενη ανακούφιση. Και όταν αυτό το ανθεκτικό χαμόγελο ικανοποίησης προκάλεσε την ερώτηση «τι συμβαίνει;», πήραμε μια δεύτερη, κρυφή, φαινομενικά ανεξήγητη ικανοποίηση να απαντήσουμε «τίποτα, απλά κάτι σκέφτηκα».

Στο 2018 όπου τα προσωπικά δεδομένα προβάλλονται σε κοινή θέα απερίσκεπτα και προκλητικά, η ευτυχία (και σίγουρα όχι η διασκέδαση) παραμένει το μόνο κρυφό καταφύγιο. Οι πρώτες φορές όμως έρχονται σε άμεση και αιματηρή σύγκρουση με το σύγχρονο μενταλιτέ (τη μάστιγα ουσιαστικά, κατ’ εμέ) του βολέματος και της ρουτίνας ή του γνωστού comfort zone.

Μόνο εάν καταφέρουμε και σπάμε, έστω παροδικά, τις αλυσίδες του γνώριμου, στάσιμου, οικείου, γνωστού και ασφαλούς, θα μπορέσουμε να χαρίσουμε στον εαυτό μας λίγες ακόμα πρώτες φορές. Δηλαδή, μόνο εαν αποδεχθούμε επιτέλους ότι τούτη εδώ δεν είναι η πρώτη ζωή, αλλά η μόνη (γαμώτο).