Λοιπόν, φωνούλα μου, μ’ αρέσει ο Μπεγλίτης της Άμυνας, τον βλέπω τώρα στο καντράν και με ψήνει που είναι κουλ, σεμνός και όχι επιτέλους χαζοαμερικανιά, γιατί βλέπω πολύ βογκ στους ανασχηματισμένους. Αν ο Μπεγλίτης είναι το νέο Πασόκ, είναι Πασόκ που ελπίζει και είναι Έλλην. Όλα τ’ άλλα κουκουρούκου – α, κι ο Τατούλης Πασόκ;;; Και του Μπεγλίτη δεν του αρέσει αυτό, ακούω! Κι αυτό παρόλο που ο Τατού είναι φαν μου –το λέω–, μ’ αρέσει ο Μπεγλίτης, αλλά που λέει την αλήθεια μ’ αρέσει πιο πολύ. Μπράβο, Κορίνθιος ο Μπεγλ και πολύ τζέντλεμαν. Αγοράζω!!!
Με βρίζουν πολλοί που εκτιμώ ότι η Άννα (Ραγκούση) θα δουλέψει καλά στο πόστο της. Εύκολη η ειρωνεία και το κουτσομπολιό κομμωτηρίου στους ημιενήμερους σαλονάτους της δεξιάς όλων των κομμάτων –μη χέσω– καθώς και στα τεράστια πανεπιστημιακά στοματάκια που –αλίμονο– θέλανε κι αυτή τη θεσούλα; Και είναι πολλά αυτά τα στοματάκια που ’χουν κάνει σύχρηστα τα πανεπιστημιάκια –ναι–, μου το επιβεβαίωσε η κυρία Γιαννάκου σε συνέντευξη που της πήρα για τα «ΝΕΑ», μετά χαράς το έκανα γιατί την εκτιμώ –εννοείται– κι έμαθα πολλά απ’ αυτή την ωραία συνάντηση στην Αίγλη του Ζαππείου (καθίσαμε έξω γιατί κι εγώ και η κυρία Μαριέττα καπνίζαμε –αχ, παιδιά–, ακόμα κι η κυρία Μαριλίζα –ειδικά τώρα που άλλαξε υπουργείο– το ψιλοαποτάσσει ότι είναι έργο της, λέει «τι να έκανα, ήμασταν υποχρεωμένοι». Από ποιον; Από τη σκατοΕΟΚ, θα απαντήσω εγώ, γι’ αυτό έχουν ξαμολυθεί στις τηλεοράσεις οι επιτετραμένοι, ε, λοιπόν, ΑΝΥΠΑΚΟΗ, αυτό κάνει όλη η Ευρώπη και επίσης έχουν βρεθεί τρελές πατέντες, ο Έλληνας δεν θα βρει κι άλλες;
Λοιπόν εκεί στην Αίγλη (μέσα) ήταν ο κύριος πρωθυπουργός με τον κύριο Γερουλάνο και τον κύριο Χυτήρη και μιλούσανε ήσυχα, αυτό που πράγματι μ’ εντυπωσίασε είναι ότι ο πρωθυπουργός όταν έφυγε ήταν ένας κανονικός, ακολούθησε μια τυπική φρουρά τρεις άνθρωποι κανονικοί, ήταν με το πουκαμισάκι του, χαιρέτησε δύο ανθρώπους και μπήκε στ’ αμάξι. Ακούω καλά λόγια για τον Γιώργο τον πρωθυπουργό μας και το χαρακτήρα του από φίλους που τον συναναστρέφονται πιο στενά, που μου λένε ότι την έχει δει πατριωτικά να τη βγάλουμε «καθαρή», κι έχω να τον ενημερώσω ότι οι διαπλεκόμενοι, οι από πάντα και παντού, έχουν καβατζώσει θεσούλες τύπου ακίνδυνες κι ετοιμάζονται να διευκολύνουν να ανταλλαχτεί κάτω απ’ το τραπέζι κρατική ιδιοκτησία αντί πινακίου φακής – που θα πέσει πολλή φακή φέτο, αποφύγετε το βράδυ, πέφτει βαριά. Ξέρω τουλάχιστον δύο περιστατικά και δεν θα τα ονομάσω γιατί δεν έχω καμία δουλειά μ’ αυτά τα πράγματα, δεν με απασχολεί πόσα σπίτια έχουν οι πολιτικοί, είναι μεγάλος μπελάς τα σπίτια. Μου φτάνει που ’χω ένα και μικρό και που νιώθω και καλά, το νιώθω ότι η μούφα φέτο θα πάει περίπατο που ο Ξυδάκης θα παίξει στο Παλλάς, μ’ αρέσει που ο Παπαϊωάννου θα κάνει τον Καβάφη της Πλάτωνος, μου πολύ αρέσει που ο Μαστοράκης θα κάνει τον Κουμανταρέα, μ’ αρέσει με την Κονιόρδου που το ’κανε διασκευή ο Άκης Δήμου, μ’ αρέσει που ζει ο Θεοδωράκης και τα χώνει, μ’ αρέσει που δεν είμαστε όλοι ξεπουλημένοι, μ’ αρέσει που μου ’ρχεται ένας χειμώνας καλλονός, φτωχός πολύ κι αγαπησιάρικος, γιατί στη φτώχεια φαίνεται η αγάπη, άστε το κάτω, είναι τίτλος τραγουδιού, είμαι μες στα τραγούδια τώρα, μετά τον «Δικαιόπολι» αποστολή εξετελέσθη.
Ευχαριστώ για όλα όλους όσους ασχολήθηκαν, οι ηθοποιοί να μην ανησυχούν, ΔΕΝ θα το ξανακάνω εύκολα, τους αγαπώ περισσότερο τώρα που είδα τι τραβάνε, και θα κλείσω την εκπομπή μου μ’ ένα τραγουδάκι που έγραψα για κάποιον που με τσάντισε κι αντί να αρχίσω να στενοχωριέμαι, είπα μέσα μου κάν’ την τσαντίλα τραγουδάκι. Σας το χαρίζω με χαρακτηριστική άνεση για κάθε χρήση:
Μια Κυριακή με πίκρανες/ μα ήρθε κι η Δευτέρα/ και φύγανε τα λόγια σου/ σαν σκόνη στον αέρα
Και τώρα που κατάλαβα/ πως πλέον δεν πηδιέσαι/ σε συγχωρώ και σε ρωτώ/ γιατί δεν μου γαμιέσαι;
14°
