Μια γατο-αποικία στη Μύκονο

Μια φορά κι έναν καιρό, το 2007, αποδέχτηκα το διορισμό μου και μετακόμισα από την Αθήνα στη Μύκονο. Σε λίγο με ακολούθησε και η Μαρία, η αδερφή μου, και κάπου στις αρχές του 2010 αποφασίσαμε να μετακομίσουμε σ’ ένα κάπως μεγαλύτερο σπίτι. Όταν συναντήσαμε τον ιδιοκτήτη για να συμφωνήσουμε, θυμάμαι ότι μας είπε «υπάρχουν και πολλές γατούλες στο συγκρότημα, ξέρετε». Τι ωραία, σκεφτήκαμε. Πάντα αγαπούσαμε τα ζώα και δη τις γάτες!

Και πραγματικά. Η αυλή μας πάνω από το λιμάνι της Μυκόνου, εκτός από υπέροχη θέα, είχε και μπόλικες γατούλες που βόλταραν και νιαούριζαν. Μία όμως μας κέρδισε από την αρχή, η Μπαλού. Μια πλησίαζε περισσότερο από τις άλλες και μας κερνούσε χάδια κάθε φορά που την ταΐζαμε. Αλλά, αδαείς καθώς ήμαστε, δεν πήραμε είδηση ότι η Μπαλού ήταν έτοιμη να γίνει μανούλα. Κάτι καταλάβαμε όταν άρχισε να μας φέρνει ένα ένα τα μωρά της!

Κολόμπο ο Καρδιοκλέφτης

Τέσσερα πανέμορφα χνουδωτά μπαλάκια βρήκαν καταφύγιο στη μικρή σκεπαστή αυλή του δωματίου μας. Ο Καντερέλ, η Πεπίτα, ο Μπαουντολίνο και η Τίλντα. Τους φτιάξαμε σπιτάκι, τους βάλαμε λεκάνη με άμμο, την οποία μάθανε αμέσως να χρησιμοποιούν. Εμφανίστηκε και η Κάντυ, μια γλυκιά πορτοκαλί γατούλα που έπαιζε το ρόλο της κουβερνάντας... περισσότερο τα αγκάλιαζε και τα θήλαζε εκείνη παρά η μαμά Μπαλού. Κάποια στιγμή, ο μικρός Καντερέλ αρρώστησε. Έτσι επισκεφτήκαμε για πρώτη φορά τον Νίκο, τον κτηνίατρο, ο οποίος 5 χρόνια τώρα είναι ο «οικογενειακός» μας γιατρός, μας βοηθάει και μας υποστηρίζει (αν και μου λέει: «Ελένη, δεν μπορείτε να σώσετε όλες τις γάτες της Μυκόνου!»). Ο Καντερέλ έπρεπε να μείνει στο σπίτι μέχρι να γίνει καλά. Μετά τόσο καιρό, μια εικόνα έχω στο μυαλό μου αποτυπωμένη: τον Καντερέλ από τη μέσα μεριά του παραθύρου και τα τρία αδερφάκια του απέξω να ενώνουν τα ποδαράκια τους με τα δικά του. Ο Καντερέλ βέβαια έγινε καλά, αλλά πλέον έμαθε τη θαλπωρή του σπιτιού! Και φυσικά αφού έγινε η αρχή, μπήκαν και τα υπόλοιπα μέσα.

