Πόσο ασφαλείς αισθανόμαστε στην καθημερινότητά μας όπως έχει εξελιχθεί με τον κορωνοϊό καπέλο.
«Λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας» μας διαβεβαιώνουν οι πάντες, από μαγαζιά, σουπερμάρκετ και γκαλερί μέχρι θέατρα, κινηματογράφοι, εστιατόρια και καφέ μπαρ. Για του λόγου το αληθές, στην είσοδο δείχνουμε ταυτότητα και πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης, ή αποτελέσματα τεστ. Σε όλες τις εισόδους: στα εμπορικά κέντρα οι ουρές σχηματίζονται έξω από κάθε μαγαζί επειδή ο υπεύθυνος στην είσοδο πρέπει να τσεκάρει τεστ και πιστοποιητικά σε κινητά ή σε κόλες Α4. Όσο γρήγορος κι αν είναι, ο κάθε νοματαίος χρειάζεται μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να βρει και να ανοίξει την εφαρμογή στο κινητό του, ή μέχρι να βγάλει και να ξεδιπλώσει το χαρτί με εκτυπωμένο το πιστοποιητικό, ή το τεστ.
Όλα αυτά είναι δουλίτσες, παίρνουν τον χρόνο τους – και μας κάνουν να νιώθουμε λίγο πιο ασφαλείς… ή όχι; Έψαχνα μήπως έχει ήδη γίνει κανένα γκάλοπ στο ίντερνετ, «Πόσο ασφαλής νιώθετε σήμερα σε σχέση με την αρρώστια;» αλλά δεν βρήκα, είτε επειδή δεν έχει γίνει, είτε επειδή δεν έψαξα καλά. Κάπου είχα διαβάσει ότι έχουν ανέβει κατακόρυφα εδώ και δύο χρόνια, και ανεβαίνουν διαρκώς σε συχνότητα ανάγνωσης όλα τα άρθρα ή κείμενα που αναφέρονται όχι μόνον στον κορωνοϊό, αλλά στην αρρώστια γενικότερα, μεταδοτική ή όχι. Μεγάλη επιτυχία έχει λοιπόν οτιδήποτε ξεκινάει με τίτλο, «ΕΧΕΤΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ; ΔΕΙΤΕ ΠΟΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΥΒΟΥΝ!», ή «ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ; ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΤΟ ΜΑΘΕΤΕ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ!», ή «ΤΡΙΑ ΣΟΒΑΡΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ!», ή «ΠΟΣΟ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΤΕ ΝΑ ΝΟΣΗΣΕΤΕ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΖΩΔΙΟ ΣΑΣ/ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ/ΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ/ΤΗ ΘΕΙΑ ΣΑΣ!» κ.λπ.
Ότι κινδυνεύουμε όλοι το έχουμε πάρει χαμπάρι, ίσως κι επειδή μας το λένε εκατοντάδες σάιτ, ειδήμονες, εκπομπές, ειδήσεις, συγγενείς και άνθρωποι που ξέρουν από καταστροφές. Τα πράγματα είναι σκούρα, αν δεν αρπάξουμε μεταδοτικό μπορεί να νοσήσουμε από μόνοι μας, από το στραβό μας το κεφάλι, επειδή αδιαφορήσαμε για τα συμπτώματα. Αν τη γλυτώσουμε, είναι βέβαιο ότι έρχονται βιβλικές καταστροφές με πλημμύρες, τυφώνες, σκατόκαιρο, ακραία καιρικά φαινόμενα, ακόμα και ακρίδες. Επιπλέον είναι δυστυχώς οι δολοφονίες με όπλα, μαχαίρια, τιρμπουσόν και ρόπαλα, τα θανατηφόρα τροχαία, και στο καπάκι οι σεισμοί, όλο και συχνότεροι. Για να μην περάσουμε στην εγκληματικότητα και πόσο εύκολο είναι να σε σφάξουν αν βγεις βόλτα στην Ομόνοια στις τρεις τα χαράματα, κάτι που δεν θα συνέβαινε στα παλιά χρόνια (αλλά τα πολύ παλιά, όταν η Ομόνοια ήτανε κατσικοχώραφο, γιατί από κει και μετά, σε σφάζανε αν νυχτοπερπατούσες, ακόμα και επί Καποδίστρια/Καραμανλή/Παπανδρέου).
