Γιατί δεν πήγα στους Coldplay

Δεν ενδιαφέρθηκα στιγμή για τους Coldplay. Δεν αισθάνθηκα καμία υπερηφάνεια για τον Τεντόγλου, τουλάχιστον τέτοια που να νιώσω πως πρέπει να την εκφράσω. Δεν μπορώ να το κάνω. Και ούτε θέλω. Όπως δεν θέλω και δεν μπορώ να δω τα φιλμ ή τις σειρές που ενθουσιάζουν όλο τον κόσμο. Ή τα must καινούργια βιβλία. Δεν θέλω, και δεν μπορώ. Και δεν θα το κάνω. Κανένα must, ποτέ.

Είναι από κάποιου είδους εστετισμό άραγε; Όχι, για όνομα, δεν είναι. Εάν δω εκείνη την ταινία που σπάει ταμεία ή εκείνη τη σειρά για την οποία μιλούν όλοι, θα αισθάνομαι συνέχεια πως είμαι σε έναν κλειστό χώρο μαζί τους. Μαζί με όλους. Σε ένα δωμάτιο από όπου δεν μπορώ να ξεφύγω, και όπου, αναγκαστικά, θα πρέπει να τους συναναστρέφομαι, να τους ακούω, να αγκαλιάζομαι μαζί τους και να κάνω χειραψίες. Και, για μένα, αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να μου τύχει «κοινωνικά».

Νιώθουν όλοι ενθουσιασμένοι με κάτι; Με μια κοινή εμπειρία; Μπράβο τους. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω, νιώθω τα ακριβώς αντίθετα με αυτούς: θέλω να τρέξω μακριά. Τα πλήθη, η κοινή συνισταμένη, η κοινή χαρά, η κοινή γνώμη, όλα αυτά είναι πράγματα που μου βαραίνουν την καρδιά με ένα μεγάλο σιδερένιο κούτσουρο.

Ως εσωστρεφής, βρίσκομαι συχνά συναισθηματικά αποκομμένος από γεγονότα που προκαλούν έντονες αντιδράσεις στους άλλους. Κι αυτό είναι καλό.

Οι εσωστρεφείς βρίσκουν ενέργεια στη μοναξιά, και αντιθέτως στραγγίζονται σαν σφουγγάρια που τα στύβεις από τις μεγάλες κοινωνικές συγκεντρώσεις, και από τα κοινά αισθήματα. Εκεί όπου το πρόσωπο αφήνει την αυτοτέλειά του στην άκρη και γίνεται ένα με τους υπόλοιπους, ο εσωστρεφής θέλει να κρατήσει το κεφάλι του και με τα δυο του χέρια για να μην του πέσει κάνα κομμάτι και το χάσει, για να μην το πατήσουν οι άλλοι με τα παπούτσια τους.

Είναι οι εσωστρεφείς αντικοινωνικοί ή δυστυχισμένοι; Όχι, δεν είναι. Απλώς δεν μπορούν τις κοινές χαρές, ή την κοινή οργή ή θυμό, τον κοινό ενθουσιασμό, ή οτιδήποτε κοινό και μαζικό. Κατά τα άλλα, είναι μια χαρά.

Πολύ συχνά, οι εσωστρεφείς έχουν διαφορετικά συναισθηματικά ερεθίσματα. Ενώ οι εξωστρεφείς κατακλύζονται από ενέργεια σε μια συναυλία ή στο γήπεδο ή αλλού, οι εσωστρεφείς βρίσκουν χαρά και ενθουσιασμό σε πιο ήσυχες, πιο μοναχικές δραστηριότητες. Ακόμη και στο γήπεδο, τείνουν να συνομιλούν με τον εαυτό τους περισσότερο, παρά με την ωραία μάζα των υπολοίπων.

Λίγη προσοχή εδώ: τα συναισθήματα των εσωστρεφών είναι εξίσου βαθιά με των υπολοίπων, αλλά σε διαφορετικά πλαίσια. Η ντοπαμίνη δεν είναι η καλύτερή τους φίλη, ιδίως όταν την πίνουν από το ίδιο ποτήρι με τους άλλους. Δεν συγκινούνται απαραιτήτως από έναν ήσυχο περίπατο στη φύση, δεν είναι η Τζέιν Όστιν, δεν τους λες ακριβώς και snowflakes, αλλά σίγουρα δεν αισθάνονται άνετα σένα πολύβουο πάρτι.

Οι εσωστρεφείς επεξεργάζονται εσωτερικά τα συναισθήματά τους και έχουν άλλους τρόπους να νιώθουν ενσυναίσθηση, διαφορετικούς, μια στάλα πιο ζεν.

Αν υπάρχουν κοινωνικές επιπτώσεις εξαιτίας όλων αυτών; Ασφαλώς. Μπόλικες. Ε τι να κάνουμε τώρα; που έλεγε και ο Κατέλης. Έτσι πάνε αυτά. Δεν θα πάμε στους Coldplay. Ούτε στα εγκαίνια της γκαλερί που άνοιξε στη γειτονιά μας. Δεν θα δούμε εκείνη τη σειρά που τα σπάει και δεν θα μπορούμε να μιλήσουμε ή να γράψουμε γι’ αυτήν. Δεν θα αισθανθούμε υπερήφανοι που πήδηξε τόσο μακριά ο Τεντόγλου. Ούτε θα νιώσουμε πως πηδήξαμε μαζί του. Γιατί βέβαια δεν πηδήξαμε μαζί του.

Πειράζει; ΟΧΙ, δεν πειράζει. Είναι μια χαρά. Μας αρέσει. Μας φτάνει. It’s a peaceful life.

Και η εξωστρέφεια είναι μια χαρά τρόπος να βιώσει κανείς τον κόσμο. Νιώθεται. Αλλά δεν είναι για όλους. Δεν πειράζει να νιώθουμε διαφορετικά. Βασικά, μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει ο κόσμος των ανθρώπων. Δεν είμαστε μυρμηγκοφωλιά.