Μια υπέροχη καλοκαιρινή ιστορία με ένα καπέλο, μια ξαπλώστρα και μια κοπέλα στην ανάρτηση Τρύφωνα Τριανταφυλλίδη.
«Το καπέλο που έπινε πορτοκαλάδες.
Όταν σήμερα λίγο μετά τις 10:00 έφτασα στην παραλία μπροστά από το Porto Libre όλες οι ομπρέλες εκτός από μία είχαν κόσμο. Πλησίασα στην άδεια ομπρέλα και τότε διέκρινα ότι στην μία από τις δύο ξαπλώστρες υπήρχε ένα ψάθινο καπέλο.
Προσπάθησα να εντοπίσω ποιος θα μπορούσε να ήταν ο ιδιοκτήτης του καπέλου, δεν μπόρεσα. Στην θάλασσα μπροστά πλατσούριζαν κάποια παιδάκια, το καπέλο φαινόταν ανδρικό αλλά δεν έβρισκα κάποιον στην παραλία που θα μπορούσε να το φοράει και να μην είναι ήδη κάτω από κάποια ομπρέλα.
Πήρα την απόφαση και άφησα την πετσέτα μου στην άδεια ξαπλώστρα δίπλα σε αυτή είχε επάνω της το ψάθινο καπέλο και πήγα να πάρω κάτι να πιώ από την καντίνα. Στο ψυγείο είδα ότι είχε χυμό από ρόδι, ήθελα να πιώ ρόδι αλλά σκέφτηκα την στυφή επίγευση που θα μου άφηνε. Ταλαντεύτηκα για λίγο και έπειτα αγόρασα έναν χυμό ρόδι και μια πορτοκαλάδα για να μου ξεπλύνει την στιφάδα μετά. Μεγαλοφυής σκέψη.
Επέστρεψα στην ξαπλώστρα ήπια σχεδόν μονορούφι το ρόδι και έπειτα σχεδόν αμέσως την πορτοκαλάδα. Δεν ήθελα να αφήσω να ζεσταθούν τα υγρά, μισώ το να πίνω υγρά που δεν είναι παγωμένα το καλοκαίρι. Ξάπλωσα στην ξαπλώστρα και άρχισα να λιάζομαι γυρνώντας κάθε τόσο πλευρό.
Θα πέρασε καμιά ώρα, ήταν 11 και κάτι όταν μια νεαρή γυναικεία φωνή με έβγαλε από τον λήθαργό μου.
-Συγνώμη…
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα να στέκεται από πάνω μου μια νεαρή γυναίκα, την έκανα κάπου 35 χρονών, με ένα άσπρο βαμβακερό φόρεμα που ανέμιζε πάνω της.
-Το καπέλο είναι και για τις δύο ξαπλώστρες, είπε η νεαρή γυναίκα με μια φωνή που ήταν ταυτόχρονα γλυκιά, αυθάδική και ευγενική. Κοίταξα την κοπέλα με προσποιητή απορία και είπα:
-Πως μπορεί ένα καπέλο να χρειάζεται δύο ξαπλώστρες;
-Ήρθα το πρωί στις 9:30 και άφησα το καπέλο για να κρατήσω τις δύο ξαπλώστρες, επέμεινε η κοπέλα.
-Θέλετε να πείτε ότι εγώ που ήρθα στις 10:00 θα έπρεπε τόση ώρα να κάθομαι πάνω στην άμμο, την στιγμή που το καπέλο σας θα απολάμβανε μόνο του και τις δύο ξαπλώστρες; Εξάλλου ΤΟ ρώτησα, είπα.
-Ρωτήσατε στην καντίνα; Η κοπέλα είχε αρχίσει να μπερδεύεται, κάτι δεν είχε καταλάβει καλά.
-Όχι ρώτησα το καπέλο σας αν μπορώ να χρησιμοποιήσω την μία από τις δύο ξαπλώστρες. Είπε ότι δεν είχε πρόβλημα και έπειτα το κέρασα μια πορτοκαλάδα, είπα δείχνοντας το άδειο και πλαγιασμένο κουτί της πορτοκαλάδας.
-Ήπιε το καπέλο μου αυτή την πορτοκαλάδα; Η κοπελιά ζούσε την στιγμή που έπρεπε να αποφασίσει αν ήταν η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, αν θα άφηνε τον εαυτό της να βυθιστεί στην παράνοια που ύφαινα γύρω της.
-Ναι την ήπιε, απάντησα. Αν μπορεί το καπέλο σας να χρησιμοποιεί και να φυλάει δύο ξαπλώστρες γιατί να μην μπορεί να πιεί και μια πορτοκαλάδα όσο σας περιμένει; Ρώτησα έχοντας το πιο σοβαρό ύφος που μπορούσα να διατηρήσω εκείνη την στιγμή.
Το επιχείρημα μου φαίνεται ότι έπεσε μέσα της, φώλιασε και ρίζωσε μέσα στο συνειδητό της και παρέλυσε κάθε διάθεσή της για περαιτέρω διεκδίκηση της ξαπλώστρας. Στην αρχή της άφησε να ξεφύγει ένα μικρό γελάκι για το οποίο την ίδια στιγμή μετάνιωσε. Μετά χαλάρωσε και άφησε να της φύγει ένα ολόκληρο γέλιο. Σήκωσε τους ώμους, έκανε μια χειρονομία παραίτησης σχεδόν ανακουφισμένη που θα άφηνε την μάχη να τελειώσει κάπου εδώ. Άφησε μια τσάντα και μια πετσέτα δίπλα στο ψάθινο καπέλο και έπειτα πήγε και έκατσε στην διπλανή ομπρέλα όπου φαινόταν να κάθεται η υπόλοιπη παρέα της ή κάποιοι γνωστοί της.
Πέρασα μια ακόμη ώρα να λιάζομαι δίπλα στον νέο φίλο μου, το ψάθινο καπέλο. Όταν ένοιωσα ότι είχα καεί αρκετά, μάζεψα τα πράγματά μου και έγνεψα στην κοπέλα να έρθει να καταλάβει την ξαπλώστρα. Μου έγνεψε ευχαριστώ».
13°
