1) Μετά την πρώτη μέρα του χρόνου τα χριστουγεννιάτικα δέντρα μοιάζουν μελαγχολικά. Ο καιρός τους πέρασε, θα τα έχουμε μαζί μας λίγες μέρες ακόμα με αυτή τη γνώση. Η Πρωτοχρονιά, όμως, διαρκεί πολύ. Μας δίνει ευκαιρίες –κάθε μέρα– να βάλουμε σε εφαρμογή τους στόχους μας για τη νέα χρονιά. Ας ξεχάσουμε όσα δεν πετύχαμε την πρώτη μέρα του 2025, ζαλισμένοι από τη μέθη της γιορτής, κι ας επικεντρωθούμε στη δεύτερη, στην τρίτη… στη μέρα που ξεκινάει κάθε πρωί: στο σήμερα.
2) Την πρώτη μέρα του χρόνου είδα στην ανάρτηση του Πάρι μια ευχή που δεν την είχα σκεφτεί και μου άρεσε. Λέμε «με Υγεία και Αγάπη!» και πράγματι είναι τα πιο ουσιαστικά, όμως για σκεφτείτε: «με θάρρος!». Με θάρρος απέναντι στους περιορισμούς που βάζει ο καθένας στον εαυτό του, απέναντι στους φόβους μας, στα πράγματα που βολευόμαστε και στις συνήθειές μας, στα comfort zone μας, αλλά και στις ατυχίες της ζωής που πέφτουν πάνω μας και μας τσακίζουν. Ο καιρός που έρχεται είναι γεμάτος ευκαιρίες, μη χάνουμε αυτή την πίστη, όμως δεν είναι άπειρος: με θάρρος, δηλαδή μια ώρα αρχύτερα.
Λέμε «με Υγεία και Αγάπη!» και πράγματι είναι τα πιο ουσιαστικά, όμως για σκεφτείτε: «με θάρρος!
3) Γράφω ατυχίες και σκέφτομαι, τι είναι η τύχη; Εμείς δεν τη φτιάχνουμε; Μέχρι ποιο σημείο; Ισχύει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο; Ή μήπως όλα είναι τυχαία; Μήπως πάνω στην τύχη χτίζουμε όλη μας τη ζωή; Ακόμα και τώρα, αυτή τη στιγμή, αποφασίζουμε πραγματικά; Επιθυμούμε συνειδητά; Ας το σκεφτούμε λίγο, υπάρχει κάτι πιο ευμετάβλητο και τυχαίο από αυτό που είναι κάθε στιγμή η όρεξή μας ή ακόμα-ακόμα κι η απόφασή μας; Εκτός κι αν το κάνουμε να μην είναι, στο μέτρο του δυνατού. Να ένας στόχος ζωής: πώς δεν θα είμαστε έρμαια της άγνοιάς μας και της αλυσίδας των πραγμάτων γύρω μας. Με κατανόηση ότι είμαστε άνθρωποι μικροί, με αδυναμίες – εμείς, κι οι άλλοι. Έτσι μπορούμε μόνο να μας αγαπάμε, κι έτσι μπορούμε να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να είμαστε γενναιόδωροι.
4) Να ένας λόγος να ακούμε κάποιον άλλον όταν κάτι μας λέει. Γιατί όχι; Ποιος δεν θέλει να γίνει καλύτερος; Ποιος δεν θέλει καθρέφτες στο ξένο βλέμμα; Γιατί να πεις όχι σε κάτι που δεν γνώριζες, που δεν είχες σκεφτεί; Σε μια άλλη ιδέα;
Αν «ξέρουμε πού βρισκόμαστε», τότε μπορούμε να είμαστε λίγο περισσότερο ήσυχοι.
5) Εκτός κι αν «ξέρουμε πού βρισκόμαστε». Το διάβασα σε ένα βιβλίο αυτές τις μέρες: Αν «ξέρουμε πού βρισκόμαστε», τότε μπορούμε να είμαστε λίγο περισσότερο ήσυχοι. Ακόμα και αν δεν έχουμε βρει τα πατήματά μας, ακόμα κι αν δεν είμαστε εκεί που θα θέλαμε. Άλλοτε θα το διατύπωνα: «να είμαστε στον εαυτό μας». Δεν είναι εύκολο, αλλά να ένας ακόμα ωραίος στόχος για τη ζωή μας, γιατί όχι και για τη νέα χρονιά; Κάθε νέα χρονιά ανοίγει παράθυρα ευκαιρίας – ο χρόνος που έρχεται είναι το πιο αισιόδοξο πράγμα στον κόσμο.
