No delete: Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία

Οι γιορτές των Χριστουγέννων είναι ευκαιρία να εκφράσεις την αγάπη και τα συναισθήματά σου για τους γύρω σου.
(Πολύ μελό)

Κάθε Πρωτοχρονιά ο κόσμος γύρω μας αλλάζει και κάνει ένα βήμα προς το καλύτερο.
(Πες το αυτό και στη Μετάλλαξη Ο)

Στείλε και εσύ ένα μήνυμα χαράς. Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε την Ελλάδα πιο όμορφη με ένα χαμόγελο.
(Κλισέ)

Η αλήθεια είναι (μία από τις πολλές) ότι σε όποια φάση και αν είσαι, σε ό,τι ψυχολογική κατάσταση και αν βρίσκεσαι, οι «γιορτές», αυτές οι δύο εβδομάδες που καλύπτουν το διάστημα μεταξύ Χριστουγέννων - Πρωτοχρονιάς και Αϊ Γιαννιού είναι ένα landmark για την ετήσια βαρετή καθημερινότητά μας με τρία points of interest (POI) που συγκεντρώνουν -κυριολεκτικά- τα φώτα της προσοχής του κόσμου σε κάτι πιο λαμπερό, πιο αισιόδοξο, πιο θετικό για όλους.

Έχετε διαβάσει σίγουρα ήδη πολλά -και σίγουρα πολύ καλύτερα- κείμενα από το δικό μου για το θέμα «χριστουγεννιάτικο mood».

Χωρίς να θέλω να σας χαλάσω τη διάθεση -δεν είμαι από τη φύση μου μουρτζούφλης, μάλλον το αντίθετο- θα ήθελα να μοιραστώ μια επαναλαμβανόμενη εμπειρία, που με μεγάλη πιθανότητα έχουμε μοιραστεί, αλλά δεν έχει ίσως εκφραστεί. Αν ήθελα να κάνω το κείμενο κουλτουριάρικο θα έδινα τίτλο: «Η αναμνησιμότητα της απώλειας με αφορμή μια ψηφιακή ευχή». Σύνθετο, ε; Μάλλον ακούγεται σαν γρίφος, κάτι σαν τίτλος βιβλίου του Κούντερα;

Το αποκωδικοποιώ περιγράφοντάς το. Πρέπει να γίνει απλό και αληθινό. Προσιτή εικόνα.

Σηκώνω το κινητό να στείλω ευχές. Τα SMS -ψυχρά μεν- αλλά είναι προτιμότερα πια από τα τηλέφωνα και από τον εορτάζοντα (που στο τέλος τρελαίνεται από τις ασταμάτητες κλήσεις) και από τους φίλους του (που πρέπει να «ξοδέψουν» 3 ώρες πάνω από το τηλέφωνο για να ευχηθούν σε αγαπημένα πρόσωπα). Όταν -και αν- στο τέλος καταφέρουν, να διαγράψουν τους πάντες από τη μακρά λίστα του ευχολογίου είναι μάλλον εκνευρισμένοι και -το πιθανότερο- συναντούν έναν βιαστικό συνακροατή που ακούει στο βάθος τα μπιπ-μπιπ της αναμονής και αδημονεί να σε κλείσει για να «τα ακούσει» από τον επόμενο. [Οι διαπιστώσεις δεν ισχύουν για πρόσωπα άνω των 70, για τα οποία η έστω και τυπική επαφή για ευχές τα ζωοδοτεί. Θα πρότεινα μάλιστα ως marketeer να αφιερώσετε τον χρόνο σας στους υπερήλικες φίλους σας και όχι στις δυναμικές ηλικίες -20 με 60- αλλά ούτε και στα παιδιά. Μην στερείτε πολύτιμο χρόνο από το παιχνίδι τους. Για προ- και μετά έφηβους (10-20 ετών) δεν κάνω καν λόγο - γιατί εκεί θα ακούσετε μέχρι και «μπινελίκι», εκτός αν ελπίζουν πως οι ευχές θα συνοδευτούν με χαρτζιλίκι].

So far, so good..

Αλλά αν νομίζατε πως ξεμπλέξατε, εδώ ακριβώς αρχίζουν τα προβλήματα.

Όταν κάνεις το SCROLL DOWN οι λίστες με τις Χριστίνες, τους Χρήστους, τους Μάνους, τους Βασίληδες, τις Βίκες, τους Φάνηδες και τις Ιωάννες είναι ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο συναισθηματικό ναρκοπέδιο.

Όχι γιατί κρύβουν κάποιες και κάποιους πρώην. Ίσα-ίσα που αυτές οι «στιγμιαίες συναντήσεις» στο καντράν του υπερσύγχρονου Apple 13 Pro Max (1.999 €) είναι «γλυκούλες», κάτι σαν «σφηνάκια νοσταλγίας».