Νέβι και Μπόνι

Ο πρώτος που έμεινε μέσα και τη νύχτα, ήταν ο Πάκο: Τα πρώτα Χριστούγεννα στο νέο σπίτι, όταν λόγω δουλειάς δεν μπόρεσα να ανέβω στην Αθήνα, ο Πάκο έμεινε μαζί μου να μου κάνει συντροφιά. Κοιμηθήκαμε αγκαλίτσα, και αυτό ήταν! Τα μωρά μας εγκαταστάθηκαν για τα καλά και αποκτήσαμε πλέον οικογενειακές υποχρεώσεις. Μάθαμε τι σημαίνει να έχεις κατοικίδιο και όχι απλώς να ταΐζεις αδέσποτα. Την πρώτη φουρνιά γατούληδων την εμβολιάσαμε για 2 χρόνια, μετά όμως, όταν πια έγιναν πολύ περισσότερα, δεν ήταν εφικτό. Ωστόσο τα αποπαρασιτώνουμε κάθε μήνα, τους δίνουμε φάρμακο κάθε 3 μήνες για τα σκουληκάκια, και φυσικά κάνουμε στειρώσεις. Και σ’ αυτό το σημείο, γνωρίσαμε για πρώτη φορά τη Φιλοζωική Μυκόνου. Με τι δική της οικονομική βοήθεια στειρώνουμε τα θηλυκά (τα αρσενικά τα στειρώνουμε μόνες μας), αλλά και γιατροπορεύουμε πάμπολλα γατάκια που εμφανίζονται άρρωστα και τραυματισμένα στην αυλή μας.

Ο Γατοπαρδούλης αναπαύεται

Ήρθε ο καιρός να μετακομίσουμε και από αυτό το σπίτι... Η εποχή της κρίσης, βλέπεις. Η Μαρία ήταν χωρίς δουλειά και ο δικός μου μισθός είχε μειωθεί. Το βασικό κριτήριο όμως για την επιλογή του νέου σπιτιού ήταν να είναι «φιλικό» για τις γατούλες μας, να έχει άπλετο εξωτερικό χώρο και φιλόζωους γείτονες. Και το βρήκαμε. Είμαστε πιο κοντά στη φύση από ποτέ, ανάμεσα σε χωράφια με κατσικούλες, αγελαδίτσες, κοτούλες και κοκοράκια που μας ξυπνάνε κάθε πρωί. We love it. Αλλά το πιο σημαντικό, αρέσει στα μωρά μας. Όλοι μας έλεγαν ότι οι γατούλες μας δεν θα μας ακολουθούσαν, ότι οι γάτες δένονται με τον τόπο και όχι με τους ανθρώπους, ότι θα γυρίσουν πίσω κ.λπ., κ.λπ. Και αλήθεια, κάθε φορά που το σκέφτομαι νομίζω ότι κατορθώσαμε κάτι απίστευτο! Μετακομίσαμε με 14 γατάκια!! Με πολλή προσπάθεια και υπομονή, βέβαια, γιατί έπρεπε να μείνουν κλεισμένα στο σπίτι μέχρι να συνηθίσουν το καινούργιο περιβάλλον. Αλλά τα καταφέραμε!

Ο Γατοπαρδούλης γύρισε από ταξίδι

Εδώ έχουμε γείτονες και ιδιοκτήτες που επίσης αγαπούν τις γάτες και ο αριθμός των γατούληδων έχει διπλασιαστεί - ξέρεις πόσο εύκολα το 14 γίνεται 15, μετά λες «τι 16 τι 17», και πάει λέγοντας! (Ελπίζω μόνο να μην το διαβάσουν οι γονείς μας αυτό, υποτίθεται ότι έχουμε το πολύ καμιά δεκαριά!) Το τελευταίο μέλος της οικογένειάς μας είναι ο Κολόμπο, ένα μωράκι τριών μηνών με κομμένη ουρίτσα (εξού και το όνομα) που βρέθηκε άρρωστο στο δρόμο, το συναντήσαμε στον κτηνίατρο ενώ έψαχνε για σπίτι, και μας πήρε τα μυαλά! Και βέβαια υπάρχουν αυτά που τρώνε στην αυλή.... εκείνα που ταΐζω σε κάποια σημεία στο δρόμο για τη δουλειά κάθε πρωί, και αυτά που μου κάνουν παρέα στο γραφείο.

