Όταν δεν θέλεις να βγεις από τα όρια της γειτονιάς σου

Νομίζω πως υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, οι φυσιολογικοί και αυτοί που δεν θέλουν καμία αλλαγή στη ζωή τους. Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Μπορώ να κάνω τα ίδια πράγματα κάθε μέρα, και δη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, να μιλάω με τους ίδιους ανθρώπους, να πηγαίνω στα ίδια μαγαζιά, να κάθομαι στην ίδια καρέκλα, να κάνω τις ίδιες διαδρομές, να ακούω τα ίδια τραγούδια της Ντέμπι Χάρι και να βλέπω τις ίδιες παλιές, κλασικές, αγαπημένες μου ταινίες.

Δεν αισθάνομαι την έλλειψη του διαφορετικού, δεν έχω καμία επιθυμία για ταξίδια, για περιπέτειες, δεν θέλω να πάω στον Πύργο της Πίζας και να βγω εκείνη τη χαρακτηριστική φωτογραφία που κάνεις ότι τον στηρίζεις να μην πέσει, και μετά ντρέπεσαι για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή σου αν έχεις μια στάλα φιλότιμο. Δεν θέλω να πάω στο Παρισάκι και στο Λονδινάκι. Προτιμώ να φάω τους αγκώνες μου. Δεν θέλω να πάω στην Αίγυπτο, στην Κίνα, στη Βαρκελώνη, ή σε εκείνη την ταβέρνα στα Πετράλωνα ή στην Πυλαία που κάνει μοναδικό μπιφτέκι σχάρας. Είναι ψέμα, δεν κάνει μοναδικό μπιφτέκι σχάρας, τα μπιφτέκια σχάρας είναι ίδια παντού, καρμπόν. Δεν θέλω να κάνω κανενός είδους τουρισμό, και βέβαια δεν θέλω να αισθανθώ «ταξιδιώτης», «ταξιδευτής» και άλλα τέτοια σούπερ cringe πράγματα, λες και ζούμε στον καιρό του Λόρενς της Αραβίας.

Δεν θέλω να κάνω εξτρίμ σπορ (αν και νομίζω πως πια κανείς δεν θέλει, ήταν μια παλιά μόδα αυτή, τελευταία φορά που σκοτώθηκε άνθρωπος κάνοντας bungee jumping ήταν πριν τους Δίδυμους Πύργους), ή να πάω για Σαββατοκύριακο μια εκδρομούλα — κάλλιο το ’χω να πιω κεζάπι ή να ακούσω Τσιτσάνη, ή και τα δυο ταυτόχρονα. Έχω δεκαετίες να δω στην τηλεόραση ρεπορτάζ απ’ αυτά που λένε, «Ομαλά συνεχίζεται η επιστροφή των εκδρομέων» (ενώ βλέπουμε μια θάλασσα από ακινητοποιημένα αμάξια με ταλαίπωρα ζόμπι μέσα, ανθρώπους που υποφέρουν και θέλουν να χωρίσουν και ν’ αρχίσουν να τρέχουν στα λιβάδια γυμνοί), αλλά ξέρω τι εννοούν. Είμαι παλιός.

Δεν θέλω να γνωρίσω και καινούργιους ανθρώπους επίσης, ξέρω ήδη πάρα πολλούς, και αποφεύγω τους ενενήντα στους εκατό. Τουλάχιστον. Καταναλώνω (όπως όλοι μας) πολύ χρόνο και διπλωματικό κεφάλαιο για να μην τους βλέπω αυτούς τους ενενήντα, και δεν είναι λογικό να θέλω να βάλω κι άλλους πάνω στην πλάτη μου. Φτάνουν αυτοί. Μάλιστα, ούτε τους υπόλοιπους δέκα δεν βλέπω καλά-καλά. Τις προάλλες ήρθε ένας από την Αθήνα, ήθελα τρομερά να τον δω, αλλά μπορούσε να συναντηθούμε κάπου είκοσι λεπτά με τα πόδια μακριά από το σπίτι μου, κι εμένα η ακτίνα δράσης μου είναι τα δέκα λεπτά, ήτοι το ένα χιλιόμετρο, παραπάνω δεν μπορώ, δεν βγαίνω. Και δεν τον είδα. Στεναχωρέθηκα πολύ. Αλλά δεν γινόταν.

Δεν ψωνίζω ρούχα επίσης, εκτός από κάτι τισέρτ με αφίσες ταινιών των 80s που μου τύπωσε ένας φίλος. Μάλιστα, δεν φοράω και ρούχα. Θέλω να πω, δεν φοράω κανονικά ρούχα, γενικά βγαίνω έξω με κάτι φόρμες. Δεν είμαι ακριβώς παρουσιάσιμος. Να τα λέμε όλα. Έχω δυο τζιν, ένα στρατιωτικό παντελόνι, ένα ζευγάρι αρβύλες και ένα ζευγάρι αθλητικά για τρέξιμο. Συν ένα ακόμα, που όμως θέλει πέταμα, έτρεξε αρκετά, τώρα απλώς το ταλαιπωρώ. Α, έχω και μπουφάν, μου αρέσουν τα μπουφάν. Μοιάζουν όλα μεταξύ τους και είναι όλα κατάλληλα για πολύ κρύο, για την περίπτωση που θα έχουμε πυρηνικό χειμώνα. Εξ ου και οι αρβύλες. Γενικά, μπορώ να επιβιώσω πολύ περισσότερο χρόνο από τον μέσο άνθρωπο σε ένα μετα-αποκαλυπτικό περιβάλλον, αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό. Το θέμα μας είναι ότι ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. I’m a creep. I’m a weirdo.