Γιατί «επαναφέρει» από τη μνήμη του κινητού, στη μνήμη του ζωντανού νου όσους έχουν φύγει. Αυτές και αυτούς που έχουν φύγει, όχι από τη ζωή μας, αλλά από τη ζωή…

Δεν είναι πρώην φίλοι που τσακωθήκαμε. Δεν είναι πρώην συνεργάτες με τους οποίους δεν δουλεύουμε πια μαζί. Δεν είναι καλοκαιρινές γνωριμίες που χάθηκαν σε ξένες χώρες.

Είναι δικοί μας άνθρωποι, στενοί φίλοι, πολυαγαπημένα πρόσωπα των οποίων τα ψηφιακά ονόματα παραμένουν ακόμη «χαραγμένα» στο κινητό μας και στο μαρμάρινο σταυρό που σκεπάζει την τελευταία τους κατοικία.

Εκείνη τη στιγμή που έχεις στείλει ένα μήνυμα με ευχές στον «Χρηστάρα τον Ολυμπιακάρα για ένα κόκκινο 2022», ακολουθεί ο Χρήστος από την Καστέλα που πανηγυρίσατε μαζί στη Ρώμη το ’97 την πρώτη Ευρωλίγκα της ομάδας και «έφυγε» πρόσφατα πέρυσι στα 47 του…

Πώς να ευχηθείς στον Μανώλη «να χαίρεται την οικογένεια και να του ζήσει το δεύτερο κοριτσάκι» όταν ξέρεις πως η γυναίκα του, η Βάσω «έφυγε» πέρυσι στα 37 της και άφησε δύο ανήλικες κουκλίτσες ορφανές…

Τι κάνεις με τον Χρήστο και τη Βάσω; Πού βρίσκονται τώρα οι ψυχούλες τους; Γιορτάζουν άραγε στον Παράδεισο όπως εμείς εδώ κάτω στη Γη; Κόβουν Βασιλόπιτες και όποιος βρει το φλουρί κερδίζει μια εβδομάδα επίσκεψη ως πνεύμα στο σπίτι του στην Πλατεία Αμερικής; Νιώθουν τις χαρές που προκαλούν οι επιτυχίες στο σχολείο των παιδιών τους; Δεν θα θέλανε να αφήσουν και αυτοί ένα δωράκι δίπλα στη φάτνη του χριστουγεννιάτικου δέντρου; Η ψυχρή λογική λέει «σβήσ’ τους». «Σου τρώνε μνήμη». Μήπως όμως σου ομορφαίνουν τη μνήμη; Μήπως δεν είναι όλα RΑΜ και Gigabytes;

Όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, πώς να αντιμετωπίσεις μια δύσκολη κατάσταση ένα τέτοιο mini αλλά σοβαρό -αν δεν είσαι «άδειος»- ψυχολογικό στρίμωγμα μια καλή λύση είναι η προσφυγή στην παράδοση.

Τι λέει λοιπόν η ευχή των παλιών; «Να ζήσετε να τους θυμόσαστε».

Αφού λοιπόν εγώ ζω ακόμη (όχι όπως θα ήθελα, αλλά ΖΩ), ΘΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΑΜΑΙ! ΟΣΟ ΖΩ ΘΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΑΜΑΙ!

Και για να τους θυμάμαι δεν πρέπει να τους σβήσω. Ποιος είμαι εγώ; Ο Bill Murray στους GHOSTBUSTERS;

Είμαι αρνητής. Αρνούμαι να σβήσω τους συνεργάτες, τους φίλους μου. Δεν τους διαγράφω ούτε από τη μνήμη μου, πόσο μάλλον από τη μνήμη του κινητού μου.

Θα συνυπάρχουν εκεί μαζί με τους ζωντανούς, θα κάνουν παρέα δίπλα-δίπλα, συνωστισμένοι σαν καλά φαντασματάκια στο club CONTACTS («επαφές») και ούτε θα φοράνε μάσκα, ούτε θα φέρουν πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης! (Τι άλλο να περάσουν μετά το πέρασμα στον άλλο κόσμο;).

Και θα κρατήσω και τα μηνύματα που έχουμε ανταλλάξει. Άλλωστε όλοι ζούμε τη ζωή μας σαν ταινία. Είμαστε εδώ σε TRANSIT. Και όλοι αυτοί είναι «οι φευγάτοι» φίλοι μας που μας περιμένουν με υπομονή στην επόμενη «στάση» στο SEQUEL σαν τα καλά φαντασματάκια στο «Προσεχώς 2022».

NO DELETE λοιπόν!

Υ.Γ. Αφιερωμένο στον Γιώργο Μαυροσκώτη