Αφηγήσεις σε 3/4: Χωρίς απολογία

Είχα να τον δω έναν χρόνο. Με εξαίρεση τα πρώτα 15 λεπτά, ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα, αλλά όχι με την καλή έννοια. Ή μάλλον, ας είμαι δίκαιη. Τις πρώτες λίγες ώρες ήταν όντως όμορφα. Έχεις αυτό το πλεονέκτημα ότι έχεις πολλά να πεις επειδή έχει περάσει πολύς καιρός. Τα λες βέβαια όλα επιλεκτικά, με προσοχή, δεν θες να δώσεις και ραπόρτο. Συμπεριλαμβάνεις αρκετές λεπτομέρειες για να φαίνεται ότι μοιράζεσαι αλλά όχι τόσες ώστε να πληγώσεις. Δεν είναι φίλος. Πρέπει να ξέρεις το «κοινό» σου.

Never perform a death defying act
And I won’t fall
I am brave, I can save the very small
I am everything, but I’m nothing at all

Μοιράζεσαι λοιπόν, αγκαλιάζεσαι. Είναι παράξενη η αγκαλιά, οικία και όμως ξένη. Ο εγκέφαλος βραχυκυκλώνει και λέει «ωπ, ωραίο αυτό, αλλά δεν το αφήσαμε για κάποιο λόγο;» Ο νους ξέρει, όπως ξέρεις κι εσύ, κι ας είσαι εδώ, και ας έφερες πιτζαμάκια για παν ενδεχόμενο αλλά τα άφησες στο αμάξι για να μην καρφωθείς. Γυναίκες, φίλε. Έχω υπάρξει και εγώ ενίοτε, αν και τα τελευταία χρόνια είμαι όλο και λιγότερο.

You compare my light to the sky
Why do you try to make me better than the divine?
It isn’t the same, don’t give it a name
Let me remain, let me remain

«Μου έλειψες πολύ», μου είπε το πρώτο μισάωρο ενώ μου κρατούσε τα χέρια, «σε σκεφτόμουν συχνά, ήθελα να σου στείλω αλλά δεν το έκανα».

«Καλά έκανες και δεν έστειλες», είπα, σαν άντρας. Δεν θα ‘θελα να το είχα ακούσει αλλά το είπα χωρίς καμία αναστολή η δεύτερη σκέψη. Ωστόσο, τουλάχιστον σε βάθος χρόνου, θα είχα εκτιμήσει την ίδια ειλικρίνεια και ας πονούσε.

 I’m everything I’ve ever been
I’m everything I’ve ever seen
I’m everything that slowly falls
I’m everything and I’m nothing at all

Όταν δεν νιώθεις είναι πιο εύκολα όλα. Όταν δεν νιώθεις το ίδιο, όταν δε νιώθεις αρκετά, όταν δεν πονάς, είναι όλα πιο εύκολα. Ήξερα πολύ καλά γιατί ήμουν εδώ. Γιατί τον αφήνω να μου κρατάει τα χέρια, γιατί είχα ήδη αποφασίσει στο δίωρο ότι κάποια στιγμή θα πεταγόμουν στο αυτοκίνητο γιατί ξέχασα κάτι. Γιατί η επιθυμία μου να είναι αλλιώς αυτή τη φορά ήταν πιο μεγάλη από την σιγουριά μου ότι δεν θα είναι.

I will perform a death defying miracle
For someone with the chemicals to believe?
I’m brave, but I’ve gravely understated?
I can’t save you from what you’ve taken and leave

Ήμουν εδώ γιατί το είχα ανάγκη, και η ανάγκη αυτή ήταν τέτοια που να καθιστά όλα τα άλλα κατ’ ελάχιστον υποδεέστερα. Τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας είναι τα ισχυρότερα όλων, και έχουν την χρονική ισχύ που εμείς ορίζουμε για να πάρουμε αυτό που θέλουμε χωρίς απολογία. «Δεν κάνω κακό», σκέφτεσαι, «μπορεί όντως να είναι αλλιώς». Και φιμώνεις τα γέλια που θα αντηχούσαν. Ήταν ένας δύσκολος χρόνος για αυτόν, μου είπε. Μου τα ‘πε όλα. Άκουγα, ενίοτε σχολίαζα, και έβλεπα πως με κοιτούσε. Έπρεπε να είχα φύγει. Αλλά είχε υπάρξει και για μένα δύσκολος πολύ. Δεν εξήγησα όμως γιατί. Δεν με ρώτησε γιατί. Δε ρωτούσε ποτέ τίποτα.

