Τι μπορεί να κάνει κανείς για να περνά καλύτερα; Απάντηση: Πολλά
Όταν τρέχω το πρωί, αν και δεν έχει ξημερώσει ακόμα, και μολονότι έχει και ψύχρα, δεν είμαι μόνος. Πρώτα-πρώτα, τρέχουν κι άλλοι. Εννοείται αυτό. Είναι κάτι που θέλεις να το κάνεις, ένας στόχος που βάζεις και που νιώθεις χαζός αν σου ξεφύγει: ντρέπεσαι. Έπειτα, κάποιοι απλώς προπονούνται για έναν μεγαλύτερο στόχο. Κάποιοι άλλοι, επίσης, θέλουν μονάχα να ξεμπερδεύουν με την προπόνηση της ημέρας: φαντάσου, να έχει πάει εφτά-εφτάμισι το πολύ, κι εσύ να έχεις κάνει το ντους σου και να είσαι έτοιμος για δουλειά, έχοντας τρέξει και πέντε ή δέκα χιλιόμετρα. Δεν είναι και άσχημο, σωστά; όχι, δεν είναι.
Όμως δεν συναντώ μόνο δρομείς. Οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίους διασταυρώνομαι είναι απλοί περιπατητές. Τώρα, ανάμεσά τους ξεχωρίζουν εκείνοι που το κάνουν για «φάρμακο», σαν μέρος της θεραπείας τους, κυρίως μετά από ένα οξύ καρδιακό επεισόδιο, μετά από μπαλονάκι κλπ., υπακούοντας δηλαδή σε εντολή, ή έστω προτροπή, του γιατρού τους. Αυτοί στ’ αλήθεια ξεχωρίζουν, από το στιλ. Όμως είναι και άλλοι που το κάνουν καθαρά προληπτικά. Πάνω από τα 60-65 όλοι τους, σε παρέες δύο ή τριών ατόμων τις περισσότερες φορές, άντρες και γυναίκες, απλώς έχουν προσθέσει αυτή τη δραστηριότητα στην ημέρα τους. Και, μά τον Θεό, όλοι ξέρουμε πως καλά κάνουν και την προσθέσανε. Δεν είναι δα και ικεμπάνα. Είναι άσκηση.
Είναι όμως στ’ αλήθεια «λιγότερο άσκηση» η ικεμπάνα; Είναι κάπως βήτα το να φτιάχνεις μπουκέτα με λουλούδια, κλαδιά και διάφορα άλλα υλικά; Λοιπόν, όχι· δεν είναι, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν είναι. Όταν απασχολείσαι με οσοδήποτε μεγάλες ή μικρές νοητικές προκλήσεις και δημιουργικά πράγματα, όταν κρατάς το μυαλό σου σε εγρήγορση και την καρδιά σου ανοιχτή, κάνεις ένα πολύ μεγάλο δώρο στον εαυτό σου. Κι αν σού ακούγεται γλυκερό αυτό, ψάξου: γιατί δεν είναι.
Φίλε, είναι καλό να βουλιάζεις στην κινούμενη άμμο των social media —έχει πλάκα, χαβαλέ—, αλλά μόνο αν κάποιοι τρίτοι έχουν πάρει για πάρτη σου την απόφαση πως είσαι περιττός στη ζωή. Αν είσαι ακόμα σε θέση να παίρνεις ΕΣΥ αποφάσεις για εσένα, τότε μπορείς να βρεις άλλους τρόπους να τρέχει η αδρεναλίνη μέσα σου. Οι ιδέες επ’ αυτού δεν γίνεται να είναι πεπερασμένες: είναι άπειρες· κυριολεκτικά. Και δεν έχουν να κάνουν, φυσικά, με ηλικίες και τέτοια: κανείς μπορεί να βρει το πραγματικό του πάθος είτε είναι 10 είτε 100 χρονών. Ικεμπάνα; Ικεμπάνα. Τάι-τσι; Τάι-τσι; Ζωγραφική; Ναι. Μάνγκα; Ναι. Μοντελισμός; Ναι. Σουντόκου, κηπουρική, σταυρόλεξα, σουηδική γυμναστική που λέγανε παλιά, ή μια νέα ξένη γλώσσα; ΝΑΙ. Συλλογή τευχών κόμικς ηρωικής φαντασίας; Ναι, ναι, ναι. Προγνωστικά αγώνων ποδοσφαίρου; Όχι, σοβαρευτείτε, αυτά είναι αποκλειστικά και μόνο για ηλιθίους. Σόρι κιόλας.
Κλείστε λίγο τα μάτια και δείτε αυτούς τους ανθρώπους που κάνουν ΤΟΣΟ πολλά πράγματα μαζί όταν βγαίνουν για περίπατο το χάραμα: πετυχαίνουν τον στόχο που έχουν βάλει, ασκούνται, κοινωνικοποιούνται, γελάνε, κουτσομπολεύουν, ενημερώνονται, μαθαίνουν, διασκεδάζουν. Και χάνουν και θερμίδες. Και κρατάνε το μυϊκό τους σύστημα σε εγρήγορση.
