Δεκαπενταύγουστος: Μερικές σκέψεις για την άδεια Αθήνα, τη ζωή και την καθημερινότητα
Είναι Δεκαπενταύγουστος. Η ώρα 5:54 μμ. Πριν λίγο έβαλα τα ακουστικά μου και βγήκα έξω να πάω να πάρω έναν καφέ με τα πόδια. Φτάνοντας εκεί συνειδητοποίησα ότι μάλλον θα ήταν κλειστό το αγαπημένο μου καφέ λόγω ημέρας, και όντως όταν έφτασα είδα ότι είχα δίκιο. Δεν με πείραξε πολύ γιατί ήταν από τις σπάνιες φορές που ο απώτερος σκοπός ήταν το περπάτημα (έστω και σύντομο) και όχι ο καφές. Δεν είχα πάρει κλειδιά αυτοκινήτου μαζί και μένω στον 3ο όροφο χωρίς ασανσέρ, οπότε ενώ η αρχική εναλλακτική ήταν να ανέβω να πάρω κλειδιά και να πάω με το αμάξι να βρω καφέ (βρίζοντας από μέσα μου και ιδρώνοντας απ’ έξω μου), σε αυτή την πιο νεκρή ημέρα του χρόνου, εντέλει άλλαξα γνώμη, μπήκα σπίτι, έβγαλα τα αθλητικά παπούτσια, έφτιαξα έναν σπιτικό φρέντο εσπρέσο σκέτο και έκατσα πάλι στο γραφείο μου.
Τις τελευταίες ημέρες βλέπω μια σειρά του Hulu, ονόματι Dopesick, για την επιδημία οπιοειδών φαρμάκων στην Αμερική, και πιο συγκεκριμένα για την ιστορία του ναρκωτικού/φαρμάκου Oxycontin. Είναι όλο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία μερικές φορές είναι δύσκολο να πιστέψω. Αν το δείτε, θα καταλάβετε γιατί. Το επεισόδιο 7 στο οποίο βρίσκομαι είναι σε pause σε ένα από τα δεκάδες άλλα tabs που έχω ανοιχτά στο Chrome, τα οποία είναι κυρίως άρθρα και επιστημονικές μελέτες για το τι αποκαλύπτουν τα μουσικά μας γούστα για την προσωπικότητά μας.
Ο καφές που πίνω τώρα είναι ο 4ος της ημέρας (γι’ αυτό η ανάγκη δεν ήταν δα τόσο μεγάλη). Η ανάγκη για περπάτημα από την άλλη δημιουργήθηκε περισσότερο από το γεγονός ότι με εξαίρεση μια μικρή δουλίτσα που είχα να κάνω το πρωί, έχω περάσει το υπόλοιπο της ημέρας στο σπίτι, εσκεμμένα: κάνοντας γυμναστική, διαβάζοντας το βιβλίο μου (μπήκα πρόσφατα στον κόσμο του Murakami), βάζοντας πλυντήρια, μαγειρεύοντας, τρώγοντας, αναδιοργανώνοντας τις ντουλάπες μου, και όλα αυτά με τα παράθυρα ανοιχτά καθότι η ζέστη είναι σχετικά ανεκτή. Το βράδυ συμφώνησα να πάω ένα θερινό σινεμά.
Κανονικά τις Τρίτες υπάρχει λαϊκή έξω από το σπίτι μου αλλά σήμερα δεν έγινε. Δεν ήρθε κανείς. Μέχρι να φτάσω στο καφέ και να γυρίσω πρέπει να είδα 3 ή 4 αυτοκίνητα να περνάνε. Άνθρωπο πεζό δεν είδα κανέναν, παρόλο που η ώρα είναι σχεδόν 6 το απόγευμα. Αναλογίστηκα εάν οποιαδήποτε άλλη ημέρα του χρόνου, έστω και αργία, θα μπορούσα να συναντήσω ένα τέτοιο τοπίο βγαίνοντας από το σπίτι. Χωρίς πανδημία και αποκλεισμό. Και η απάντηση είναι όχι. Όχι σε μια οικιστική περιοχή ενός αθηναϊκού προαστίου. Μπορεί οι παραλίες κοντά μου να είναι γεμάτες, κάποιες καφετέριες σε κέντρα περιοχών να έχουν λίγες μικρές παρέες που «ξέμειναν», και στο κέντρο να κυκλοφορούν κάποιοι τουρίστες που σίγουρα παραξενεύονται και αναρωτιούνται τι στο καλό συμβαίνει. Το τοπίο όμως αυτό το συναντάς στην Αθήνα αποκλειστικά την ημέρα αυτή.
