Life

Ο ωραίος και παράξενος κόσμος

Πράγματα που χάνουμε όταν μεγαλώνουμε, ή όταν είμαστε απασχολημένοι με τα συναισθήματα της ενηλικίωσης

Κυριάκος Αθανασιάδης
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η διαρκής επικοινωνία των μικρών παιδιών με το Θαυμαστό

Βέβαια ο κόσμος είναι ωραίος και παράξενος, και η ζωή μαγική, κι αυτά είναι τα δυο πράγματα που ανάμεσα σε όλα τα άλλα ξεχνάμε περισσότερο από καθετί στο σύντομο πέρασμά μας από δω — από τον κόσμο κι από τη ζωή. Έχουμε το κεφάλι μας όλο στραμμένο προς την άλλη μεριά, κι όταν ο κόσμος, με την ομορφιά του, και η ζωή, με τη μαγεία της, περνούν από μπροστά μας και μας νεύουν, τις πιο πολλές φορές —ίσως στις εννιά από τις δέκα, αλλά μπορεί και παραπάνω— στρίβουμε προς τα πίσω και κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε, παριστάνουμε ότι έχουμε δουλειές, υποχρεώσεις που δεν χωρούν αναβολή, ότι είμαστε βιαστικοί και πολυάσχολοι και δεν θέλουμε να μας ενοχλούν. Μα πάλι αυτό δεν σημαίνει πως ο κόσμος παύει να είναι και ωραίος και παράξενος και η ζωή μαγική. Σημαίνει μόνο πως εμείς έχουμε ένα φόβο στην ψυχή, μεγάλο, σπαρταριστό, περίεργο και τις πιο πολλές φορές άδικο, και μια ντροπή, σχεδόν πάντα άδικη κι αυτή, και μια τάση για μοναξιά και απομόνωση. Πού και πού, ανάβει μέσα μας και μια σπίθα μίσους, που είναι και πάλι φόβος αλλά μεταμορφωμένος, μακιγιαρισμένος, και οργής έτοιμης να ξεσπάσει, που με τη σειρά της δεν είναι παρά ο φόβος για τον εαυτό μας και για όσα κρύβει μέσα του.

Μα τίποτε από όλα αυτά δεν σημαίνει πως ο κόσμος παύει να είναι και ωραίος και παράξενος, και η ζωή μαγική.

Πράμα που επίσης δεν παύουν να το θυμούνται όλη την ώρα τα μικρά παιδιά. (Και τα σκυλιά, που έτσι κι αλλιώς έχουν πάρα πολλά κοινά με τα παιδιά). Για ένα παιδί, το Θαυμαστό είναι το πιο διαδεδομένο στοιχείο του σύμπαντος, και το πιο μυστηριακό από τα πιο μυστηριακά κομμάτια του σύμπαντος μπορεί να βρεθεί πολύ εύκολα στο δωμάτιό τους, να φαίνεται από το παράθυρό τους αν κοιτάξεις υπό μία συγκεκριμένη γωνία κάποια συγκεκριμένη ώρα, να το διαβάσουν στο βιβλίο τους λίγο πριν ο ύπνος τούς βαρύνει τα μάτια, ή να τους το εκμυστηρευτεί ο φίλος τους με σοβαρό ύφος σαν μεγάλος, γιατί ασφαλώς τέτοια πράγματα λέγονται μόνο στα σοβαρά· μπορεί να το δουν στη βόλτα τους το απόγευμα όταν τρέχουν σαν τους Ινδιάνους γύρω από ένα σιντριβάνι, ή να το αγγίξουν με τα δάχτυλά τους πάνω στο φύλλο όπου περπατάει αργά-αργά με τα χίλια αόρατα πόδια της και ανεβοκατεβάζοντας την καμπούρα της μια κάμπια, ή να το νιώσουν να λιώνει στο στόμα τους παγώνοντάς τους τη γλώσσα και τον ουρανίσκο, καλά κρυμμένο μέσα σε μια μπάλα παγωτό φιστίκι, καραμέλα και κεράσι· μπορεί να είναι καλά κρυμμένο στο παιχνίδι που παίζουν στην κονσόλα τους, ή σε μια πολύ παλιά, σε μια αρχαία ιστορία που τους αφηγήθηκε ένα βράδυ ο παππούς από τα νιάτα του, ή στο βιαστικό, όλο νόημα βλέμμα που τους έριξε ένας μυστικός πράκτορας, προσεκτικά για να μην τον δει κανείς άλλος, καθώς περνούσε από τα φανάρια απέναντι, καθ’ οδόν προς την ολοκλήρωση μιας μυστικής αποστολής για τη σωτηρία του πλανήτη ή για να κυνηγήσει και να πιάσει τους τρομερούς εχθρούς που απεργάζονται την καταστροφή του.

Είναι πράγματα όλα αυτά που εμείς χάσαμε τη δυνατότητα να διακρίνουμε, ακόμα και όταν η πραγματικότητα γύρω μας ξεχνιέται και αφήνει ανοιχτά παραθυράκια και φεγγίτες για να δούμε από την άλλη μεριά —εκτός κι αν το κάνει επίτηδες, ποιος μπορεί να πει—, απορροφημένοι από τον φόβο, την ντροπή και τη μοναξιά, ή βουτηγμένοι ώς το στέρνο στο μίσος και την οργή, και κουρασμένοι και απαυδισμένοι και νυσταγμένοι και μπουχτισμένοι από όσα είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε στο απ’ ανάμεσα.

Μα βέβαια τίποτε από όλα αυτά δεν σημαίνει πως ο κόσμος παύει να είναι και ωραίος και παράξενος, και η ζωή μαγική. Και μικρή: μια σταλιά — ένα ψέμα.