Τα τατουάζ, ο χρόνος, και η ώριμη αρμονία του δέρματος
Πόσο συναρπαστικό είναι ένα κεντημένο σώμα όταν διατρέχει τον χρόνο, σκαρφαλώνει στις κορυφές του, βυθίζεται στις χαράδρες του, βρέχεται στους χειμάρρους του, πέφτει από τους γκρεμούς του — και το δείχνει με περηφάνια. Και πόσο συναρπαστικά όμορφο ένα γερασμένο σώμα που είναι καμβάς και κινούμενο έργο τέχνης ταυτόχρονα, ένα τατουαρισμένο σώμα που διήνυσε με επιτυχία μια μεγάλη απόσταση: που τα κατάφερε. (Αλίμονο, δεν τα καταφέρνουν όλα).
Είμαστε ούτως ή άλλως το σύνολο των αφηγήσεών μας, αλλά κάποιοι ανάμεσά μας είναι αληθινά βιβλία: δερματόδετα. Στην επιφάνεια του μεγαλύτερου οργάνου του σώματος αυτών των γενναίων αντρών και γυναικών, ανθίζουν λουλούδια, γράφονται και σβήνονται ονόματα, σύμβολα ξεχασμένων πολιτισμών αναβιώνουν με παλιούς ή καινοτόμους τρόπους, καρδιές, ανθέμια, ρόδα κι αγκάθια στάζουν αίμα, δράκοι βγάζουν καπνούς από τα ρουθούνια και φωτιές από το στόμα τους, άγρια άλογα καλπάζουν σε ρυτιδιασμένες κοιλάδες, νουάρ ντίβες καπνίζουν το τσιγάρο τους κλείνοντάς μας το μάτι, και πλοία δεν φτάνουν ποτέ στο λιμάνι — μα, ακριβώς αυτό ήθελαν κι εκείνοι: να μη φτάσουν ποτέ, πάντα να ταξιδεύουν, πάντα να ψάχνουν καινούργιους ανέμους, κι εκείνος ο τίγρης που χιμάει στο θύμα του να είναι συνέχεια στον αέρα, σε μια παγωμένη επίθεση. Ένα στοπ καρέ που φυλακίζει τον χρόνο, και τον καθυποτάσσει.
Δεν μπορεί να υπάρξει άλλος τρόπος να κρατήσει κανείς τη «στιγμή», και την επιθυμία, από ένα θαρραλέο τατουάζ. Ούτε θα υπάρξει ποτέ. Άγκυρα και δεσμός με το παρελθόν, κατάφαση στην αβέβαιη σταθερότητα του προσωπικού μας σύμπαντος, παραμυθία νιότης, και ένα σύνολο δυναμικών αναμνήσεων, τα τατουάζ μεγαλώνουν μαζί μας, ξεθωριάζουν μαζί μας, μεταμορφώνονται όπως εμείς, και συντροφεύουν το πέρασμα του χρόνου: το παρηγορούν και το δαμάζουν. Τα τατουάζ ΕΙΝΑΙ εμείς, μα ταυτόχρονα είναι και κάτι άλλο, μια περασμένη μας εκδοχή που όμως καταφέρνει και ζει τη δική της ώριμη νιότη. Ο παλιός μας εαυτός μάς κλείνει το μάτι και μας υπενθυμίζει πως είναι ΑΚΟΜΗ εδώ. Φανερώνει, με άλλα λόγια, την πραγματικότητα: έτσι κι αλλιώς, το μόνο που γερνάει επάνω μας είναι αυτό το λίγο που φαίνεται, ό,τι ελάχιστο μοιραζόμαστε με τους άλλους σε ένα πρώτο, οπτικό επίπεδο. Η αληθινή μας κατάσταση δεν έχει ηλικία. Ή, αν έχει, είναι πάντα νέα. Και πάνω στην έξαψη της νύχτας, μπαίνει σε ένα στούντιο και χτυπά ένα (ακόμη) τατουάζ. Μια σφραγίδα, και μια υπόμνηση ταυτότητας.
Κάποια από τα τατουάζ μας βρίσκονται σε κοινή θέα, όπως τα μαλλιά ή το χρώμα των ματιών μας, τα περισσότερα όμως γίνονται για αυτούς που έρχονται πολύ-πολύ κοντά μας, γι’ αυτούς τους τυχερούς που θα σκύψουν με έκσταση από επάνω μας. Κυρίως όμως: τα χτυπάμε για εμάς. Και για να βγάλουν, την κατάλληλη στιγμή, τη γλώσσα τους στον χρόνο. Είναι υπέροχοι οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι που τα φέρουν. Ας τους ζηλεύουμε, γιατί εμείς δεν τα καταφέραμε να γίνουμε ένα ζωντανό έργο τέχνης, δεν τα καταφέραμε να γίνουμε μια αφήγηση που ξεδιπλώνεται πάνω σε ένα ωραίο, σάρκινο ρολόι.
