Αφηγήσεις σε 3/4: Η Ελένη Χελιώτη γράφει αυτοτελείς ιστορίες που βασίζονται στους στίχους ενός τραγουδιού στη νέα στήλη του athensvoice.gr
And it’s happening
Never planned on this
You’ve got something I need
Kind of dangerous
Γυρνάει στα χέρια του το δαχτυλίδι μου. Η κορώνα. Αυτό είναι το αγαπημένο του. Και ταυτόχρονα βλέπω να γυρνάει στο μυαλό του κάποιον. Όχι εμένα. Κάθεται δίπλα μου. Το άλλο του χέρι στο μπράτσο μου. Με χαϊδεύει αργά. Οι σκέψεις όμως τρέχουν γρήγορα. Νιώθω τις αναπόφευκτες παύσεις τους στην παύση επαφής. Δέρμα με δέρμα. Δεν μένουν όμως αποτυπώματα επάνω μου. Δεν μένει τίποτα επάνω μου. Ότι φέρνει το παίρνει μαζί του. Κάθε φορά που φεύγει παίρνει και κάτι από εμένα. Δεν μου έχει επιστρέψει ποτέ τίποτα. Λέξεις ίπτανται στο σαλόνι μου. Νεκρά κύτταρα αιωρούνται ανάμεσα σε βογγητά και ιδρώτα. Εξάρσεις υποσχέσεων που ειπώθηκαν με αφέλεια καιασυνειδησία. Το playlist επαναλαμβάνεται κι αυτό, σαν την ψευδαίσθηση ότι όταν είναι δίπλα μου, είναι εδώ. Οι στίχοι προμηνύουν το αύριο, εκεί που ήδη βρίσκομαι εγώ.
Hey
Can we stop?
Me, I’m not
Κοιμάται μόνο μπρούμυτα. Κρατάει το χειριστήριο της τηλεόρασης με έναν τρόπο που δεν έχω ξαναδεί. Τα χέρια του είναι μικρά, πιο μικρά κι απ’ τα δικά μου. Τα μάτια του καστανά. Τα μαλλιά του τον ενοχλούν συνέχεια. «Χαμογελάρα μου;» Μια στο τόσο με βλέπει. Μια στο τόσο υπάρχω. Μια στο τόσο γίνομαι επιλογή. Τον ακούω το πρωί να ετοιμάζεται. Του παίρνει ώρα. Στριφογυρνάω ενώ σκέφτομαι. Καλούμαι να αποφασίσω εγώ και για τους δυο μας. Δεν με τρομάζει αυτό. Αποφασίζω εύκολα. Είμαι γρήγορη σε όλα. Παραείμαι. Δεν μου κάνει καλό. Δεν μπορώ να σταματήσω. Ούτε κι αυτός. Μας ενώνει μία κεκτημένη ταχύτητα σε μία τροχιά ελλειπτική.
And it’s hard to see
What I’m capable of
And it’s hard to believe
Just what I’ve become
Μια μπλούζα, μια φόρμα και μία οδοντόβουρτσα. Κοιμάται γυμνός και μπερδεύει τα χρώματα. Πήρα καινούργιες και για τους δυο μας. Δεν πειράζει, θα μου μείνουν εμένα. Καλούμαι να αποφασίσω για κάτι που δεν αποφάσισα ποτέ.«Δεν σε αφορά, συγγνώμη.» Η πιο οξύμωρη χρήση απολογίας. Δεν κοιμάμαι πια καλά. Βήχω όλο το βράδυ ξεροκαταπίνοντας λόγια που δεν είπα ποτέ. Γράφω, σβήνω. Χαμογελάω, σωπαίνω, αναστενάζω. Κρέμεται μία αλυσίδα χοντρή από το λαιμό μου, γεμάτη κλειδιά. Ξενυχτάω όταν δεν είναι εδώ και κλείνω πόρτες. Δεν είδε ποτέ τι υπήρχε από πίσω έτσι κι αλλιώς.
I can swallow it down
Keep it all inside
I define myself
By how well I hide
Μου μιλά για άλλους και αναρωτιέμαι τι λέει για μένα. Βγάζει τα παπούτσια του όταν έρχεται και τα τοποθετεί με προσοχή έξω στο μπαλκόνι. Αθόρυβη η ύπαρξη του, δεν θέλει να λερώσει. Ξέρει κάθε γωνιά του σπιτιού μου πια. Κάθε σημείο του σώματός μου. Ξέρει σε ποια πτυχή θα κρύψει ποιο ψέμα. Μέσα από την κλείδα μου περιφέρεται η ανάσα του. Μια σταγόνα αμφιβολίας χωράει στο κέντρο. Στον «Άγγλο Ασθενή» ο Ralph Fiennes είχε ρωτήσει την Kristin Scott Thomas πώς λέγεται το σημείο αυτό ενώ περνάει το δάχτυλο του από πάνω και το διεκδικεί. «Είναι το αγαπημένο μου σημείο» της λέει, «είναι δικό μου». Σε μία τέτοια μικρή πισίνα, που χωράει μονάχα μια σταγόνα από κάτι, πνιγόμαστε όλοι, αγαπημένε μου Ralph: από αγάπη, έρωτα, λαγνεία ή φρούδες ελπίδες.
Υπερστερνική εντομή ονομάζεται.
I feel it coming apart
Well, at least I tried
I can win this war
By knowing not to fight
Δεν ξέρει τι θέλει. Ποτέ δεν ήξερε. Δεν ταυτίζομαι με όλους του στίχους, ευτυχώς. Με τους υπόλοιπους απλά λυπάμαι για την αλήθεια τους, κυρίως επειδή είναι η δική μου. Ο Καμύ μ’ έκανε να την αγαπήσω. Δεν μπορώ όμως να την κάνω πέρα επειδή είναι άσχημη. Την κουβαλάω σαν τον Σίσυφο. Έχει ήδη πέσει απ’ τους ώμους μου τρεις φορές. Και κάθε φορά που κατηφορίζω την επανεξετάζω, την κοιτάω αλλιώς. Είναι πάντα η ίδια. Είναι πάντα αγνή. Εκ φύσεως αμερόληπτη, άθελά της επώδυνη. Το πρόσημο το βάζουμε εμείς. Πάντα εμείς.
If I take it all back
Someway, somehow
If I knew back then
What I know right now
13°
