Life

Η μαύρη Κούπα των Κακών Ειδήσεων

Σταγόνα-σταγόνα, ή κύμα το κύμα, η καρδιά μας ξεχειλίζει και, κάποια στιγμή, απλώς δεν αντέχει άλλο

kyriakos_1.jpg
Κυριάκος Αθανασιάδης
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Francis Bacon «Three Studies for a Portrait of George Dyer» (1963, λεπτ.)
Francis Bacon «Three Studies for a Portrait of George Dyer» (1963, λεπτ.)

Πώς ένας συνδυασμός μικρών και μεγαλύτερων άσχημων νέων οδήγησε σε μία κρίση «κατάθλιψης»

Χθες ήταν μια άσχημη ημέρα για μένα. Δεν ξέρω πώς ακριβώς —ποια στιγμή ξεχείλισε αυτή η μαύρη Κούπα των Κακών Ειδήσεων που έχουμε όλοι μέσα μας—, αλλά έγινε. Και, από ένα σημείο και μετά, δεν ήμουν καλά.

Ήταν πολλά μαζεμένα· όπως πάντα άλλωστε. Μόνο χθες, κι ανάμεσα σε όλα τα άλλα, παλιά και καινούργια, είχαμε την εν ψυχρώ και on camera δολοφονία του Ουκρανού αιχμαλώτου από τα αιμοβόρα κτήνη του Ρώσου Χίτλερ —ζω για την ημέρα που θα συντριβεί στρατιωτικά αυτό το κράτος-μαφία— και τις συνομιλίες του μοιραίου σταθμάρχη με τους συναδέλφους του, που το άκουσμά τους και μόνο σε βυθίζει σε μαύρη απελπισία και σε αφήνει για ώρα βουβό, και με τα μηνίγγια σου να καίνε. Δεν ξεχείλισαν αυτά τα δυο την κούπα που λέμε, αλλά από μόνα τους έφταναν βέβαια να τη γεμίσουν μέχρι επάνω.

Όμως ήταν κι άλλα. Πολλά, καθημερινά, απ’ αυτά που μας χτυπάνε όλους με μεγάλη συχνότητα. Μια άσχημη είδηση, ένα θέμα υγείας, η ξαφνική και άδικη απόλυση ενός συναδέλφου, η άμεση ανάγκη για δουλειά που έχει ένας άλλος («Μια οποιαδήποτε δουλειά, δεν έχω περιθώριο να επιλέξω αυτή τη στιγμή»), τα φρικτά λόγια που ακούς από κάμποσες παρέες δεκαπεντάρηδων στον δρόμο (ναι, κάποιοι θα διαφέρουν, υποθέτω, αλλά αυτοί που δίνουν τον τόνο είναι η χαρά του Χρυσαυγίτη πασών των αποχρώσεων), ο τύπος που βγάζει συστηματικά και επιδεικτικά χωρίς λουρί τον θηριώδη σκύλο του στη γειτονιά και κρυβόμαστε όταν τον βλέπουμε τραβώντας τα δικά μας σκυλιά μακριά του, οι ποδηλάτες που έχουν αφαιρέσει τα φώτα από τα ποδήλατά τους για μαγκιά και τρέχουν μέσα στη νύχτα στους πεζοδρόμους, η θηριώδης παλέτα που είδα πεταμένη σε έναν πράσινο κάδο να ξεπροβάλλει πένθιμα από μέσα, σαν κάτι ζωντανό που πέθανε, οι τύποι που έχουν αφηνιάσει από τη χαρά για το αδιανόητης έκτασης δυστύχημα στα Τέμπη και γράφουν πράγματα φρικώδη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συναγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλον σε ένα άτυπο πρωτάθλημα αναισθησίας — είναι πολλά, και καθημερινά. Κάποιο απ’ όλα θα την ξεχείλισε λοιπόν τη μαύρη Κούπα των Κακών Ειδήσεων, αυτήν που έχουμε όλοι μέσα μας. Δεν έχει σημασία ποιο.