Γενικά ο φόβος είναι παντού, και όχι δεν νιώθουμε ασφαλείς τώρα που το σκεφτόμαστε καλύτερα…
«Νώθω ασφαλής», όπως βρήκα σε ένα σάιτ που γράφουν Αμερικάνοι ψυχολόγοι, σημαίνει «αισθάνομαι ότι δεν κινδυνεύω να πάθω βλάβη ή να πληγωθώ, συναισθηματικά ή σωματικά, ότι δεν προβλέπω/προβλέπεται να μου συμβαίνει κάτι κακό, συναισθηματικά ή σωματικά». Άρα το να μην νιώθω ασφαλής σημαίνει ότι όλο και κάτι δυσοίωνο προβλέπω, ότι σα να μου έρχεται η κατραπακιά, η αρρώστια, η κλωτσιά στον πισινό, η καταστροφή ή έστω το μεγάλο αγγούρι. Ανασφαλής σημαίνει ότι ζω με φόβο, κι επειδή με χαλάει το πρώτο πρόσωπο (δεν θέλω καθόλου φόβο ούτε ανασφάλεια) ας το γυρίσουμε στο τρίτο: όταν δεν νιώθει ασφαλής ένας άνθρωπος, είναι επειδή φοβάται πως κάτι κακό θα του συμβεί όπου να ‘ναι. Όχι μετά από δέκα, είκοσι, σαράντα χρόνια, αλλά άμεσα. Για αυτό κι οι περισσότεροι νέοι-νέοι δεν αισθάνονται ανασφαλείς, επειδή με βάση τις στατιστικές, τα χοντρά κακά θα τους προκύψουν μετά από δέκα, ή σαράντα χρόνια, που είναι σαν να μην πρόκειται να έρθουν ποτέ, άρα δεν τα σκέφτονται και καλά κάνουν.
«Νιώθω ασφαλής μόνον όταν είμαι μέσα στο σπίτι μου και μόνον όταν λειτουργεί η θέρμανση στο φουλ», λέει φίλος όχι πολύ νέος. Όσο συζητάμε, προσθέτει ότι πρέπει να έχει ζεστό νερό, αρκετά χαρτιά τουαλέτας και κουζινόχαρτα για ένα μήνα, όπως και αρκετές κονσέρβες, ξηρά τροφή και κατεψυγμένα αγαθά για άλλον ένα μήνα. Και πάλι σύμφωνα με τα σάιτ ψυχολογίας, «Όταν δεν νιώθει ασφαλής ο μέσος άνθρωπος, αισθάνεται τρομαγμένος, ανήσυχος, αγχωμένος, παγωμένος, ότι δεν έχει τον έλεγχο του κορμιού του, πράγμα που οδηγεί σε πανικό». Όλα αυτά δεν τα νιώθει όταν έχει μόλις επιστρέψει από λαϊκή ή σουπερμάρκετ, έχει στοκάρει τα ντουλάπια του, δεν προβλέπεται ακραίο καιρικό φαινόμενο ούτε σεισμός και δεν έχει, ο ίδιος και τα αγαπημένα του πρόσωπα, ούτε ψιλό βηχαλάκι… εκτός κι αν αρχίζει να σκέφτεται ο άνθρωπος ότι είχε πλήθος κόσμου στη λαϊκή, και κάποιος έβηχε πίσω του, και μήπως τελικά άρπαξε κάτι ενώ αγόραζε μπρόκολο, που τι το ήθελε το σιχαμένο και ρίσκαρε την υγεία του τζάμπα και βερεσέ.
Το καλό, ή το κακό, είναι ότι ασφαλείς πραγματικά νιώθουμε μόνον μέσα μας, εμείς οι ίδιοι, σκέτοι, ξεροί και σόλο. Φυσικά και μπορεί να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας ανά πάσα στιγμή, αυτή είναι η δουλειά του. Η δική μας δουλειά πάλι είναι… να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να είμαστε, και να νιώθουμε ασφαλείς, εμείς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα…
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
6°
