Σε βλέπω να δουλεύεις μόνη

Σε είδα με την άκρη του ματιού μου περνώντας και αρχικά σε προσπέρασα. Κάτι άφησες στον αμφιβληστροειδή μου όμως που με ανάγκασε να κάνω μεταβολή και να ξαναγυρίσω αμέσως. Έβγαλα το κινητό, σε απαθανάτισα και σημείωσα: Γιαπωνέζα δουλεύει μακρόθεν, μόνη σε κεντρικό καφέ στην Αθήνα – χαίρε, εργαζόμενη της αύριον! Χαίρε, πολίτη του κόσμου! Χαίρε, ευέλικτη εργασιακή σχέση που σκοτώνει κάθε άλλη σχέση. Χαίρε, δημιουργική μοναξιά! Χαίρε, καταθλιπτική μοναξιά! Χαίρε, που χαίρεσαι που σε τρία τέταρτα θα κάνεις Face Time με το boyfriend/girlfriend που δουλεύει κι αυτό μακριά (από την πατρίδα κι από σένα) στην Αυστραλία. Χαίρε, ρεαλιστική αποδοχή – it is what it is, τα λεφτά είναι καλά και ο καιρός τα σπάει. Προς το παρόν, μετά βλέπουμε. Χαίρε προς το παρόν! 

Πήγε 9, εκεί θα κοντεύει μεσημέρι, κάλεσέ τον τώρα, μετά θα μπει σε Ζoom. Θα τα πείτε λίγο, πολλή δουλειά, έχω φρικάρει κάπως αλλά τώρα είμαι ΟΚ, την παλεύω, σ’ αγαπώ, κι εγώ σ’ αγαπώ, θα παραγγείλω κάτι να φάω – εσύ τι έφαγες; Μόνη σου είσαι εκεί; Δεν βλέπω άλλα άτομα στο καφέ – α, όχι βλέπω και μια άλλη κοπέλα να δουλεύει στο βάθος. Όχι, ρε χαζό, χαχαχα, εγώ είμαι στον καθρέφτη, μην μπερδεύεσαι. 

Ναι, εσύ είσαι. Στον καθρέφτη.