Life

Μεγαλοβδομάδα ή εβδομάδα του Θείου δράματος

Είναι η ευκαιρία μας να ξαναβρούμε τον πόνο στις αληθινές του διαστάσεις, βρίσκοντας ταυτόχρονα το συμπονετικό κομμάτι του εαυτού μας, πριν καταφέρουν να μας αποκτηνώσουν τελείως

elisavet-papadopoulou.jpg
Ελισάβετ Παπαδοπούλου
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Γυναίκα προσεύχεται μέσα στην εκκλησία

Η κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας: Ένα συλλογικό δρώμενο που, αν λίγο επιτρέψουμε στους εαυτούς μας, θα βγούμε λίγο καλύτεροι στον κόσμο

Μεγαλοβδομάδα ή εβδομάδα του Θείου δράματος. Έτσι λέγεται. Οξύμωρη φράση, καθώς τα δράματα είναι προνόμιο των ανθρώπων και όχι των Θεών. Το παραβλέπουμε όμως, επειδή είμαστε άνθρωποι και το κάθε τι, για να το αντιληφθούμε, πρέπει να το φέρουμε στα μέτρα μας. Γεννημένη και μεγαλωμένη σε χωριό, όταν ήμουν παιδί το Θείο δράμα το ζούσα σαν πραγματικότητα, ιδίως στην κορύφωσή του, τη Μεγάλη Πέμπτη και τη Μεγάλη Παρασκευή. Τη μέρα της σταύρωσης και του ενταφιασμού δηλαδή. Ήταν το μέρος του δράματος που μας ταίριαζε, καθώς τα δάκρυα της μετανοημένης Κασσιανής και οι δογματισμοί των Αποστόλων, που είχαν προηγηθεί, δε μας 'λεγαν τίποτα. Ένας άδικος θάνατος όμως και μια μητέρα που θρηνεί μας κινητοποιούσαν συναισθηματικά. Άλλωστε το Θείο δράμα και ο θρήνος που το συνοδεύει έχει κάτι (ας μου επιτραπεί) αιρετικό, καθώς η ένταση του πόνου με τον οποίο αποδίδεται, μοιάζει να αναιρεί την πεποίθηση ότι στο τέρμα του δρόμου ανατέλλει η Ανάσταση. Έχει όμως μια σοφία όλο αυτό και μια παιδαγωγική, καθώς στην πορεία αυτού του θανάτου όλη η κακότητα ενός παρασυρμένου όχλου, η αρπακτικότητα των στρατιωτών που μοιράζονται τα ελάχιστα λάφυρα (χιτώνα και ιμάτια), η αναλγησία των κρατικών λειτουργών (βλέπε Πόντιος Πιλάτος) που νίπτουν τας χείρας τους, βρίσκονται εκεί. Μαζί με το ακάνθινο στεφάνι το οποίο, ως προϊόν χλευασμού, προετοιμάζει το ξέσπασμα της οργής του όχλου, ο οποίος είναι πρόθυμος να αφήσει το θυμικό του να καλπάσει.

Το προφορικό δημοψήφισμα «Ιησούν ή Βαραβάν» γίνεται χωρίς επιχειρήματα, με φόντο την εικόνα ενός ειδώλου που έχει ήδη καταπέσει. Στα σημεία αυτά του Θείου δράματος βλέπουμε να ασκείται πολιτική. Η εικόνα του χλευασμένου πρώην δάσκαλου, πρώην επαναστάτη, πρώην ανατροπέα της τάξης των πραγμάτων (Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί) αναιρεί την πρόθεση του πλήθους να συνταχθεί μαζί του. Είναι λογικό. Ο κρατικός λειτουργός με το «Ιησούν ή Βαραβάν» πετάει το μπαλάκι στον λαό, αφού πρώτα η κρατική μηχανή έχει καταρρίψει κάθε τεκμήριο αθωότητας, αφού τον έχει υποβάλει σε εξευτελισμό και μαρτύρια, αφού έχει φροντίσει να του αφαιρέσει την υπόστασή του, αφού έχει ερεθίσει όλα τα αιμοβόρα αντανακλαστικά του πλήθους που θέλγεται από τις αποκαθηλώσεις.

Επιπλέον, οι στρατιώτες τον καθιστούν ύποπτο ψεύδους: «Εσύ που θα έσωζες τον κόσμο δεν μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου» του λένε. Ο πιστός του μαθητής, ο Πέτρος, ανθρώπινος κι αυτός και τρομαγμένος πριν ξημερώσει (πριν αλέκτορα φωνήσαι) τον απαρνιέται. Της δικής του προδοσίας άλλωστε έχει προηγηθεί μια ακόμα προδοσία, αυτή του Ιούδα. Ο Ιησούς από την άλλη, υπομένει το μαρτύριό του αδιαμαρτύρητα. Αν αφήσουμε τα θρησκευτικά στην άκρη, θα βρούμε στη στάση του αυτή, επίσης μια πράξη πολιτική. Το έχουμε ξαναδεί να συμβαίνει. Χιλιετίες πριν. Στο Κώνειο του Σωκράτη. Κι οι δύο θυσιάζονται επειδή πιστεύουν στο νόμο. Ο ένας στον νόμο του Θεού κι ο άλλος στο νόμο των ανθρώπων. Στη βάση υπάρχει η ηθική. Μια πίστη υπέρτατη για έναν δίκαιο κόσμο. Αυτό αφορά τους πάντες. Αυτούς που πιστεύουν στην θεϊκή υπόσταση του Ιησού και σε κείνους που πιστεύουν στην ανθρώπινη. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, η Μεγάλη βδομάδα είναι ένα συλλογικό δρώμενο που, αν λίγο επιτρέψουμε στους εαυτούς μας, να προσχωρήσουμε στη βαθύτητα των όσων συμβολίζει, αν αφεθούμε στο θρήνο της, ένα θρήνο σπαραχτικό καταμεσής της άνοιξης, λίγο καλύτεροι θα βγούμε στον κόσμο. Ειδικά στις μέρες μας, με τόσο πόνο γύρω μας, με έναν λαό που πεθαίνει καθημερινά θυσιαζόμενος πάνω στο δικό του σταυρό, με τα πλήθη να μετατρέπονται σε όχλο τόσο συχνά, με μηχανισμούς που αποφασίζουν για τους υπόδικους πριν από τους δικαστές, με τα δάκρυα όλων μας να έχουν στερέψει, καθώς ακόμα κι ο πόνος έπαψε να μοιάζει με πόνο από τότε που αποφάσισε να τον διαχειριστεί η τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά σάιτ. Είναι η ευκαιρία μας να ξαναβρούμε τον πόνο στις αληθινές του διαστάσεις, βρίσκοντας ταυτόχρονα το συμπονετικό κομμάτι του εαυτού μας, πριν καταφέρουν να μας αποκτηνώσουν τελείως.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.