Λοιπόν, ήταν πολύ άσχημο αυτό που μου συνέβη. Κάτι σαν κρίση πανικού, αλλά πολύ «εσωτερική» αν το λέω καλά. Ήμουν στον δρόμο πάλι, στο ίδιο αυτό τετράγωνο που βγαίνω τρεις-τέσσερις φορές την ημέρα, και εντελώς απροειδοποίητα υψώθηκε μέσα μου —στο ύψος της κοιλιάς— ένα μαύρο κύμα. Ξαφνικά όλα γύρω μου και παντού στον κόσμο ήταν ολοφάνερα άσχημα, σχεδόν ετοιμοθάνατα, ο δρόμος πενταβρόμικος, οι άνθρωποι κατηφείς ή βλακωδώς χαρούμενοι, ενώ η καρδιά μου, παρασυρμένη από αυτό το μαύρο κύμα, άρχισε να τρέμει και να φτερουγίζει. Έσφιξα δυνατά τα λουριά που κρατούσα, καθώς πέρασε αστραπιαία από το μυαλό μου η εικόνα ενός σκυλιού που ξεφεύγει από το χέρι σου και βγαίνει στον δρόμο, την ίδια στιγμή που σκέφτηκα αστραπιαία, όπως το κάνουμε συχνά πολλοί, και όλα εκείνα τα άμοιρα ζώα του πολέμου που έχουν αλαλιάσει και δεν ξέρουν τι τους συμβαίνει και γιατί. Και πού πήγανε όλοι, και ποιος τούς σκότωσε. Και γιατί πεινάνε έτσι, και πώς γίνεται ξαφνικά να κρυώνουν, και τι καλά να πέθαιναν. Τέτοια είχα στο μυαλό μου.

Αυτό όλο κράτησε αρκετή ώρα για να μην του δώσω σημασία, ίσως και ένα λεπτό, μπορεί ακόμα-ακόμα και δύο, και μά τον Θεό κατάλαβα πόσο δυσβάσταχτο είναι κάτι τέτοιο όταν κρατά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πολλή ώρα, πόσο μπορεί να τσακίσει έναν άνθρωπο και να τον κάνει κουρέλι — δεν ξέρω αν ήταν προϊόν κούρασης, μια ξαφνική κρίση μελαγχολίας, ένα προείκασμα, μια πρόδρομη μορφή, κατάθλιψης, ή ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων. Αλλά ξέρω πως ήταν κάτι που με τσάκισε.

Πιο μετά γύρισε η γυναίκα μου στο σπίτι, από τη δεύτερη δουλειά της ημέρας. Ήταν γελαστή και όμορφη, μετά από δεκατέσσερις με δεκαπέντε γεμάτες, συνεχόμενες ώρες, χωρίς δευτερόλεπτο διάλειμμα απ’ ανάμεσα. Πήγε να αλλάξει, και της έκανα στο μεταξύ μια σαλάτα να φάει. Στα πόδια της έπαιζαν τα σκυλάκια μας όσο την έτρωγε, βλέποντας ταυτόχρονα κάτι βιντεάκια στο Instagram. Γελούσε με μερικά. Κοιτάχτηκα με τη γάτα μας, που είχε ανεβεί πάνω στη νησίδα και μας παρατηρούσε έναν-έναν με τη σειρά. Κλείσαμε το μάτι ο ένας στον άλλο.

Το κακό είχε περάσει για την ώρα. Η μαύρη Κούπα των Κακών Ειδήσεων είχε αδειάσει. Σε όσους είμαστε τυχεροί, πάντα αδειάζει. Μέχρι την επόμενη φορά.

* * *

Μάζεψα το πιάτο και βάλαμε να δούμε το Mandalorian, τη νέα σεζόν.

Πριν να τελειώσει το επεισόδιο, κοιμόμασταν όλοι στον καναπέ. Και οι έξι.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.