Ο Νίκος Καραχάλιος μοιράζεται μια ιστορία από το φετινό καλοκαίρι στη Νέα Μάκρη.
Το χέρι της έτρεμε προσπαθώντας να βάλει μερικές λέξεις στο σύντομο σημείωμα. Ήταν το αναθεματισμένο το parkinson. Ήταν και η περηφάνια. Είχε μάθει να μην ζητάει ποτέ τίποτα. Ούτε και από το παιδί της. Με αξιοπρέπεια. Ζούμε με ό,τι έχουμε. Έτσι την έμαθε ο πατέρας της ο κυρ-Χρήστος, έτσι μεγάλωσε κι αυτή.
«Αλλά τώρα παραμεγάλωσα», σκέφθηκε.
Βασανιζόταν ώρες μόνη της μέσα στους τέσσερις τοίχους του μικρού διαμερίσματος.
Ζεσταινόταν πολύ...
Πρώτη φορά ένοιωθε τόσο αφόρητη την ατμόσφαιρα. Έπεφτε να ξαπλώσει και την έπιανε δύσπνοια από την πνιγηρή ατμόσφαιρα. Στην αρχή νόμισε πως ήταν η ιδέα της. Οι ψυχολογικές επιπτώσεις της μοναξιάς.
Και όμως το πρόβλημα συνεχιζόταν. Άνοιξε την τηλεόραση παρότι εκείνος της είχε πει να μην βλέπει ειδήσεις.
«Νέο κύμα καύσωνα που αναμένεται να ξεπεράσει τους 41ο C!. Οι ηλικιωμένοι καλό θα είναι να μένουν στα σπίτια τους και να μην κυκλοφορούν την ημέρα».
«Γιατί και να ήθελα το βράδυ πού θα πήγαινα;», μονολόγησε.
Κοίταξε με αγωνία το παλιό θερμόμετρο που είχε σαν διακοσμητικό στη βιβλιοθήκη. Ακριβώς δίπλα στην κορνίζα με το πτυχίο του. Έδειχνε 33 βαθμούς. Τόσων χρόνων ήταν όταν τον έφερε στον κόσμο. Και με τι κόπους και θυσίες τον είχε μεγαλώσει, για να μην του λείψει τίποτα! Και βέβαια, χωρίς να του ζητήσει για την ίδια τίποτα.
Δεν είχε και κανέναν δικό της άνθρωπο να το συζητήσει. Ήταν η μικρότερη από τα 6 αδέλφια και είχαν φύγει όλοι πια…
Η σκέψη την γύρισε πολύ πίσω στα παιδικά της χρόνια. Όταν κοιμόντουσαν όλοι μαζί στο πάτωμα της κάμαρας και την έβαζαν στη μέση να τη ζεσταίνουν όσο περισσότερο μπορούσαν.
Ο χειμώνας του ’41 στην Αθήνα δεν ήταν παίξε-γέλασε. Μαζεύανε τους ανθρώπους με τα καρότσια. Στο σπίτι το μόνο που είχε μείνει να φάνε ήταν μια απαίσια χορτόσουπα. Πικρή σαν φαρμάκι. Πολλά χρόνια μετά, όταν πια μεγάλωσε αρκετά, της είπαν ότι έβραζαν τσουκνίδες…
Η ταυτότητά της έλεγε ότι γεννήθηκε το 1935. Το ’41 ήταν έξι ετών και δεν ήταν πολιτική κρατούμενη. Ήταν παιδί της Κατοχής.
Θα επιβιώσει και τώρα! Τα κατάφερε τότε με το κρύο θα τα καταφέρει και τώρα με τον καύσωνα.
Προσπάθησε να σταματήσει το τρέμουλο. Έσφιξε στα δάκτυλά της το στυλό. Βρήκε μια παλιά απόδειξη από το φούρνο που είχε ξεμείνει στο τραπέζι της κουζίνας. Τα καλοκαίρια έμενε στο διπλανό διαμέρισμα. Του άφησε το σημείωμα στο τραπέζι της δικής του κουζίνας. Έτσι επικοινωνούσαν εδώ και χρόνια. Με σημειώματα. Δεν του άρεσαν τα πολλά λόγια.
«Αγόρι μου, αν μπορείς άσε μου 29 ευρώ να πάρω ένα ανεμιστηράκι από τον Κωτσόβολο γιατί ζεσταίνομαι πολύ. Αν δεν έχεις δεν πειράζει».
Είδε το σημείωμα πριν βγει για βράδυ. Το είχε ξεχάσει πριν βάλει μπρος να φύγει. Γύρισε πολύ αργά και μόνο τότε θυμήθηκε πως δεν είχε πάνω του χρήματα. Το χαρτάκι έμοιαζε με κλήση ανευθυνότητας. Σαν κόκκινη κάρτα σε τελικό κυπέλλου. Η καημενούλα δεν του είχε ζητήσει ποτέ τίποτα και τη μοναδική φορά που τόλμησε να το κάνει… αυτός στον κόσμο του…
Έβγαλε μια κάρτα της Εθνικής και σημείωσε τον τετραψήφιο κωδικό. Την άφησε για να τη βρει το πρωί.
Την επόμενη η Αθήνα καιγόταν. Ήταν όντως ο χειρότερος καύσωνας της 10ετίας. Όταν αργά το απόγευμα γύρισε από τη δουλειά, πήγε κατ’ ευθείαν στο ψυγείο να δροσιστεί με ένα ποτήρι κρύο νερό.
Τον περίμενε ένα μεγαλύτερο σημείωμα δίπλα στην κάρτα.
«Ευχαριστώ αγόρι μου. Να με συγχωρέσεις αν έκανα μια μικρή παρασπονδία, αλλά πριν τελειώσει ο μήνας έχει τελειώσει ήδη και η σύνταξη… Πήρα τι θάρρος να αγοράσω με δικά σου χρήματα μερικά από τα χρειαζούμενα. Θα στα γυρίσω μόλις μας πληρώσουν.
«Ανεμιστηράκι 29 €
Ταμπλέτες για τα κουνούπια 2Χ2 = 4€
ΓΑΛΑΞΙΑΣ παξιμαδάκια 4,5€ (που σου αρέσουν)
Τροφή για τη γατούλα 8€
Μισό καρπούζι 2,5
ΣΥΝΟΛΟ 48€»
Μάλιστα…
Βγαίνοντας από τη θάλασσα συνειδητοποίησα πως καμία από τις έξτρα αγορές δεν ήταν για εκείνη…
20°