Δεν υπάρχουν —ξαναλέμε—ηλικιακά όρια σε τέτοιου είδους δραστηριότητες, αν και το μυστικό εδώ είναι η προσαρμογή. Το βλέπω και στο σώμα μου. Εκεί που πριν από μόλις δέκα χρόνια δεν ίδρωνα καν στα πρώτα 10 χιλιόμετρα, τώρα ξέρω πως δεν θέλω παραπάνω, φτάνει για σήμερα. It’s okay όμως. Είπαμε: προσαρμογή. Όταν σταμάτησα να προπονούμαι στο κέντο τέτοιο καιρό πέρυσι, ήξερα πως είχα πια φτάσει σε ένα σημείο που απλώς δεν μπορούσα καν να δω έναν εικοσάχρονο αντίπαλο. Όχι να αμυνθώ απέναντι στις επιθέσεις του και να τον χτυπήσω εγώ: δεν μπορούσα καν ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ. Κινούνταν με διπλάσια ταχύτητα από εμένα. Τροποποιούμε λοιπόν τη χι άσκηση, ή αλλάζουμε ολωσδιόλου και το άθλημα που κάνουμε, απλώς ακούγοντας το σώμα μας. Και, όχι, το τάβλι δεν είναι τροποποίηση της άσκησης, το τάβλι είναι 19ος αιώνας, Ντίκενς και κακομοιριά. Φραγκογιαννού, ξέρω γω, τέτοια φάση.
Όπως δεν είναι και η ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο για κανέναν, εδώ που τα λέμε. Μόνο για κάτι παλαβούς που δείχνουν στις ειδήσεις. Δεν χρειάζεται να ψάχνει κανείς τα όριά του πέφτοντας από αεροπλάνα, αυτά είναι καλά μόνο για τα Άρλεκιν, για τα περιοδικά της μόδας επί Σημίτη, για την ενενηντάχρονη Κάρεν από το Τέξας και για τον Ντάμπο το Ελεφαντάκι. Δεν κάνουμε όλοι για μαραθώνιο, μαραθώνιος είναι η ίδια η ζωή. Αλλά —πέραν της προσαρμογής που λέγαμε— βάζουμε πάντα και ΝΕΟΥΣ στόχους, αν είμαστε καλυμμένοι με τους προηγούμενους, κι αν δεν μας λένε πολλά πια. Βαδίζεις 5 χιλιόμετρα; Μπορείς ΑΝΕΤΑ να τα τρέξεις. Τρέχεις 3 χιλιόμετρα; Μπορείς ΑΝΕΤΑ να τρέξεις τα διπλά. Κάνεις επικυψούλες; Μπορείς ΑΝΕΤΑ να κάνεις μία σειρά από ασκήσεις ενδυνάμωσης με απλά βάρη ή μόνο με το βάρος του σώματός σου: κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι το κάνουν ήδη, και δεν είναι αθλητές. Το σώμα σου διψάει για «καθίσματα» και έλξεις, κι ας νομίζεις πως πεινάει μόνο για junk food.
Κίνητρο είναι πάντα οι άλλοι. Αν το βλέπεις, μπορείς να το μιμηθείς.
Αλλά, από μόνο του δεν έχει κίνητρο. Ούτε το σώμα σου έχει, ούτε εσύ. Κίνητρο είναι πάντα οι άλλοι. Αν το βλέπεις, μπορείς να το μιμηθείς. Λοιπόν, κάντε κάτι για να το δείτε. Έχετε στην παρέα σας μικρότερους ανθρώπους, π.χ., ή πιο δραστήριους. Δεν χρειάζεται να καθίσετε με τη νεολαία. Χρειάζονται όμως πού και πού πρότυπα. Και τα πρότυπα ζουν στο απέναντι σπίτι, όχι στο Θιβέτ με τον Δαλάι Λάμα. Ούτε καν ο Δαλάι Λάμα δεν ζει εκεί, εδώ που τα λέμε. Αλλά εκεί που ζει, περνάει καλά. Αυτός όμως είναι ο στόχος για όλους μας, δεν είναι; Και, ενώ δεν χρειάζεται να κάνουμε βουδισμό, ακροβατικά, laughing yoga και άλλες σάχλες για να περνάμε καλά, μάλλον μπορούμε να περνάμε περίκαλα κάνοντας περιπάτους, διαβάζοντας μυθιστορήματα, κάνοντας προπόνηση με αλτήρες και λάστιχα, φροντίζοντας το βάρος μας και τους δείκτες υγείας του σώματός μας, ή απλώς ξυπνώντας μια ώρα νωρίτερα το πρωί για να φτιάξουμε με την ησυχία μας καφέ, για να δούμε την ανατολή, για να κάνουμε Duolingo, για να κάνουμε μισή ώρα ποδήλατο στους άδειους δρόμους, για να διαβάσουμε τους Τάιμς, ή για να ταΐσουμε τις γάτες της γειτονιάς. Ο altra cosa, δεν έχει σημασία. Κυριολεκτικά, δεν έχει σημασία. Μπορείς απλώς να περπατήσεις, ή να τρέξεις. Ή να κάνεις διατάσεις στην κάσα της πόρτας.
Δεν έχει σημασία. Just do it. Πάντα κάτι υπάρχει για τον καθένα. Βασικά, οτιδήποτε σε απομακρύνει από τα ΜΚΔ καλό είναι. Ακόμη και το να κοιτάς τον τοίχο. Έρευνες έχουν αποδείξει ότι, κοιτώντας τον τοίχο του δωματίου σας για μία ώρα την ημέρα, κερδίζετε ένα χρόνο ζωής στα δέκα. Beat that!
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
6°
