Life

Μουσακάς στο μπλέντερ

Το στομαχάκι μας δεν είναι ατομική υπόθεση, θρέφεται από τον αέρα του τόπου − εξ ου και η ρήση «παχαίνω με τον αέρα»

maria-mavrikaki.jpg
Μαρία Μαυρικάκη
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Φαγητό
© Markus Spiske / Pixabay

Η Μαρία Μαυρικάκη γράφει για τα κιλά, τις δίαιτες, τον γαστρικό δακτύλιο

Χειμώνα-καλοκαίρι παλεύω με τη σκέψη του φαγητού. Ό,τι υπάρχει σε κοντινή απόσταση, στο πιάτο, στο τραπέζι, στο ψυγείο, μου κράζει να το καταναλώσω και να μείνει «τίποτα». Ελπίζω να ησυχάσω μόλις το φαγητό ξεκολλήσει από το νου μου και γίνει διαδρομή στον οισοφάγο μου. Ισχύει, μα όχι για πολύ. Σύντομα με τραβά ο επόμενος μαγνήτης, εκείνος που κρύβεται στις μυρωδάτες βιτρίνες και στους καταλόγους των ταχυφαγείων ή που γυροφέρνει στις σούβλες και στη σκέψη μου μέχρι τη στιγμή που θα υποκύψω. Από πίσω του ξεπηδούν ημερομηνίες, γραμμάρια, υπολογισμοί, βδομάδες που απομένουν, γυμναστήρια και μασέζ. Όση ώρα τρώω μόνη, τα σύμφωνα αλλάζουν θέσεις και η ενοχή αντικαθιστά την εμμονή. Οι μεγάλες αποφάσεις αφήνονται για τη Δευτέρα.

Μόλις ξεκινήσω δίαιτα, σκουντουφλώ πάνω σε εμπόδιο: ένα τηλεφώνημα από φίλο για έξοδο, μια γιορτή μεσοβδόμαδα, το απρόσμενο κέρασμα στο γραφείο, η ατονία που νιώθω και πρέπει να φάω για να στυλωθώ, όπως λέει η μαμά μου. Αφού χαλούν τα σχέδια, καταπίνω χωρίς σταματημό ως την επόμενη Δευτέρα. Μια φωνή με προστάζει αδιάκοπα «φάε», σκεπάζοντας τον ψίθυρο του κορμιού μου που εκλιπαρεί «φτάνει πια! άκουσέ με». Υπακούω στη φωνή και εξουδετερώνω κάθε έλλειψη που απειλεί να μεταμορφωθεί σε στέρηση αβάσταχτη. Καλύπτω τα κενά μου με το μπούκωμα, ειδικά τώρα που γράφουν στα σόσιαλ ότι πρέπει να αγαπήσω την κυτταρίτιδα και τις δίπλες μου.

Συχνά νιώθω πως κουβαλώ πάνω μου δύο σώματα. Το ένα γνωρίζει καλά ποιο είναι το σωστό και ακολουθεί την επιταγή της φύσης. Το άλλο επαναστατεί και αποζητά μια απόλαυση που, όταν έρχεται, πέφτει σα νερό σε τρύπιο κοφίνι και ποτέ δεν το γεμίζει. Η επιθυμία παραμένει ανικανοποίητη όσο εγώ τρώω ασυλλόγιστα. Κάποιες φορές αναγκάζομαι να τα βγάλω, όμως η καταφυγή στον εμετό δεν είναι λύση. Συνέρχομαι, βάζω να παίξει το κομμάτι του Σκανδάμη «Έχει φύγει το παιδί» και τηλεφωνώ για ντελίβερι. Ειδικά από όταν διάβασα πως κάποιος πέθανε αβοήθητος στο σπίτι του και ο μόνος που ανησύχησε και τον αναζήτησε ήταν το παιδί που του πήγαινε φαγητό, παραγγέλνω με δέος και συγκίνηση.

Πρόπερσι πήρα τη μεγάλη απόφαση να δεσμευτώ σοβαρά κι έτσι αρραβωνιάστηκα την εγκράτεια. Το σύμβολο του δεσμού ήταν ένα δαχτυλίδι στο στομάχι μου. Ο χώρος του μίκρυνε αισθητά, δεν μπορούσα να καταναλώσω μεγάλη ποσότητα και χόρταινα αμέσως. Χωρίς καθυστέρηση έχτισα την άμυνά μου απέναντι στην αλλαγή: πολλαπλασίασα τις φορές που έτρωγα. Το γινόμενο της πράξης μεγάλωσε, όπως και το βάρος μου. Δεν απελπίστηκα, συνέχισα τις προσπάθειες και δέχτηκα το βασανιστήριο του μεταλλικού συνδέσμου στα πίσω δόντια μου, για να μην ανοίγει η γνάθος. Λογικά θα έπρεπε να αδυνατίσω, καθώς δεν μπορούσα να μασήσω με μισόκλειστη μασέλα, όμως και πάλι δεν συνέβη. Συνέχισα να τρώω όσο πριν, μόνο που πλέον αλέθω τα πάντα και τα καταπίνω με καλαμάκι − απορώ γιατί θέλουν να το καταργήσουν. Δοκιμάστε μουσακά στο μπλέντερ και θα με θυμηθείτε.

Ίσως να διακρίνετε μια αντίφαση στις περιγραφές μου, όμως έτσι πορευόμαστε σε τούτη τη ζωή. Γνωρίζοντας το σωστό, συχνά επιλέγουμε το λάθος. Μακριά από εμένα, από εμάς η στέρηση. Το στομαχάκι μας δεν είναι ατομική υπόθεση, θρέφεται από τον αέρα του τόπου − εξ ου και η ρήση «παχαίνω με τον αέρα». Για να στηθούν σχέσεις, γιορτές, κουμπαριές και πανηγύρια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι το στρωμένο τραπέζι. Πού ακούστηκε να τιμούμε χαρές και λύπες περιφερόμενοι με ένα σκέτο ποτήρι στο χέρι εμείς, οι απόγονοι της βασανισμένης γενιάς της κατοχής, που δεν άφησε ούτε στιγμή ατάιστα τα παιδιά της; Στο συλλογικό μας ασυνείδητο έχει ριζώσει η παντοδύναμη εξίσωση: τροφή ίσον αγάπη, μας δίνουν φαγητό σημαίνει μας φροντίζουν. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως έχει χορτάσει αγάπη. Με το δίκιο μου κι εγώ παραμένω παιδί ακόρεστο, που κάνει τα πάντα ώστε να μην πεινάσει. Τι κι αν φτάνω στα άκρα και λιμοκτονώ σε περιόδους έντονης αποφασιστικότητας; Γρήγορα μου περνά και ξαναρχίζω με κάτι ελαφρύ, ας πούμε μακαρόνια που θεωρούνται φρούτο, ενώ προσέχω ιδιαίτερα το επιδόρπιο. Στο γαλακτομπούρεκο, για παράδειγμα, τρώω μόνο το ξεροψημένο πάνω φύλλο και την κρέμα, αποφεύγοντας τα πολλά σιρόπια.

Καλή μας όρεξη και καλή αντάμωση με θάρρος στις παραλίες.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.