Προσωπικές σκέψεις γύρω από το τι σημαίνει να ανήκεις στους προνομιούχους
Στις αρχές του 19ου αιώνα, το προσδόκιμο ζωής στον πλανήτη ήταν τα 40 χρόνια. Καμία χώρα στον κόσμο δεν το ξεπερνούσε. Και, φυσικά, ήταν το μεγαλύτερο που υπήρξε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το ταβάνι μας. Στα μέσα του 19ου αιώνα, ο ένας στους δύο ανθρώπους στη γη πέθαινε πριν τα 50 του. Και ο δεύτερος λίγο μετά. Το 1900, τώρα, το προσδόκιμο ζωής στην Ευρώπη ήταν τα 43 χρόνια: κερδίσαμε χίλιες μέρες μέσα σε έναν αιώνα — όχι και σπουδαία πράγματα, αν το καλοσκεφτείς. Όμως στα μέσα τού 20ού αιώνα κερδίσαμε αμέσως-αμέσως άλλα δεκαεφτά (17!), καθώς από τα 43 πηδήξαμε στα 60 μέσα σε μόλις πέντε δεκαετίες: το πιο μεγάλο άλμα που καταγράφτηκε ποτέ, στα πάντα: κερδίσαμε ένα 40% ζωής. Γιατί δεν είμαστε παιδιά της φύσης: είμαστε παιδιά του ανθρώπου, και του πολιτισμού τού ανθρώπου. Είμαστε άλλο πράγμα.
Τόσο γίνομαι εγώ σήμερα: εξήντα. Όσο το προσδόκιμο ζωής στην Ευρώπη το 1950. Αλλά κοίτα να δεις: γίνομαι εξήντα το 2023, όχι το 1923, άρα —να ’ναι καλά οι άγιοι επιστήμονες: η τέχνη σκοτώνει, η επιστήμη δίνει ζωή— έχω το λιγότερο άλλα 30 χρόνια μπροστά μου. Not bad.
Αλλά δεν ήταν καθόλου άσχημα και ώς εδώ. Για την ακρίβεια, ήταν κάτι παραπάνω από καλά. Τόσο καλά που, αν σκεφτώ (α΄) τους περισσότερους ανθρώπους που ξέρω, (β΄) τους περισσότερους ανθρώπους που ζουν σήμερα, και (γ΄) τους περισσότερους ανθρώπους που γεννήθηκαν ποτέ, το 99,999999999% των 117 δισεκατομμυρίων συγγενών μας που κοίταξαν τα αστέρια, σχεδόν ντρέπομαι που υπήρξα, και που εξακολουθώ να είμαι, τόσο αδιανόητα προνομιούχος.
Ας το πούμε: ακόμα και τώρα να ’πεφτε ένα μπαλκόνι στο κεφάλι μου, θα ήμουν υπερευχαριστημένος που έζησα όσα έζησα, και όπως τα έζησα. Και στον καιρό που τα έζησα.
Αυτό το τελευταίο είναι βέβαια κάπως περίεργο — ή ίσως καθόλου, καθώς όλοι, «εξ ορισμού», ζούμε πάντα στους καλύτερους καιρούς της ιστορίας, χωρίς εξαίρεση. Οι τελευταίοι καιροί, το παρόν, είναι ΔΙΑΡΚΩΣ η πιο συναρπαστική εποχή. Και η πιο προοδευμένη. Η πρόοδος είναι γραμμική και ανοδική, πάντα — επίσης χωρίς εξαιρέσεις. (Προφανώς μιλώ για τον νορμάλ κόσμο, όχι γι’ αυτούς που ζουν στις ζούγκλες του Αμαζονίου, στη Ρωσία, σε ισλαμικές χώρες κ.τ.π.)