Και είναι σχεδόν απόκοσμο, αλλά και όμορφο, αλλά και λίγο στενάχωρο, και ενώ σε ηρεμεί, ταυτόχρονα σου δημιουργεί και μια υποχθόνια ανησυχία. Γιατί είσαι στην Αθήνα, όχι στο χωριό, ούτε σε μια επαρχιακή πόλη. Τα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου απόψε θα ξεχειλίσουν από κόσμο, σε όλη τη χώρα, ενώ η Αθήνα μας θα πάρει μια μεγάλη ανάσα. Παρεμπιπτόντως διάβασα πριν λίγες μέρες ότι τα πανηγύρια βιώνουν μια αναζωπύρωση και ελκύουν πια και αρκετό νέο κόσμο. Όπως τη βρίσκει ο καθένας…! Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι φωτογραφίες από παραλίες και μπιτσόμπαρα δίνουν και παίρνουν. Σαν να γίνεται κάθε Αύγουστο ένας ανεπίσημος διαγωνισμός φωτογραφικού υλικού διακοπών.
Η ηρεμία της μικρής αυτής βόλτας με έκανε επίσης να σκεφτώ τι έκανα πέρυσι τέτοια ημέρα, και όταν ανακάλεσα τις αναμνήσεις από το σκονισμένο αρχείο μου, από ένα συρτάρι στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, πρώτα χαμογέλασα, μετά πικράθηκα και μετά αναλογίστηκα πόσα μπορούν να αλλάξουν σε ένα χρόνο, και ταυτόχρονα… ναι, θα χρησιμοποιήσω ένα αηδιαστικό κλισέ… πόσο ίδια μένουν. Συγχωρείστε με, αλλά έπρεπε.
Ο χρόνος κυλάει περίεργα, ειδικά τον Αύγουστο· για αυτούς που τον απολαμβάνουν φεύγει σαν όνειρο, για ανθρώπους σαν και μένα (εύχομαι να μην είμαι μόνη σε αυτό) σέρνεται και παραπατά. Μου φαντάζει άδειος αλλά ταυτόχρονα βαρύς, καυτός αλλά συναισθηματικά ψυχρός, χωρίς προσωπικότητα. Ένα άμορφο δοχείο που παίρνει το σχήμα του εκάστοτε παραθεριστή που τον χρησιμοποιεί για να αποδράσει. Μια σωσίβια λέμβος είναι ο Αύγουστος, με περιορισμένους πόρους. Δεν μπορεί να σε κρατήσει ζωντανό για πάντα. Είναι μια λύση ανάγκης, προσωρινή.
Για πολλούς, ο μήνας που τρέφει τους 11. Περιμένουν αυτόν, βασίζονται σ’ αυτόν, τρέφονται απ’ αυτόν, για τον υπόλοιπο χρόνο. Και εγώ γεμίζω τους άλλους για να αντέξω αυτόν. Εύχομαι του χρόνου τέτοια μέρα να είμαι αλλού, και ας είμαι εδώ.
H Κίρα Νάιτλι επιστρέφει φορμαρισμένη στον ρόλο μιας σύγχρονης κατασκόπου μιας μυστηριώδους οργάνωσης και μας χαρίζει έναν απολαυστικό τηλεοπτικό ντουέτο με τον Μπεν Γουίσοου
8°
