Όταν μπορείς να κρατιέσαι από τα ωραία πράγματα στη ζωή αδιαφορώντας για τον θόρυβο της καθημερινότητας έχεις κερδίσει τον χρόνο σου. Τη μόνη σου περιουσία.
Ένα αισιόδοξο σχόλιο για τη ζωή και όλα αυτά που έχουν σημασία.
Πέρα από την καλοπέρασή τους (φαγητό και λιχουδιές, χάδια και φιλιά, ύπνος και ακόμη περισσότερος ύπνος), το μόνο που νοιάζει τα σκυλάκια μας —έχουμε τρία— είναι το σπίτι μας, ο κόσμος τους. Μπορεί στα μάτια ενός εξωτερικού παρατηρητή να φαίνεται πως το έχουν συνηθίσει, αλλά στην πραγματικότητα δεν περνά ούτε στιγμή που να μην του δίνουν πολλή και τρυφερή σημασία, που να μην το θεωρούν τρομερά σημαντικό, ένα ζωντανό θαύμα μέσα στο οποίο αναπτύσσονται και προοδεύουν, γεμάτο μικρά και μεγάλα Ωραία Πράγματα φτιαγμένα για να τα απολαμβάνουν. Το πάτωμα είναι κάτι για να περπατάς και να ξαπλώνεις, τα κρεβατάκια τους είναι αναπαυτικά και ζεστά ή δροσερά ανάλογα την εποχή, το μπολ με το νερό στην κουζίνα μια έξοχη ιδέα για να σβήσουν τη δίψα τους, το άλλο μπολ με το νερό στο μπαλκόνι μια έξτρα πηγή διασκέδασης, τα παιχνίδια τους ιδανικά για να αναπαραστήσουν μια ψυχαγωγική μάχη επικράτησης ή ένα κυνήγι επιβίωσης. Ο έξω κόσμος δεν υπάρχει ούτε καν σαν ανάμνηση ανάμεσα από τις βόλτες τους. Έχει ενδιαφέρον βέβαια —είναι γεμάτος μυρωδιές και προκλήσεις—, αλλά μόνο όταν τούς περιβάλλει.
Αν θα διάλεγα ένα μόνο από τα διδάγματα που μας παρέχουν σε αφθονία οι σκύλοι, θα ήταν αυτό: το κλείσιμο των ματιών μου στον έξω κόσμο. Με τη διαφορά βέβαια —εγώ δεν είμαι σκύλος— ότι το δικό μου σπίτι δεν είναι το πραγματικό μου σπίτι, αλλά το πλήθος των Ωραίων Πραγμάτων που υπάρχουν, όλων αυτών των Ωραίων Πραγμάτων που είναι στα δάχτυλά μου, στα μάτια και τα αυτιά μου, παντού επάνω και μέσα μου, ταγμένα στην ευζωία μου: οι άνθρωποι που επιλέγω να αγαπώ και να θαυμάζω, η παρηγοριά και το μεγαλείο της τέχνης, η ασπίδα και το βέλος των επιστημών και της τεχνολογίας. Και τα σκυλάκια. Για να μείνω μόνο σ’ αυτά τα λίγα. Όταν μπορείς και κρατιέσαι από αυτά (και είναι πολλά, είναι άπειρα) αδιαφορώντας για τον θόρυβο του «κόσμου», της καθημερινότητας, του εσμού τής εκάστοτε συγκυρίας (σήμερα οι αντιεμβολιαστές, αύριο κάποια άλλη φτηνή πλην δολοφονική συμμορία), έχεις κερδίσει τον χρόνο σου. Τη μόνη σου όντως περιουσία.
Όλα θα πάνε καλά. Πάντα πηγαίνουν. Σήμερα ζούμε στην καλύτερη εποχή της ανθρωπότητας από κάθε άποψη, και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί με κάποια ψήγματα σοβαρότητας από κανέναν. Στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας του ο πλανήτης ήταν ό,τι το σημερινό Αφγανιστάν, υψωμένο όμως σε μία παράλογη, απάνθρωπη δύναμη. Όπως πάντα τιθασεύονται όλα ανεξαιρέτως τα προβλήματά μας (από τις ασθένειες που αποδεκάτιζαν ολόκληρες ηπείρους και την παιδική θνησιμότητα, μέχρι τα ανθρώπινα δικαιώματα και οτιδήποτε μπορεί να βάλει ο νους), ακόμη και η κλιματική κρίση, το #1 πρόβλημά μας, θα τιθασευτεί μέσα στις επόμενες δύο δεκαετίες. Και, όχι, δεν θα πλημμυρίσουν τελικά οι πόλεις μας, ούτε θα γίνει άγονη έρημος η γη. Σαν μια ταινία καταστροφής, η ανθρώπινη περιπέτεια συνίσταται από μία σειρά θεαματικές λύσεις σε αλλεπάλληλες καταστάσεις κρίσης. Με τη διαφορά ότι εδώ η ταινία δεν τελειώνει. Η δική μας ταινία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται επ’ άπειρον. Είμαστε ακόμη στην αρχή: προορισμός μας είναι τα αστέρια.
13°