Και το δικό μου παρόν υπήρξε πολυεπίπεδο, συναρπαστικό και πλούσιο όσο δεν πάει. Είχα Batmobileτο 1969, γνώρισα τα κόμικς τής Marvel στα 10 μου, ήμουν έφηβος τη δεκαετία τού 1970 και έζησα από τα μέσα τα 80s, την πιο ωραία/άσχημη/κιτς/κουλ/αριστουργηματική δεκαετία που θα γνωρίσουμε ποτέ — και ζω στην εποχή τής ΤΝ. Είδα σε πρώτη προβολή το The Thing, το Blade Runner, το Star Wars και το Alien. Πήγα στη συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ στην Αριστοτέλους το ’81. Και στην αντίστοιχη του Κύρκου. Έμεινα για μπόλικους μήνες στο Βερολίνο εφτά ολόκληρα χρόνια πριν την Πτώση του Τείχους. Ερωτεύτηκα την Ντέμπι Χάρι το 1979. (Ακόμα είμαι ερωτευμένος μαζί της). Κάπου εκεί, ασπάστηκα και τη θρησκεία τού «Στάλκερ». (Είναι η ταινία που είδα πιο πολλές φορές από κάθε άλλη). Είδα μέχρι και τίτλο από την ομάδα μου, τον Άρη, στην μπάλα. Άσε δε το έπος του Αυτοκράτορα. Πήγα από την Αγιά Ρουμέλη στα Σφακιά — με τα πόδια. Πέρασα δύσκολα, με στερήσεις και με κρύο. Πέρασα εκατό φορές καλύτερα. Έτρεξα τα 10 χιλιόμετρα σε 28΄, και τον ημιμαραθώνιο σε 2 ώρες και 15 λεπτά. Είμαι και Star Wars fan και Trekkie. Ασκήθηκα κάμποσο στις πολεμικές τέχνες. Δούλεψα πολύ. Έκανα πολλές καταχρήσεις και είχα πολλές έξεις — και ποιος δεν έχει. (Την τελευταία δεκαετία, μου έχει απομείνει η έξη στα γλυκά). Και έκανα όλα τα άλλα.
Και, ναι: ζω στην εποχή τής ΤΝ, και δεν έχω ΙΔΕΑ τι μας επιφυλάσσει το μέλλον υπό τη βασιλεία της. Γιατί κανείς δεν έχει ιδέα. Εδώ θα είμαστε για να τα δούμε.
Πράγματι, έζησα πολύ καλά, και πολύ πλούσια. Έγινα μάλλον καλός τυπογράφος, έβγαλα κάμποσα δικά μου βιβλία, έφτιαξα ένα πολύ ξεχωριστό ραδιόφωνο, πέρασα όμορφα με μπόλικο κόσμο, ιδιωτικά και δημόσια, έζησα και για λίγα χρόνια σε μια πολύ όμορφη πόλη του εξωτερικού, έχω σούπερ κόρη, εγγονή και γαμπρό, μία απίθανη και δυναμική κοινότητα γύρω από τα ζωάκια μας, αγαπημένους φίλους που ανταλλάσσουμε memes και σκιτσάκια κάθε πρωί, και την πιο τέλεια και πολυτάλαντη γυναίκα (#καμία_Ντέμπι) που μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ. Χάρη στην οποία μάλιστα, τα τελευταία δέκα χρόνια έγινα και full time writer, πράγμα που διαφορετικά δεν θα κατάφερνα ποτέ μου — όλα τα χρωστώ σε εκείνην. Επίσης, μοιάζει και με τη Σάρα Κόνορ στο Terminator 2: Judgment Day, στην περίπτωση που στραβώσουν τα πράγματα με την ΤΝ. Και ευελπιστώ να ξαναδώ τίτλο με τον Άρη. Ή έστω να παίξω σε ταινία του Κάρπεντερ — πράγμα μάλλον πιο εύκολο.
Όχι και πολύ άσχημα για ένα παιδί από τη Χαριλάου — you feel me?
Εν πάση περιπτώσει, τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Κι αυτό είναι κανόνας. Και δεν έχει εξαιρέσεις.
16°
