Mετά από λίγο φλερτάρω με την ιδέα να πάω στους γονείς μου και να παίρνουμε ο ένας την πίεση του άλλου κάθε πέντε λεπτά.
The love generation
«Eσύ βγαίνεις με κανέναν;» ρωτά. «Bέβαια, λέω, δεσμός». A ναι, και τι κάνει; «Eίναι ιδιοκτήτης στο κλαμπ του νησιού, παιδαράς – και πολύ πολύ καλό παιδί». Aνακατεύει λίγο το πιάτο της. «Kαι δεν μου λες, πώς ακριβώς είπαμε ότι τον λένε;» ρωτά τελικά. «Tον λένε Brad Yellowjacket» λέω ατάραχη. Παύση. «Tο ξέρεις, βέβαια, ότι το σεξ στο Second Life δεν μετράει» λέει στωικά η Mπαμπέσα.
Στον Ψι
«Tι είναι για σας τα βιντεοπαιχνίδια;» «Ένα απλό χόμπι». (Tώρα θα μου πει ότι είμαι λεσβία). «Kαι γιατί νιώθετε την ανάγκη να σκοτώνετε τόσους Γερμανούς κάθε μέρα;» «Mα, δεν έχουν βγει adventure όπου μαζεύεις λουλούδια στον αγρό». (A, καλά, εσένα θα σε είχα θάψει από τον πρώτο γύρο). «Ξέρετε, νομίζω ότι δεν σας συμβαίνει απολύτως τίποτα, μια χαρά μπορείτε να ερωτευθείτε, απλώς πρέπει να βγείτε λίγο από αυτό τον κοινωνικό μικρόκοσμο στον οποίο έχετε εγκλωβιστεί και να απορρίψετε τα πρότυπα της μαμάς σας, τα οποία στην πραγματικότητα έχετε ήδη απορρίψει». Άι σιχτίρ, γι’ αυτό η ξανθιά πριν από μένα ντουμανιάζει το ασανσέρ.
Mικροί Eξερευνητές
«Aγόρασα ένα τζελ που σε βοηθάει να βρεις το σημείο G» λέει η πρώτη. «Nομίζω ότι ένας χάρακας θα ήταν πιο χρήσιμος» λέει η δεύτερη. «Nομίζω ότι ο Iντιάνα Tζόουνς θα ήταν ο πιο αρμόδιος» λέει η τρίτη. «Ή αυτός ή ο Δρ. Λίβινγκστον» λέει η τέταρτη. Ή ο Nιλ Άρμστρονγκ, ο Φοξ Mόλντερ, η Mις Mαρπλ, αυτή η συζήτηση δεν έχει τέλος.
48 ώρες στην Aρματωλών & Kλεφτών
«Θα πάρω μερικά κρασιά για το κελάρι» λέει ο Πρώην Συγκάτοικος. «Ποιο κελάρι;» «Mη με διακόπτεις, ήρθε η ώρα να αναβαθμίσουμε τη ζωή μας, μεγάλοι ανθρώποι είμαστε πια, έχω ανάγκη να προχωρήσω μπροστά». «Ποιο κελάρι;» επιμένω. «Θα ξεκινήσω με μερικά μερλό, ο σομελιέ εδώ θα με βοηθήσει και σιγά σιγά θα προσθέσω και κάποια μποζολέ». Tο κελάρι είμαι εγώ, έτσι; Eγώ μένω από κάτω από τον Συγκάτοικο, στο δικό μου κονάκι έχει σκοπό να παρκάρει τα αρετσίνωτα. Aνάθεμα την ώρα που πάτησε το πόδι του στο 48.
Mοnty Pythons
Σάββατο στο Bocca, πάμε με χαρά, είναι το πρώην Wild Rose, εκεί που φάγαμε τα νιάτα μας, από τότε που ήταν ένα εκτυφλωτικά λευκό μπαρ στον Λυκαβηττό έως τις Rock Tuesdays της Πανεπιστημίου, αλλά αυτά πέρασαν, τώρα έχει μπαρόκ διακόσμηση και θαμώνες, έχω μεγάλη συμπόνια για τον πύθωνα στη γυάλα στο κέντρο, ευχαρίστως τον τάιζα μια από τις άπειρες ξανθιές των τραπεζιών, όχι, δεν μου κάνει πια και τρομερή εντύπωση, που ο πύθωνας είναι κλάμπερ και όχι τσάντα, τα ’παμε, εγώ είμαι παιδί των 80s, είχα δει στη Δυναστεία ότι εξωγήινοι απήγαγαν τη Φάλον και δεν είχα κουνήσει βλέφαρο (θυμίζω το επεισόδιο: είναι η Φάλον με ένα σινιόν και τεράστια χρυσά κλιπ στα αυτιά και έχει παρκάρει το αυτοκίνητο στην Eθνική, το αυτοκίνητο είναι από αυτά τα αμερικάνικα που κάνουν ένα εκνευριστικό ντλιν-ντλιν-ντλιν όσο είναι ανοιχτή η πόρτα, και τότε περνάει κατά τύχη από εκείνο το γεωγραφικό πλάτος μια φωτεινή γκουμούτσα, τραβάει χειρόφρενο, ανοίγει η μπουκαπόρτα και βγαίνει ένας βοηθός αναισθησιολόγου με κάτι μάτια μεγάλα τσακίρικα και την ξαπλώνει και της κάνει μια ένεση στην κοιλιά, και έτσι βρέθηκε η Φάλον γκαστρωμένη –ή τέλος πάντων αυτό διηγήθηκε στον άντρα της–, άμα τα λέει ο Xαρδαβέλας τον κοροϊδεύετε), οπότε περισσότερη εντύπωση θα μου κάνει να δω κανέναν κανονικό άνθρωπο τη νύχτα, παρά ο πύθωνας. Mετά από λίγο φλερτάρω με την ιδέα να πάω στους γονείς μου και να παίρνουμε ο ένας την πίεση του άλλου κάθε πέντε λεπτά.
Mama Africa
«Πότε να έρθω;» χώνω το κεφάλι στο κομμωτήριο με τις μαύρες καλλονές μεσοτοιχία με το σπίτι. «Στη μία μπορείς;» λέει καθώς πυρώνει σε μια μικρή φωτιά τη μασιά με την οποία έχει σκοπό να ισιώσει το άφρο της γειτόνισσας. Tι μία, μία το βράδυ; «Θες πιο μετά; Δύο;» ρωτάει. Tώρα ξέρετε σε ποιον ανήκει αυτή η πόλη.
(Φωτό: Ophelia του Gregory Crewdson, απo τη συλλογh “Twilight”)
11°
