Φέτος με την αλλαγή της χρονιάς προχώρησα σε μια διόλου σημαντική αλλαγή: μετά από παραπάνω από όσα θυμάμαι χρόνια, ξύρισα το μούσι μου. Κανονικά αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν ούτε δικαιολογείται η κοινοποίησή του. Λίγη υπομονή ωστόσο κι ίσως με καταλάβετε.
Ο λόγος της απόφασής μου ήταν ότι είχε ασπρίσει. Ούτε αυτό θα ήταν πρόβλημα αν δεν έβλεπα τον εαυτό μου σε κάποιες φωτογραφίες στο τρέξιμο. Ιδρωμένος, ταλαιπωρημένος, συνήθως με μια γκριμάτσα εξάντλησης, τα άσπρα γένια μου φαίνονταν η σταγόνα που γέμιζε το ποτήρι: έδειχνα, ας μη μασάω τα λόγια μου, γέρος. Το αντίθετο από ότι νιώθω και θέλω να δείχνω.
Τώρα οι άσπρες τρίχες δεν επηρεάζουν την αθλητική δραστηριότητα. Άλλα προβλήματα ανακύπτουν με την ηλικία. Στη δική μου περίπτωση ένας ήπιος αλλά επίμονος πόνος στο γόνατο που με έστειλε στον ορθοπεδικό. Φυσικά τον είχα διαλέξει με προσοχή. Πρώτη και απαράβατη προϋπόθεση να είναι δρομέας, να μπορεί δηλαδή να με καταλάβει. Με τους υπόλοιπους ορθοπεδικούς, βλέπετε, υπάρχει μια διαρκής παρεξήγηση. Η πρώτη τους συμβουλή είναι ανάπαυση. Στη δική μας περίπτωση είναι η τελευταία λύση ανάγκης, όταν έχουν εξαντληθεί όλες οι εναλλακτικές. Για επεμβάσεις και άλλα τέτοια πιο δραστικά, ούτε συζήτηση. Μη μπούμε όμως σε αυτόν τον δρόμο, τα αχρείαστα χειρουργεία είναι ένα μεγάλο και σκοτεινό κεφάλαιο.
Τέλος πάντων μετά από μια μαγνητική και ψηλάφηση του πονεμένου μέλους η διάγνωση ήταν μάλλον απογοητευτική: οστεοαρθρίτιδα. Που πάει να πει ότι δεν υπάρχει θεραπεία, μόνο συντήρηση, προβλήματα της ηλικίας γαρ. Ένα γρήγορο ψάξιμο στο ίντερνετ και στο σάιτ της κλινικής Μάγιο, το πρώτο σχεδόν που λέει είναι όχι τρέξιμο. Στη «δική μας» βιβλιογραφία, ό,τι διαβάζουμε εμείς οι δρομείς δηλαδή, το πράγμα είναι πιο σύνθετο, έτσι κι αλλιώς η εκδοχή Μάγιο δεν μπήκε στο τραπέζι. Ενδυνάμωση και έχει ο Θεός. Είσαι τυχερός, μου είπε ο γιατρός, που δεν σε πονά όταν τρέχεις, Προφανώς υπάρχει και Θεός προστάτης των δρομέων. Περιττό να πω ότι ήταν αρκετό αυτό το μικρό ψάξιμο στο ίντερνετ για να γεμίσει έκτοτε το προφίλ μου με επιστημονικοφανή ματζούνια για να πετάμε τα λεφτά μας.
Όμως ούτε το πρόβλημα στο γόνατο είναι το θέμα μου. Με τον γιατρό πιάσαμε μια γενικότερη συζήτηση και μου είπε κάτι που το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Αν η άσκηση, τα αποτελέσματά της δηλαδή, μπορούσαν να γίνουν φάρμακο, θα μιλάγαμε για μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων. Λίγα φάρμακα θα είχαν μεγαλύτερα θετικά αποτελέσματα στην υγεία μας. Μου θύμισε κάτι ανάλογο που μου είχε πει λίγα χρόνια πριν μια πολύ γνωστή γιατρός προληπτικής ιατρικής για τη μεσογειακή δίαιτα - καμία σχέση με τη δική μας δίαιτα σήμερα. Τα ποσοστά με τα οποία μειώνει τις πιθανότητες για μια σειρά ασθένειες, μου εξηγούσε, είναι μεγαλύτερα από αυτά που επιτυγχάνουν πολλά, ευρέως διαδεδομένα φάρμακα! Ούτε αυτή όμως μπορεί να γίνει χαπάκι. Επιστρέφοντας στον γιατρό μου, στο Αττικό Νοσοκομείο όπου εργάζεται, έχουν πρόγραμμα άσκησης ακόμα και για καρκινοπαθείς. Κι αυτό επειδή έχει αποδειχθεί ότι η άσκηση τούς βοηθά να αντέχουν καλύτερα τις χημειοθεραπείες και να εμφανίζουν καλύτερα ποσοστά επιβίωσης. Η άσκηση είναι το μοναδικό φάρμακο χωρίς την παραμικρή παρενέργεια και για όλες τις ηλικίες.
Όλα αυτά τα είχα πρόσφατα στο μυαλό μου όταν διάβασα ένα άρθρο από μια γιατρό η οποία απέκτησε πτυχίο προσωπικού γυμναστή επειδή έτσι πίστευε ότι θα βοηθούσε περισσότερο τους ασθενείς της. Έκανε μάλιστα μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: ότι το μάρκετινγκ των εταιρειών στην πραγματικότητα αποτρέπει πολλούς και ιδίως όσους έχουν μια κάποια ηλικία ή έχουν αφήσει το σώμα τους να αποκτήσει περισσότερες καμπύλες, από το να αθληθούν. Κι αυτό επειδή όλες οι διαφημίσεις αθλητικών ειδών δείχνουν μόνο νέους ωραίους, καλογυμνασμένους και χαμογελαστούς, οι οποίοι παραδόξως δεν ιδρώνουν ποτέ - για να μηn πω ότι δεν χαλά και η χωρίστρα τους. Η πρώτη σου αντίδραση είναι ότι δεν σε παίρνει, η άθληση είναι για τους άλλους. Πράγμα που με έβαλε βέβαια σε σκέψεις και για τη δική μου συμπεριφορά. Τι σόι ματαιοδοξία είναι αυτή που με έκανε να ξυριστώ; Και δεν είναι καλύτερο να προβάλω το αληθινό πρόσωπο παροτρύνοντας ουσιαστικά και όσους σε ανάλογη θέση με εμένα, θα ήθελαν ίσως να ξεκινήσουν; Υποσχέθηκα λοιπόν στον εαυτό μου ότι θα ξαναφήσω μούσι. Αργότερα όμως. Για την ώρα απολαμβάνω την φρεσκάδα του αφτερ σέιβ στα φρεσκοξυρισμένα μάγουλα. Μου είχε λείψει.
10°