6) Όπως και να έχει, το να ακούμε παραμένει αρετή. Στόχος: όταν μου λέει κάποιος κάτι, ειδικά κάποιος που εκτιμώ (αν και όχι απαραίτητα), ακούω. Πώς θα κρίνω αλλιώς; Πώς θα γίνω καλύτερος; Το «να ακούς», για κάποιους ανθρώπους, είναι το πιο δύσκολο πράγμα, γιατί οι άνθρωποι που «δεν ακούνε» δεν το καταλαβαίνουν ότι τους συμβαίνει. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να αλλάξεις κάτι που δεν καταλαβαίνεις ότι κάνεις. Να ένας «φουλ» χρήσιμος στόχος: να αντιληφθούμε τι δεν καταλαβαίνουμε ότι κάνουμε. Τα τυφλά μας σημεία.
7) Να ένα θάρρος που σπάνια εξασκούμε: το να λέμε στους άλλους αυτό που βλέπουμε. Κι ένα άλλο: το να δεχόμαστε να μας λένε οι άλλοι αυτό που βλέπουν. Αυτοί είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας, αυτές είναι οι πιο στέρεες σχέσεις, οι πιο χρήσιμες, που μας αλλάζουν και μας προχωράνε. Ας είμαστε χρήσιμοι.
8) Λέμε «Υγεία από όλα», αλλά την αφήνουμε στην τύχη της. Με την επαφή που (δεν) έχουμε με το σώμα μας και τις ανάγκες του. Τρώμε όταν πεινάμε; Απολαμβάνουμε το φαγητό; Συνειδητοποιούμε πότε χορτάσαμε; Συναισθηματικό φαγητό, αυτή η μάστιγα. Το περιορίζουμε, να ένας ωραίος στόχος για το 2025. Γινόμαστε πιο συνειδητοί στο τι συμβαίνει μέσα μας, στην ψυχή και στο σώμα. Μαζί με την άσκηση, τρεις φορές την εβδομάδα, υγιείς και ευτυχισμένοι.
Το να είμαστε συνειδητοί είναι το πιο γοητευτικό πράγμα.
9) Το να είμαστε συνειδητοί είναι το πιο γοητευτικό πράγμα στον κόσμο. Παρόντες την ώρα εκείνη. Κάθε ώρα. Όταν κλείνουμε ένα ντουλάπι, όταν βολεύουμε τα πιάτα, όταν ακουμπάμε στο τραπέζι ένα ποτήρι, όταν κάνουμε μπάνιο, όταν τρώμε, όταν περπατάμε, όταν σχετιζόμαστε… κάτι που έμαθα φέτος είναι ότι κάθε στιγμή μέσα στη μέρα μας μπορεί να είναι μια στιγμή διαλογισμού. Είναι αυτή η καινούργια λέξη, mindfulness, μια μορφή αντίστασης σε ό,τι έχει τη δύναμη να πάρει τον έλεγχο της σκέψης μας και να μας δημιουργεί διάσπαση προσοχής. Δεν είναι εύκολο, έτσι που είμαστε κολλημένοι στις οθόνες, αλλά (μπορεί να) είναι ο στόχος. Υπάρχουν τρόποι. Πρώτα καταλαβαίνεις ότι κάτι είναι σημαντικό, μετά αρχίζεις και το ψάχνεις. Κι όταν ψάχνεις, βρίσκεις.
10) Να τι σκέφτηκα το 2024, που το κρατώ για το 2025 και για πάντα: να αποκτούν οι λέξεις περιεχόμενο. Πώς; Με τα ταξίδια (η γεωγραφία). Με τα βιβλία (ολόκληροι κόσμοι, ιδέες). Με τις εμπειρίες. Με το να είμαστε ανοιχτοί στις αλλαγές. Με το να είμαστε ανοιχτοί στους άλλους, αυτούς που επιλέγουμε κάθε στιγμή. Να αποκτούν οι λέξεις περιεχόμενο. Για παράδειγμα, η λέξη «φιλία»: να αποκτούν περιεχόμενο σημαίνει να διευρύνεις το νόημά τους και να τις εξασκείς. Αν εξαιρέσουμε τα βιβλία, που είναι προσωπική υπόθεση, οι άλλοι είναι απαραίτητοι σε αυτή τη διαδικασία του να αποκτούν οι λέξεις βάρος και νόημα. Τίποτα λιγότερο αυτονόητο, θέλει δουλειά.
Το «10 πράγματα» ήταν τυχαίο. Θα μπορούσαμε να βρούμε 100. Δεν είναι ακριβώς πράγματα. Είναι πράγματα που έχουμε σκεφτεί ότι μας λείπουν, ή που έχουμε κατακτήσει και θέλουμε να τα μοιραστούμε με τους άλλους, ή που θεωρούμε αναγκαία για να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο με όλο και περισσότερους κινδύνους που δεν αντιλαμβανόμαστε καν. Μακάρι το 2025 να είναι μια καλή χρονιά, με πίστη σε όσα υπάρχουν εκεί έξω αλλά και μέσα μας. Θα τα φτιάξουμε όλα, όλα θα πάνε καλά!
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου «Η Γραφειοκρατικοποίηση του Κόσμου στη Νεοφιλελεύθερη Εποχή» της Beatrice Hibou που κυκλοφορεί σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Πλήθος (2024)
15°