You compare our love to the sun
What have you done, is there no limit to the prizes we’ve won?
It isn’t the same, don’t give it a name
Let me remain, let me remain

 Έπρεπε να είχα φύγει. Πριν με φιλήσει. Ή έστω λίγο μετά. Πριν αφεθώ. Αντ’ αυτού έφυγα την επόμενη μέρα το πρωί, μετά τον δεύτερο καφέ: η επιθυμία λιγότερη, η σιγουριά να μου χτυπάει τον ώμο. Κατέβασα τα παράθυρα του αυτοκινήτου φεύγοντας, παρόλο το κρύο, για να φύγει από πάνω μου. Η ανάγκη ακόμα εκεί. Θα είναι αλλιώς. Ακούς; Θα είναι αλλιώς.

 Ήταν ήδη το ίδιο.

I will perform a death defying magic show
For those of you that wanna go someplace else
I am brave but I can’t save you
From the things you won’t change for yourself

Δεν ήμουν αθώα. Ήξερα. Δεν ήμουν όμως ούτε ψεύτρα. Μίλησα. Διαλέξαμε και οι δύο από ένα λάθος και το κρύψαμε στον κόρφο μας σαν ευχή. Δεν μπορεί να μην ήξερε. Δεν μπορεί να μην έβλεπε. Πως δεν ενέδιδα το ίδιο, πως επέλεγα τις λέξεις που τροφοδοτούσα με οξυγόνο με την ακρίβεια ενός νευροχειρουργού. Δεν ήθελε να δει, και εγώ δεν ήθελα να ακούσω. Και έτσι, αυτός τυφλός και εγώ κωφάλαλη, αφεθήκαμε στην αίσθηση που απαιτεί την μεγαλύτερη θυσία: το δοχείο της ψυχής σου. Τη μεγαλύτερη θυσία όταν το θες πολύ, ή για τους λάθος λόγους.

You compare my light to the moon
What are you doing? What are you doing?
It isn’t the same, don’t give it a name
Let me remain, let me remain

Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο ή την ασθένεια. Εγώ πάντα φοβόμουν ότι δεν θα με καταλάβει ποτέ κανείς. Πλέον ζω ειρηνικά με αυτό. Ο φόβος έγινε πεποίθηση. Κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ κανέναν. Η προσπάθεια όμως, η θέληση, η κατανόηση μέσα από την ανικανότητα αυτής, αυτά έχουν αξία. Αυτό είναι αγάπη. Σε αυτό το μικρό δωμάτιο μέσα όμως, δεν υπήρχε αγάπη, αλλά η πανικόβλητη και με εσωστρέφεια ανάγκη να τη νιώσουμε. Και έτσι, φτιάξαμε λίγο πηλό, ενώσαμε τα χέρια μας, και αρχίσαμε να πλάθουμε έναν μύθο που μετά θα εξιστορούσαμε ξεχωριστά, σαν τους αδερφούς Γκριμ.

I am everything I have ever been
I am everything I have ever seen

Ένα ασυνείδητο τέρας και ένα αθώο θύμα που πήγαινε γυρεύοντας. Ένα σκοτεινό, επικίνδυνο δάσος και δύο πρωταγωνιστές που έβλεπαν μόνο το δέντρο. Ο καθένας πιστά βυθισμένος στο ρόλο του. Έναν ρόλο που παίξαμε τέλεια. Μέχρι το τέλος.

I am everything that slowly falls

Το λάθος, είμασταν εμείς.

I am everything and I am nothing at all
I am nothing at all