Ο Γατούλης λιάζεται

Και το καθένα έχει τη δική του προσωπικότητα, τη δική του ιστορία - και κάποια απ’ αυτά τα δικά τους προβλήματα υγείας. Όπως ο Γατοπαρδούλης που έχει AIDS, αλλά είναι ήδη 4 χρόνια μαζί μας, ο Πάκο και η Σταλίτσα με σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα που χωρίς τη δική μας φροντίδα δεν θα επιβίωναν μόνα τους, όπως ο Γατούλης μου, που όταν τον βρήκα ήταν σε προχωρημένο στάδιο νεφρικής ανεπάρκειας, αλλά μπορέσαμε να του προσφέρουμε έναν ακόμη χρόνο ποιοτικής ζωής (μέχρι την τελευταία στιγμή τον κρατούσα στην αγκαλιά μου), η Σπιρτούλα, που έζησε ένα χρόνο σχεδόν από τη στιγμή που ανακαλύψαμε ότι είχε λευχαιμία, έναν ακόμη χρόνο μάς χάρισε την αγάπη και την τρυφερότητά της πριν μας αφήσει…

Ο Λουκουμάς

Ούτε που το καταλάβαμε πώς αφοσιωθήκαμε στη φροντίδα των αδέσποτων γατιών. Που μετά παύουν να είναι αδέσποτα και «εισβάλλουν» στη ζωή μας. Μη γελιέσαι, αυτά που έχουμε στο σπίτι δεν είναι αυτά που εμείς επιλέξαμε. Είναι εκείνα που αυτά επέλεξαν εμάς. Και όσο και αν κουραζόμαστε, όσο χρόνο και αν απαιτεί η φροντίδα τους (για να μην ξεχνάμε και την καθαριότητα του σπιτιού), όσο και αν μας στοιχίζει το γεγονός ότι τώρα πια δεν μπορούμε να λείψουμε ταυτόχρονα από τη Μύκονο, όλα τα ξεχνάμε όταν καθόμαστε στον καναπέ και δεν ξέρουμε ποιο να πρωτοαγκαλιάσουμε... Όταν κάνουν το σπίτι ανάστατο με τα παιχνίδια τους (το να κάτσω να γράψω στον υπολογιστή είναι από τις πιο δύσκολες αποστολές), όταν κουρνιάζουν γεμάτα εμπιστοσύνη και αγαλλίαση στην αγκαλιά μας, όταν από αδύνατα, κακομοιριασμένα, τραυματισμένα, πονεμένα τα βλέπουμε να μεταμορφώνονται σιγά σιγά σε όμορφα, δυνατά και υγιή αγγελούδια, όταν κοιμόμαστε κουκουλωμένες με αγάπη και χνουδωτές πατουσίτσες...

Ο Πάκο αναπαύεται

Να συνεχίσω; Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Έχουμε περάσει και πολλές στενοχώριες και έχουμε χάσει αρκετά γατάκια όλο αυτό το διάστημα, από αρρώστιες, από ατυχήματα στο δρόμο… Οικονομικά είναι δυσβάσταχτο, έχουμε μειώσει στο ελάχιστο τα προσωπικά μας έξοδα για να μπορούμε να ταΐσουμε και να πάμε στο γιατρό τα γατάκια μας, και μόνιμα μας τρώει το άγχος αν θα τα βγάλουμε πέρα αυτόν το μήνα ή τον επόμενο. Όμως συνεχίζουμε. With a little help from our friends, και με τη βοήθεια της Φιλοζωικής (να ’ναι καλά η Σάρον, η πρόεδρος, και όλα τα παιδιά που συμμετέχουν) μπορούμε να στειρώνουμε και να περιθάλπουμε αδέσποτα.

Ο Πάκο

Και ξέρεις κάτι; Δεν είμαστε οι μόνες. Συνεχώς, γνωρίζω ανθρώπους που αγαπούν τα ζώα, τα δικά τους και τα αδέσποτα, ανθρώπους που φροντίζουν ζωάκια που βρίσκουν εγκαταλελειμμένα στα σκουπίδια ή χτυπημένα στο δρόμο... Μυκονιάτες και τουρίστες... Μάλιστα δεν είναι λίγοι αυτοί που επιστρέφουν στην πατρίδα τους έχοντας υιοθετήσει ένα ζωάκι που τους έκλεψε την καρδιά στη Μύκονο. Και συνεχώς μαθαίνω για άλλους που κάνουν το ίδιο μ’ εμάς και παίρνω κουράγιο. Ελπίζω μόνο να μπορούμε να το κάνουμε για πολύ καιρό ακόμη.