#wellbeing: Η απατηλή ψευδαίσθηση της εταιρικής ευημερίας

«Δεν πάει πιο γρήγορα;», με ρώτησε κοιτάζοντας το τρίχρονο παιδί μου και τα «κοντά πόδια» του. «Όχι δυστυχώς μέχρι τόσο μπορεί να πάει, δεν πιάνει μεγαλύτερη ταχύτητα. Αν θες φύγε μπροστά, μη σε κρατάμε πίσω και χαλάσεις τον χρόνο σου».

Έφτιαξε το καπελάκι με το λογότυπο της εταιρείας και έτρεξε μπροστά με τα ολόλευκα αθλητικά παπούτσια και τα ειδικά ρούχα, εμφάνιση αντάξια για συμμετοχή σε τελικό 100 μέτρων ταχύτητας.

Το σκηνικό είναι ιδανικό, ένα όμορφο βουνό της Αττικής, ημέρα ηλιόλουστη και ώρα πρωινή. Οικογένειες, νέοι, λιγότερο νέοι και πιο ώριμοι, με τα αθλητικά τους ήρθαν να απολαύσουν τη φύση να κάνουν έναν περίπατο, να γυμναστούν. Με την εταιρεία. Με τους συναδέλφους. Η εταιρική επωνυμία άψογα συνυφασμένη με την υπαίθρια αναψυχή.

Καθώς παλεύω να διατηρήσω ένα χαμόγελο και να είμαι κοινωνική, κόντρα στο αίσθημα ότι η εθελοντική συμμετοχή (αλλά ουσιαστικά υποχρεωτική) δεν ευνοεί τα ήδη ξεχειλωμένα προσωπικά μου όρια, βρίσκω τον εαυτό μου μπλεγμένο σε έναν λεπτό χορό συμβιβασμού και αυτοσυντήρησης. Θα κάνω λίγη υπομονή, θα κρατήσω θετική στάση και θα είμαι κοινωνική.

Η πραγματικότητα: Ξύπνησα με νεύρα και αναρωτήθηκα «γιατί σαββατιάτικα;» Σήμερα η εταιρεία θα κάνει τικ στο κουτάκι για wellbeing, εθελοντισμό, περιβάλλον και bonding. Επίσης, θα αυξήσει τα νούμερα που θα βάλει στον ετήσιο απολογισμό για τα παραπάνω. Αναρωτιέμαι γιατί βάζω τον εαυτό μου στη διαδικασία να με κρίνουν, όχι μόνο για τις επιδόσεις μου σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και σαν μητέρα και για τα επίπεδα ευεξίας μου. Επίσης μου φαίνεται παράδοξο να μιλάμε για well-being σε ένα περιβάλλον που απαιτεί να ανοίγεις λάπτοπ στις διακοπές, να απαντάς σε μηνύματα το βράδυ να εργάζεσαι με στρες και άσχημες συμπεριφορές, να θυσιάζεις την προσωπικότητά σου και την αυθεντικότητά σου για να σε δεχτεί το σύστημα.

Έτσι, καθώς περιηγούμαι στα θολά νερά της εταιρικής ευημερίας, προσπαθώ για το δικό μου well-being να κρατήσω λίγη από την αυθεντικότητά μου - χωρίς να ενοχλώ. Συμμετέχω σε αυτά τα απροσάρμοστα εταιρικά events γιατί η αυτοσυντήρηση αυτό υποτάσσει, καθώς αν δεν συμμετέχω θα μπω στη μαύρη λίστα, θα έχω γκρίνιες, θα χαρακτηριστώ ότι δεν είμαι team player και δεν επενδύω στην εταιρεία. Βρίσκω παρηγοριά σε μια σιωπηλή συμφωνία με τον σύντροφό μου - μια αμοιβαία συμφωνία να προστατεύσουμε την οικογένειά μας «εγώ δεν έρχομαι στα δικά σου εταιρικά, εσύ δεν έρχεσαι στα δικά μου». Παράπλευρες απώλειες αυτής της συμφωνίας είναι τα παιδιά μας, τα οποία χρησιμοποιώ σαν ασπίδα απέναντι στην παγωμάρα και την αμηχανία αυτών των εταιρικών εκδηλώσεων.

Αυτή την ασπίδα την απαρνήθηκα ένα χρόνο πριν, όταν στο εταιρικό χριστουγεννιάτικο πάρτι για παιδιά, το μικρό μου άρχισε να κλαίει επειδή δεν του άρεσε το δώρο που του έδωσαν. Για να μην παρεξηγηθώ από τους συναδέλφους και με θεωρήσουν κακή μητέρα με κακομαθημένο παιδί, είπα στο μεγάλο μου να απομακρυνθούμε διακριτικά για λίγο. Στα απορημένα βλέμματα τύπου «ποιανού είναι αυτό;» απαντούσα με σηκωμένα φρύδια «δεν ξέρω». Αυτό που ελπίζω είναι να μη το θυμάται και να μην μου πει κάποτε ότι αυτή η εμπειρία έγραψε αρνητικά στο «well-being» του.