Life

Πρέπει να μιλήσουμε για την Νταίζη

Τριποδίζοντας στη ζωή

«Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που τα ζώα αντιμετωπίζονται ίσα και όμοια με τους ανθρώπους. Τα ταΐζουμε, τα φροντίζουμε, τα σεβόμαστε και κυρίως τους μιλάμε», λέει η Θάλεια.

«Η Νταίζη μπήκε στην οικογένεια μας από σπόντα που λένε. Τη βρήκαμε στον Προμπονά, σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, δεμένη και τρομαγμένη όταν ακόμα ήταν σχεδόν ενός χρόνου. Την έσωσε ο μπαμπάς μου. Από εκείνη την ημέρα η Νταίζη ήταν και επίσημα το καινούριο μέλος της οικογενείας. Μεγάλωσε με τον Άβελ, ένα μπασταρδάκι λυκόσκυλο που είχαμε στο μαγαζί των γονιών μου. Από μικρή είχε την τάση να κρύβει το φαγητό της και να μην τρώει όταν την κοιτάνε, βίτσιο που το έχει ακόμα. Τώρα όμως δεν θέλω να μιλήσω για το πως είναι η ζωή με την Νταίζη μέχρι τώρα, αλλά πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς την Νταίζη.

Η Νταίζη είναι 9 στα 10 και πριν από περίπου δυο χρόνια άρχισε να εμφανίζει στο δεξί της ποδαράκι ένα μικρό εξόγκωμα που έμοιαζε με λίπωμα. Μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια το αφαιρέσαμε 3 φορές. Η επέμβαση δεν είναι επίπονη, αλλά χρειάζεται ολική νάρκωση.

Τον Ιούλιο που μας πέρασε αυτό το λίπωμα εμφανίστηκε ξανά πιο μεγάλο και με ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης. Η διάγνωση ήταν μία αυτή τη φορά, καρκίνος. Οι ερωτήσεις πολλές. Έχει εξαπλωθεί; Ποια είναι η λύση; Έχουμε ελπίδες; Συμβουλεύτηκα 2 κτηνιάτρους, τον οικογενειακό μας και έναν ακόμα. Ο ένας μου έλεγε πως δεν υπάρχει ελπίδα και όσο ζήσει το ζώο. Ο άλλος μου έλεγε πως ο ακρωτηριασμός μπορεί να είναι η λύση, αλλά δεν εγγυάται για πόσο θα ζήσει μετά την επέμβαση.

Νομίζω δεν έχω πάρει πιο δύσκολη απόφαση στη ζωή μου. Για μέρες δεν κοιμόμουν και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ποια είναι η σωστή απόφαση. Να υποβάλω το ζωντανό σε μια τόσο συγκλονιστική αλλαγή και να ζήσει λίγο ακόμα χωρίς να ξέρω πόσο. Και αν το κάνω αυτό, το κάνω για να βοηθήσω τη Νταίζη ή για να αποφύγω ένα δύσκολο αποχαιρετισμό; Από την άλλη να το αφήσω στην τύχη του και να σκέφτομαι μια ζωή πως δεν έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου; Και αν ήταν όντως άνθρωπος τι θα κάναμε; Σωστή ή λάθος απάντηση δεν ξέρω ακόμα αν υπάρχει. Μετά από πολύ διάβασμα στο διαδίκτυο για τον καρκίνο και το οστεοσάρκωμα στα σκυλιά και πολλά βιντέακια με τρίποδα ή και δίποδα ακόμα σκυλάκια στο youtube πήραμε την απόφαση να προχωρήσουμε με τον ακρωτηριασμό. (Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η άγνοια του κόσμου, και η δική μου εννοείται καθώς και η έλλειψη πληροφόρησης σχετικά με το θέμα. Στο ελληνικό διαδίκτυο βρήκα ελάχιστα πράγματα).

Κάναμε εξετάσεις, σιγουρευτήκαμε πως δεν έχει εξαπλωθεί αλλού, πως συκώτι και νεφρά είναι μια χαρά και πως γενικότερα το σκυλί είναι υγιέστατο κατά τα άλλα, και είπαμε πως αν έχει ακόμα έστω και ένα χρόνο ποιοτικής ζωής αξίζει. Αν έχει ακόμα μερικούς μήνες τρεξίματος στο πάρκο, καλού φαγητού και κυρίως πολύ αγάπης τότε αξίζει. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το τι αγωνία και κλάματα περάσαμε οικογενειακώς γιατί είναι άνευ σημασίας. Γνωρίζοντας πως από πρακτικής πλευράς η Νταίζη με τον καιρό θα μπορούσε να κάνει τα ίδια πράγματα με πριν, η μεγαλύτερη αγωνία μας ήταν αν θα είναι το ίδιο σκυλί, αν αυτή η εμπειρία θα την αλλάξει σαν χαρακτήρα.

Νομίζω θα θυμάμαι για πάντα την ημέρα που πήγα να την παραλάβω από το κτηνιατρείο. Καθόταν στα 3 ποδαράκια της και με κοιτούσε στα μάτια. Το βλέμμα της ήταν ακριβώς το ίδιο με όταν την άφησα εκεί. Για 10 μέρες την κράτησα στο σπίτι μου μέχρι να γίνει εντελώς περδίκι. Και έγινε.

Δεν θα σας πω πως δεν περάσαμε δύσκολα. Θα σας πω όμως πως η Νταίζη με τα 3 ποδαράκια της τρέχει στο πάρκο, σκάβει, μαλώνει με άλλα σκυλιά και παραμένει το ίδιο τρυφερή και αγαπησιάρα με πριν. Αυτό που σε εμάς μας φαινόταν αδύνατο για εκείνη ήταν μια προσαρμογή. Και τώρα πια σκεφτόμαστε μόνο θετικά και κυρίως χαμογελάμε οικογενειακώς κάθε φορά που τρέχει σαν να είναι κουτάβι.