Δεν ψάχνω δικαιολογίες, αν και μου είναι εύκολο. (Κανείς βέβαια μπορεί να δικαιολογήσει τα πάντα). Μπορώ να πω, φέρ’ ειπείν, ότι δεν γίνεται να λείπω από τα μικρά στο σπίτι πολλή ώρα —έχουμε κάτι σκυλάκια—, κι αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι και γραμμένη στις πλάκες του Μωυσή. Γι’ αυτό δεν τη φέρνω σαν δικαιολογία. Από την άλλη, αλλαγές, ταξίδια και διακοπές; Αλήθεια τώρα; Εγώ; Θεέ μου, το μυαλό μου είναι γεμάτο δεκάδες ανθρώπους που τους ξέρω μόνο εγώ, ξένες χώρες, τρελές καταστάσεις, ταξίδια, διαπλανητικά ταξίδια, σχέσεις, έρωτες, φονικά, εγκλήματα, κυνηγητά, περιπέτειες, ζώα που μιλάνε: είμαι συγγραφέας, γράφω βιβλία, έχω ταυτόχρονα πέντε με δέκα πρότζεκτ να τρέχουν, κάμποσες ντουζίνες διαφορετικές ζωές ανά πάσα στιγμή, ποια ταξίδια, ποια Πίζα, και ποια Χαλκιδική; Και ποια μοναδικά μπιφτέκια; Δεν υπάρχουν μοναδικά μπιφτέκια.

Αλλά και πάλι — το είπα: δεν δικαιολογούμαι. Γιατί; Γιατί δεν είμαι μόνος. Και γιατί ΞΕΡΩ πως δεν είμαι φυσιολογικός. Είμαι weirdo, ναι. Ο τύπος που γυρίζει με τα παγκ και τα Crocs και τις φόρμες. Γραφικός. Όλα αυτά. Αν βέβαια ήμουν μόνος και τ’ άκουγα αυτά, θα έλεγα πως δεν πάτε καλά, κάντε λίγο έτσι το κεφάλι σας· αλλά δεν είμαι. Είμαι με τη γυναίκα μου. Που είναι καλή και χρυσή (και πολλά άλλα), αλλά που, προφανώς, της τη δίνει στο κεφάλι ένας τύπος σαν κι εμένα, μετά από πέντε και δέκα χρόνια. Και που λογικά θα με παρατούσε χωρίς πολλά-πολλά, ΑΝ, αν δεν είχα ένα άλλο χαρακτηριστικό, πώς το λένε: δεν με πειράζει να κάνει εκείνη τα πράγματα που θέλει. Τουτέστιν, εξόδους, ταξίδια και τα συναφή. Μαζί, οι δυο μας, πηγαίνουμε μόνο σε ένα συγκεκριμένο καφενείο-ουζερί (και τρώμε τα ίδια πράγματα πάντα — γιατί τι να φας; το Πιάτο Ημέρας του Σεφ; Ή Μοναδικά Μπιφτέκια Σχάρας;…) και σε καναδυό άλλα. Ψέματα. Όχι. Μόνο σ’ αυτό πηγαίνουμε. Εκείνη όμως έχει και άλλα στέκια, ανάλογα με την παρέα της, τις κολλητές, τους κολλητούς, τους συναδέλφους, τους συνεργάτες, τους Έλληνες, τους ξένους κ.ο.κ. Κι όσο για ταξίδια, κάνει πολλά. Πάρα πολλά. Μέχρι και σινεμά πάει, που εγώ μια φορά πήγα σε μούλτιπλεξ και κόντεψα να πάθω Τζόκερ. Και δεν εννοώ τού ΟΠΑΠ, εννοώ τού Μπάτμαν.

Εν πάση περιπτώσει, οπότε νομίζω πως γι’ αυτό με κρατάει ακόμα. Είμαι απ’ αυτούς που δίνουν χώρο στον άλλον — έτσι δεν το λένε; Γιατί φαντάζεσαι να της έλεγα, «Όχι, μην πας στο Λονδίνο, παραιτήσου, είναι 4 Μαΐου και πρέπει, είμαστε ταμένοι να δούμε την ορίτζιναλ Star Wars τριλογία για ογδοηκοστή πρώτη φορά»; Δεν θα ήταν πολύ σοφό εκ μέρους μου, έτσι δεν είναι; Δεν θα ήταν.

Αν μη τι άλλο, μπορούμε να τη δούμε με μιαν άλλη ευκαιρία.